Blog 06-10:
"We moeten allemaal kijken naar wat wij kunnen doen"

Beste mensen,

Even leek het erop dat we de klus met z’n allen geklaard hadden, maar de jongste cijfers laten er geen misverstand over bestaan. De zomer is amper voorbij en het coronavirus heeft ons opnieuw in de greep. Nadat we de eerste golf onder controle hadden, verloren we de scherpte en kreeg onze menselijke aard weer de overhand. We kwamen weer dichter bij elkaar. Te dicht.

Hoe frustrerend de nieuwe situatie voor mij als ziekenhuisbestuurder ook voelt, als mens begrijp ik best hoe ingewikkeld het is om iets te doen wat zo radicaal indruist tegen je natuur. Wij mensen zijn niet gemaakt om afstand te houden. Het hebben van sociaal contact is als eten en drinken, het is een van onze belangrijkste levensbehoeften. We zijn geen robots, we willen en kunnen niet maandenlang in een glazen huisje leven. Toch is dat wat covid-19 van ons allemaal vraagt. Daarbij weigert het brein te accepteren dat je ernstig ziek kunt worden van iets wat je niet ziet, ruikt of proeft. We zijn in gevecht met een onzichtbaar spook, dat maakt het zo complex. 

Toch kan dit monster alleen maar verslagen worden als we zoveel mogelijk doen wat tegen onze natuur indruist: afstand houden. Nu het aantal besmettingen in snel tempo oploopt, blijft alertheid geboden. Ook in deze Weerter regio neemt de druk toe en stijgt het aantal besmettingen. Wij staan zonder meer weer paraat om coronapatiënten dicht bij huis te helpen. De ervaringen van afgelopen voorjaar nemen we mee en daarbij zetten we alles op alles om de impact op de reguliere zorg zo beperkt mogelijk te houden.   

We zijn goed voorbereid op een tweede golf. Daarbij voelen we ons meer dan ooit gesteund door onze omgeving: de mensen voor wie we dag en nacht klaar staan om dicht bij huis die cruciale zorg te verlenen. Die steun is voor SJG Weert ongelooflijk belangrijk, temeer omdat we voor de uitdaging staan om een nieuw ziekenhuis voor deze regio te realiseren. Daar zijn we heel serieus mee bezig, dat kunnen we niet alleen, daar hebben we ieders support hard bij nodig.

Zoals ik eerder berichtte, leeft in Den Haag de gedachte om de acute zorg in Nederland verder te integreren en anders en meer centraal te organiseren. Dat eerste is erg goed, alleen denk ik oprecht niet dat we onze acute zorg verder moeten centraliseren. Dat doet afbreuk aan wat we zo belangrijk vinden: goede zorg leveren dichtbij de patiënt. Hoewel de Tweede Kamer zich pas later dit najaar over dit landelijke discussiestuk zal buigen, hebben heel veel regionale ziekenhuizen al luid en duidelijk laten weten dat dit geen goede zaak is voor patiënten. Namens ons ziekenhuis en de andere regionale ziekenhuizen (SAZ) heb ik de afgelopen dagen ook mijn stem laten horen. Ik heb er vertrouwen in dat onze argumenten in Den Haag worden gehoord. En het doet me enorm veel deugd om te zien wat alleen al de gedachte aan een mogelijke sluiting van de spoedeisende hulp hier losmaakt. Een petitie in onze regio is in enkele dagen tijd al duizenden keren ondertekend. Dat neem ik graag mee in vervolggesprekken en ook al is er van een acute dreiging geen sprake, dat voelt als een warm bad.  

Voor nu is het zaak om de tweede coronagolf te bedwingen. Makkelijk wordt dat niet. Afstand houden is en blijft namelijk mensenwerk. Laten we alsjeblieft niet de fout maken om elkaar te veroordelen, zoals nu te vaak gebeurt. De vraag wie verantwoordelijk is voor nieuwe besmettingen, leidt alleen maar af van waar het in de kern om zou moeten gaan. Corona bestrijden we niet door naar een ander te wijzen. Laten we de energie op onszelf richten. Kijk naar wat jijzelf kunt doen om de gezondheid van een ander niet in gevaar te brengen. Hoe meer mensen dit doen, hoe sneller we ook deze nieuwe golf eronder krijgen.

