Inmiddels zijn er weer twaalf dagen verstreken sinds mijn laatste blog. Ik ben heel erg blij dat ik mijn eerste serie van drie chemo’s erop heb zitten. Terugkijkend mag ik niet geheel ontevreden zijn dat ik gespaard ben gebleven van eventuele ernstige bijwerkingen.
De eerste chemo was de pittigste. Dit was ook een grote chemo waarvoor ik een nacht in het ziekenhuis heb gelegen. De dagen daar opvolgend was ik moe, voelde ik me brak en was een beetje misselijk. De daar opvolgende twee weken, kreeg ik op iedere dinsdag een kleine chemo. De inloop van deze chemo in je lichaam duurt ongeveer een uur. Dit gebeurt onder zeer zorgzame begeleiding van het verplegend personeel op de oncologiekamer. Ik heb heel veel respect voor hun professionele manier van werken en hoe ze met de patiënten omgaan. Het lijkt me voor hun soms ook niet gemakkelijk, want er komen ook patiënten binnen waarvan ze weten dat de chemo’s alleen maar levensverlengend zijn. Maar goed, hier wil ik liever niet te lang bij stilstaan.
Als de chemo na een uur is ingelopen mag ik weer naar huis toe. Mijn ervaring is dat ik het effect van de chemo na enkele uurtjes ga voelen. Zo zaten we afgelopen dinsdagmiddag buiten nadat ik mijn chemo had gekregen. Vroeg mijn vrouw aan me. 'En, gaat het een beetje?', vroeg ze. Ik antwoordde dat het wel ging, maar dat ik wat last had van Corry Konings. Ze keek me heel verbaasd aan en herhaalde: 'Corry Konings???' Ik zei: 'Ja, ik krijg een heel apart gevoel van binnen'. Daar bedoelde ik het effect van de chemo op mijn lichaam. Een beetje licht in mijn hoofd, en een beetje vermoeid. Zouden al die kaarsjes die voor me gebrand hebben dan toch hebben bijgedragen aan het verlichten van de bijwerkingen van de chemo kuur? Misschien wel?
Ik wil langs deze weg dan ook iedereen heel en heel hartelijk danken voor de mooie woorden die jullie in mijn blog achterlieten. Ik haal hier heel veel steun uit. Na een dag of twaalf na de eerste chemo is de kans groot dat je je haren gaat verliezen. Tot nu toe heb ik ze nog, alleen merk ik wel dat mijn baardgroei aan het afnemen is. We zien wel. Ik hou er wel rekening mee dat dit kan gaan gebeuren, maar het hoeft niet.
Inmiddels heb ik medicatie gekregen voor mijn blaasproblemen. Ik heb het idee dat ik hier gelukkig baat bij heb. De vorige week is de huisarts op ziekenbezoek geweest. Hij kon er nog maar niet over uit wat me is overkomen. 'Ik zag jullie bijna nooit bij mij in de praktijk', zei hij: 'En nu hebben jullie allebei de hoofdprijs.' Hij bedoelde hiermee ook op de ernstige gezondheidsklachten die mijn vrouw de laatste twee jaar hebben getroffen. Haar nierfalen en hartklachten. Ja, zo kan het gaan. Ieder huisje zijn kruisje zeggen ze weleens. Maar hier hangt wel een heel groot kruis.
Afgelopen vrijdag heb ik kennis gemaakt met de uroloog die me gaat opereren, Dr. Fossion in het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Hij heeft me goed geïnformeerd over wat me te wachten staat. Als alles volgens planning verloopt ben ik eind augustus klaar met de chemo’s. Dan zou ik begin september geopereerd kunnen worden. Dit gebeurt via een kijkoperatie. Ik kreeg het gevoel dat de operatie voor hem een appeltje eitje is. Hij vertelde me dat hij al meer dan tweehonderdvijftig van deze operaties op zijn naam had staan. Het wordt een pittige operatie van meer dan vier uur waarvan de eerste dagen na de operatie heel cruciaal zijn. De duur van het verblijf in het ziekenhuis is afhankelijk van de darmen. Deze moeten na de operatie weer op gang komen. Dit verschilt nogal van de ene met de andere patiënt. In het gunstigste geval mag ik dan na een dag of acht naar huis. Maar zover is het nog lang niet. Hij gaf me het advies om na de chemo eerst goed aan te sterken. Volgens de uroloog moet ik heel vitaal de operatie ingaan. Zijn advies was om in oktober pas te gaan opereren. Maar eerlijk gezegd zie ik dat niet zo zitten, want dat wordt het wel heel erg kort dag naar twee november toe, de dag dat mijn dochter gaat trouwen. We zullen zien, de tijd zal het uitwijzen.
Vrijdag a.s. heb ik een afspraak met een casemanager. Deze gaat me in het hele traject begeleiden, van de aanloop naar de operatie tot na de operatie. Dit geeft me wel een prettig gevoel. Inmiddels heb ik mijn levenswijze aangepast op mijn gemoedstoestand. Ik probeer er toch zo positief mogelijk mee om te gaan. Zeker na een goed gesprek met de huisarts en de uroloog. Mijn levensverwachtingen zien er volgens hun weer een stuk positiever uit. Dit geeft me gelukkig weer wat meer vertrouwen in de toekomst.