Inge de Wit, bestuurder SJG Weert

Blog 22-09:
"Als je samen corona bestrijdt, verdien je ook samen een bonus"

Eerst was er ongeloof, toen verbijstering en inmiddels ben ik alleen nog maar boos. En ik ben niet de enige. In het hele ziekenhuis zit de pijn diep, merkte ik gisteren en vandaag tijdens een rondgang over de afdelingen.

Laat me uitleggen wat aan de hand is. 

Het ministerie van Volksgezondheid heeft vlak voor het weekeinde een lijst openbaar gemaakt van beroepsgroepen in de zorg die in zijn ogen níet in aanmerking komen voor de beloofde coronabonus. In juni stelde het kabinet als blijk van waardering een bedrag van 1000 euro netto in het vooruitzicht aan iedereen die tijdens de eerste coronagolf heeft meegeholpen om het virus te bestrijden.

Nu, drie maanden later, maakt hetzelfde kabinet op grond van duistere criteria ineens een tweedeling. Medewerkers die afgelopen voorjaar eveneens onder extreme omstandigheden voortreffelijk werk hebben gedaan, dreigen nu te worden uitgesloten van een bonus. Zonder ook maar iemand tekort te willen doen noem ik de mensen van medische beeldvorming. In de triagetent waren zij dag en nacht bezig om verdachte coronapatiënten een CT-scan te laten ondergaan. Ik noem de operatieassistenten en anesthesiemedewerkers die op de corona-IC voor de leeuwen werden geworpen. Onze fysiotherapeuten die meehielpen met het draaien van covid-19-patiënten. Onze psychologen die collega’s mentaal ondersteunden in hun zorgen. Laten we ook de mensen van Techniek & Bouw niet vergeten die tot twee keer toe het complete ziekenhuis verbouwden en coronaproof maakten. Onze logistiek medewerkers die de kritieke afdelingen continu bevoorraadden en zorgden voor de opslag en distributie van beschermingsmiddelen. Het crisisteam dat zeven dagen per week tot ’s avonds laat aan de gang was. En onze polikliniekmedewerkers die patiënten in crisistijd naar de juiste plek begeleidden en ervoor zorgden dat ze konden beeldbellen.

Volgens het ministerie komen al deze ziekenhuismedewerkers niet in aanmerking voor de coronabonus. Dat is voor mij onverteerbaar. De beroepenlijst van VWS manoeuvreert mij als bestuurder in een onmogelijke positie en doet geen enkel recht aan de collectieve prestatie die wij afgelopen voorjaar hebben geleverd. Dat de bonusregeling meer geld kost dan gepland, het zij zo. Dat hadden ze zich in Den Haag eerder kunnen bedenken, dat kun je niet op deze manier, over de rug van al die medewerkers in de zorg, oplossen. Hoe stelt de minister zich dit voor? Dat ik nu het ziekenhuis inloop en tegen mijn mensen zeg: jij krijgt wel een bonus en jij niet? No way.

Ik weiger onderscheid te maken in beroepen, mijn waardering geldt voor iedereen. Zeker hier, in deze Midden-Limburgse regio, heeft iedereen de pijn en het verdriet van patiënten en hun families gevoeld. Niet alleen in het ziekenhuis, maar ook in de verpleeghuizen, de thuiszorg en andere zorgorganisaties hebben professionals alles op alles gezet om deze gezondheidscrisis te bezweren. Nooit eerder was de gezamenlijke verantwoordelijkheid zo groot.  We deden het samen en dus hebben we ook samen recht op deze bonus. Wat er nu dreigt te gebeuren, kan niet en mag niet. Ik roep dan ook iedereen in de zorg op om de minister aan zijn belofte te houden.

Blog 21-09:
Toe aan normaal
Gezondheidskrant

‘Het normale leven is weer begonnen.’ Zo klinkt het traditiegetrouw na de zomervakantie. Dit jaar is dat anders. Want wat is normaal als we ons leven moeten aanpassen aan een virus dat ons allemaal in meer of mindere mate bezighoudt? Veel dingen die vanzelfsprekend waren, zijn het niet meer. Ik keek eerder nooit naar de code van een land voordat ik op vakantie ging, terwijl ik nu zelfs mijn eindbestemming op die codes heb afgestemd. Ook hoorde ik laatst van het woord ‘snotterschaamte’, het fenomeen dat je eigenlijk niet meer in het openbaar durft te kuchen of niezen. En wat voor mij ook nieuw is dat ik me topfit moet voelen om zonder terughoudendheid bij iemand op bezoek te gaan of naar mijn werk. Voorheen was een lichte hoofdpijn of verkoudheid geen reden om niet te gaan. Nu hebben die klachten een beladenheid die ze voorheen niet hadden. Nee, normaal is het zeker nog niet.

Ook in SJG Weert zijn we nog niet terug naar normaal. Wanneer u een bezoek brengt aan ons ziekenhuis kunt u er niet omheen. Er is een gescheiden in- en uitgang, dat met borden en schotten bij de hoofdingang wordt aangegeven. Dit allemaal om zo min mogelijk mensen elkaar te laten ‘kruisen’. Ook staan er borden die u nogmaals waarschuwen om uw bezoek uit te stellen wanneer u verkoudheidsklachten of koorts hebt. En wanneer uitstel niet mogelijk is, kennen we een mond- kapjesbalie, waar u een mondkapje kunt krijgen om andere bezoekers en onze medewerkers te beschermen tegen een mogelijke besmetting. Door het hele gebouw zijn stippellijnen aangebracht om ‘kruisend verkeer’ te voorkomen. Op drukke punten kennen we zelfs stoplichten en op de grond ziet u wachtbalkjes voor het geval er tegenliggers zijn. En hoe vervelend het ook is: er mag nog steeds alleen begeleiding mee wanneer dit echt noodzakelijk is en op onze verpleegafdelingen mag elke patiënt slechts één bezoeker per dag ontvangen. Al zijn we allemaal een beetje ‘maatregelmoe’, we merken gelukkig dat de meeste patiënten en bezoekers er veel begrip voor hebben. Daar zijn we dankbaar voor, want we begrijpen dat het ook voor u niet altijd makkelijk is. Voor de mensen die daar wat meer moeite mee hebben, hebben we ook begrip. We hopen echter dat zij op hun beurt zich toch aan de maatregelen houden. Ze zijn er niet voor niets. Ze zijn er voor een ieders veiligheid en om het risico op besmettingen zo klein mogelijk te houden, voor onze patiënten en voor onze medewerkers.

We zijn ook druk bezig met het zogenaamde opschalen van de zorg. Daarmee proberen we zoveel mogelijk zorg die eerder was uitgesteld nu wel te geven. We moeten creatief zijn om onze menskracht en faciliteiten zo efficiënt mogelijk te benutten. Zo hebben we onlangs op de derde en vierde etage een zespersoons-kamer ingericht volgens de huidige anderhalve meter normen. We laten daarmee onze toekomstvisie niet los, want in de nieuwbouwplannen hebben die grote kamers geen plek. Corona dwingt ons echter om daar tijdelijk vanaf te stappen. Het mag duidelijk zijn dat we de zespersoonskamers alleen gebruiken als de andere bedden vol liggen.

Zoals we de afgelopen maanden hebben gedaan, blijven we u op de hoogte houden van het reilen en zeilen binnen ons ziekenhuis. Juist in deze tijden waarom verandering op verandering volgt, vinden we dat heel belangrijk. U kunt op ons bouwen, dat is in ieder geval iets dat niet is veranderd en waar u nog steeds op kunt vertrouwen.

Blog 16-09:
Even op adem komen? Vergeet het maar!

Met het bizarre voorjaar nog vers in het geheugen leek het er even op dat we wat meer lucht zouden krijgen. We hadden het coronavirus onder controle en de reguliere zorg is weer hervat. Het wachten was alleen nog op een vaccin. Ik had het onze medewerkers in het ziekenhuis zó gegund. Even tijd om op adem te komen en nieuwe energie te tanken.

Maar die tijd is er helaas niet. Er is en blijft heel veel werk aan de winkel. Nu we de eerste coronastorm hebben doorstaan, bereiden we ons voor op een mogelijke nieuwe virusuitbraak. Daarnaast zijn we druk bezig met de financiële afhandeling van de extra kosten die SJG Weert afgelopen voorjaar vanwege covid-19 heeft gemaakt.

Of het nog niet genoeg is, ligt er nu een nieuwe beleidsnotitie van de minister op ons bordje. De ‘Houtskoolschets voor de toekomst van de acute zorg’.  Mijn eerste gedachte: wat een timing, houdt het dan nooit op?! Wie is erbij gebaat om in deze toch al hoogst onzekere tijd nóg meer onrust te zaaien?!  Het ministerie stelt voor om de spoedzorg in ons land te centraliseren. Het blijft in het geheel onduidelijk welk probleem daarmee wordt opgelost. De kwaliteit van de acute zorg in onze regio is dat probleem in elk geval niet. Die staat in SJG Weert namelijk als een huis. De afgelopen maanden heeft iedereen kunnen zien hoe belangrijk het is om binnen een fijnmazig netwerk geïntegreerde acute zorg te leveren. Spoedzorg door professionals die de patiënt en zijn ziektegeschiedenis kennen en als een hecht team samenwerken. Voor duidelijkheid: deze Houtskoolschets van de minister gaat niet over hoogcomplexe trauma’s. Deze patiënten worden nu al met de ambulance naar grote, gespecialiseerde ziekenhuizen gebracht. Nee, we hebben het hier over de minder complexe, maar wel veel voorkomende spoedzorg in de regio. Denk aan ouderen met een hartinfarct, beroerte of delier (ernstige verwardheid), patiënten met botbreuken en snijwonden of aanstaande moeders die in het ziekenhuis komen bevallen. Voor al deze patiënten staat er hier in Weert, een goed uitgerust spoedteam klaar dat goed samenwerkt met de andere zorgpartners in de regio. Op nog geen tien minuten rijden van huis, dus makkelijk toegankelijk voor familie en vrienden, en met waar nodig het verpleeghuis of revalidatiecentrum binnen handbereik. Dát is spoedzorg zoals spoedzorg bedoeld is. Acute zorg waarmee je mensen écht helpt.

De contourenschets, die vanuit een kantoorruimte in Den Haag is gelanceerd, haalt alles overhoop en gaat volledig voorbij aan waar zorg over zou moeten gaan. Het meest vervelende is nog dat we genoodzaakt zijn om tegen in verzet te gaan. Want twijfel daar niet aan, dat gaan we doen. De tijd die dat kost, steken we liever in andere zaken, maar het is té belangrijk voor de toekomst van SJG Weert om niks te doen. Zieke mensen zo goed mogelijk helpen, dichtbij huis. Dáár hoort het om te gaan, dáár draait het om voor SJG Weert en al wordt het ons niet makkelijk gemaakt, daar blijven we voor strijden.

Inge de Wit

Bestuurder SJG Weert

Blog 10-08:
Een zomer met dreigend noodweer

De vakantie is in volle gang en de zon schijnt onophoudelijk. Wat wil een mens nog meer?, zou je denken.

Toch voelt deze zomer ook voor u waarschijnlijk anders dan in voorgaande jaren. De wereld is veranderd, bij alles wat we doen hangt covid-19 als een dreigende wolk boven ons. Houden we het coronavirus onder controle? Wat gaat er nog komen? De onzekerheid is groot. Ook binnen de muren van SJG Weert voel ik die onrust.

Natuurlijk, in tegenstelling tot maart heeft ons ziekenhuis nu veel meer kennis over corona en de behandeling ervan. Maar daarmee zijn de zorgen van het personeel niet van de baan. Wat onze zorgprofessionals afgelopen voorjaar hebben meegemaakt is hen niet in de koude kleren gaan zitten. Ik hoor dat dagelijks in mijn contacten met hen. En dan heb ik niet over het werk zelf, maar de omstandigheden waarin onze artsen en verpleegkundigen hun werk hebben moeten doen. De zorg voor ernstig zieke patiënten is hun vak, daarin zijn ze getraind, ze doen niet anders. Wat het zo zwaar en extreem maakte, was de onzekerheid over hun eigen gezondheid en die van hun familie. Kan ik wel veilig mijn werk doen? Zijn er genoeg beschermingsmiddelen en hoe staat het met de kwaliteit ervan? Waar blijft de landelijke steun en de eenduidigheid in het beleid?

De onzekerheid over deze vragen sloeg om in een gevoel van machteloosheid. In alle lagen van de organisatie. Ook als bestuurder heb ik hiermee geworsteld. Toen de spanning het kookpunt bereikte, heb ik zelfs een noodvoorraad aan beschermingsmiddelen op mijn kamer laten zetten. Ik dacht: wat er ook gebeurt, die pakken ze ons niet af. Mocht het zover komen dat we helemaal door de voorraad heen zijn, dan kunnen onze mensen ten minste nog één dag langer beschermd hun werk doen. Om maar aan te geven hoe extreem de omstandigheden waren.

De gevolgen van die bizarre weken zijn tot op de dag van vandaag voelbaar binnen het ziekenhuis. Medewerkers die afgelopen voorjaar in de frontlinie stonden, hebben veel behoefte aan begrip en een luisterend oor. Ik begrijp dat volkomen en ondersteun die behoefte van harte. Het is heel belangrijk dat we samen in gesprek blijven en pijnlijke ervaringen met elkaar delen. Zeker met het oog op de toekomst en de onzekere tijd die we met z’n allen tegemoet gaan. Zoals gezegd: we hebben geleerd van het verleden.

Aan de andere kant stel ik vast dat het landelijk beleid rond de uitgifte en verspreiding van persoonlijke beschermingsmiddelen nog altijd hapert. Nog steeds kost het veel moeite om bepaalde voorraden op peil te houden. Daarbij zijn materialen buitensporig duur en is de kwaliteit van het materiaal wisselend. Het is vervelend dat dit nog steeds niet op orde is. Dat zorgt voor onrust en dat is het laatste wat we als ziekenhuis willen. Zeker omdat we niet weten wat er de komende maanden nog op ons af gaat komen. Om ernstige zieke mensen goed te kunnen helpen, moet alles eromheen - en dus ook zeker de veiligheid van het personeel – gewoon goed geregeld zijn.

De laatste ontwikkelingen rond covid-19 baren ook mij zorgen. Nu het aantal besmettingen weer fors toeneemt, lijkt het wachten op meer ziekenhuisopnames. Ik hoop dat ik ongelijk krijg en dat iedereen op tijd beseft dat we dit virus alleen samen onder controle kunnen houden. Door voldoende afstand te houden. Verder zou het enorm helpen als we met z’n allen de griepprik gaan halen. Straks, als de verkoudheidsvirussen rondwaren, kun je namelijk niet meer zien wie corona heeft of niet. Door de griepprik te halen, verminder je die onduidelijkheid en kun je als samenleving veel sneller anticiperen op het virus. Ik zeg: niet twijfelen, maar doen. Je doet er jezelf, je omgeving en het ziekenhuis een groot plezier mee.”

Blog 07-07:
Herstel heeft tijd nodig

Revalideren vraagt om heel veel oefening en nog meer geduld. Kijk maar naar ernstig zieke coronapatiënten op de intensive care. Hun herstel gaat met vallen en opstaan. Na wekenlange beademing zijn ze maanden bezig om weer terug op hun oude niveau te komen.

Voor onze ziekenhuisorganisatie is dat niet anders. Ook SJG Weert is herstellende. Onze medewerkers hebben de afgelopen maanden nogal wat voor hun kiezen gehad. Lichamelijk, maar zeker ook emotioneel. Onze artsen, verpleegkundigen en verzorgenden waren dag en nacht bezig met de zorg voor covid-19-patiënten. De mannen van techniek en bouw verbouwden tot twee keer toe het hele ziekenhuis. Onze mensen van inkoop die ineens met schaarste van mondkapjes en andere materialen te maken hadden. Heel veel ondersteunende medewerkers moesten ineens vanuit thuis online gaan werken, hetgeen de collega’s van automatisering in recordtempo wisten te regelen. Terug in het ‘nieuwe normaal’ moet iedereen weer hun plek vinden in het anderhalvemeterziekenhuis. En laten we ook onze managers niet vergeten die in de hectische coronamaanden alle werkprocessen op de rails hielden en nu weer nieuwe stippen op de horizon zetten. Zij waren en zijn van grote toegevoegde waarde.  

Nu we de balans opmaken, dringt pas het besef door hoe intensief de belasting is geweest. De corona-uitbraak in maart dwong SJG Weert om te pionieren. Samen met collega-ziekenhuizen in Brabant en Limburg liepen we voorop om de klappen op te vangen. Om een massale verspreiding van het virus te voorkomen, hebben we het ziekenhuis praktisch gesloten. Alles hebben we aan de kant gezet om covid-19 onder controle te krijgen. En dat is gelukt. Het offer dat we daarvoor moesten brengen, was enorm. Een grote groep patiënten kon voor de reguliere zorg tijdelijk niet bij ons terecht. Een uitzonderlijk vervelende, maar onvermijdelijke complicatie. Veiligheid van mensen gaat boven alles.

Nu het virus (voorlopig) is bedwongen, zijn we druk bezig om de uitgestelde zorg in te halen. Dat kost tijd. Begrijp me goed, als bestuurder wil ik niets liever dan dat het ziekenhuis weer net zo vol is als vóór de coronatijd. Ook dat heeft tijd nodig. Om de veiligheid van patiënten, bezoekers en medewerkers te waarborgen en voorbereid te zijn op een mogelijke nieuwe corona-uitbraak, moeten we aan heel veel regels voldoen. Regels die iedereen in het ziekenhuis nu aan den lijve ondervindt. We hebben gescheiden looproutes met stoplichten en er staan minder stoelen in de wachtkamers. Ook kun je niet zomaar meer binnenlopen in het priklab. Binnen de strenge veiligheidsregels doen we er alles aan om de zorg een plekje te geven, waarbij het medisch personeel steeds goed kijkt hoe de afspraken georganiseerd moeten worden: online via het beeldscherm of fysiek in het ziekenhuis.

We vragen dus om een beetje geduld van patiënten en medewerkers. Zeker met het oog op de naderende zomervakantie waarin de bezetting in het ziekenhuis traditiegetrouw lager is. Kijkend naar de voorbije maanden en de tijd die voor onze ziekenhuismedewerkers komen gaat, is de behoefte aan verlof nog nooit zo groot geweest. De bestrijding van het coronavirus was een aanslag op onze energie. Daarbij moet ons ziekenhuis ook financieel herstellen. En dat kunnen we niet alleen. We zijn druk in overleg met zorgverzekeraars en de overheid voor een compensatie van de geleverde coronazorg en de gemiste, reguliere zorg. Dat is echt noodzakelijk. Onze vaste kosten liepen ook in de coronamaanden immers gewoon door.

Inmiddels staat ons vizier weer nadrukkelijk op de toekomst en dat geeft veel nieuwe energie. We gaan door waarmee we in maart noodgedwongen moesten stoppen: het uitwerken van de plannen voor de vernieuwbouw van SJG Weert. Een nieuw, compact ziekenhuis waar we onze patiënten nog beter kunnen helpen. De kennis en ervaringen die we nu hebben opgedaan rond het bestrijden van deze gevaarlijke infectieziekte, nemen we mee in de plannen. Kennis die van grote waarde is om ons ziekenhuis veilig de toekomst in te loodsen. Zo blijkt maar weer: zelfs uit een crisis als deze ontstaan weer nieuwe kansen.

Inge de Wit
Bestuurder SJG Weert

Blog 01-06:
Corona heeft alles op z’n kop gezet
Gezondheidskrant SJG Weert 

De wereld is veranderd en het is maar de vraag of ze ooit weer hetzelfde wordt. Terugkijkend valt het nauwelijks te bevatten wat er allemaal is gebeurd. Hoe snel het is gegaan. En hoe immens de storm was die ons ziekenhuis de afgelopen maanden heeft getrotseerd.

Amper vier maanden geleden leek er nog geen vuiltje aan de lucht. SJG Weert keek vooruit, zette nieuwe stippen op de horizon. We waren bezig met plannen voor een compact beddenhuis, een kliniek waarin alle ruimten optimaal worden benut. Geen mens die op dat moment nog rekende in anderhalve meters.

Toen kwam het coronavirus en werd alles anders. De afgelopen maanden beleefde het ziekenhuis de zwaarste beproeving in zijn 150-jarige bestaan. Alles wat zo vertrouwd was en normaal leek, moest van de ene op de andere dag over boord. Om de stroom van ernstig zieke coronapatiënten te kunnen opvangen, werden we genoodzaakt om de acute zorg op te schalen naar een niveau dat niemand ooit voor mogelijk had gehouden. Verloven werden ingetrokken, onze zorgmedewerkers schakelden over op 12-uursdiensten en de samenwerking met collegaziekenhuizen was intenser dan ooit. Onder coördinatie van het crisisteam haalden we alles uit de kast om het virus in te dammen. Alle planbare zorg werd uitgesteld en er kwam een algeheel bezoekverbod. Om corona buiten de deur te houden, werden patiëntenstromen van elkaar gescheiden. Er kwamen speciale tenten voor de acute opvang en triage (beoordeling) van mensen met luchtwegklachten. Daarnaast waren we, gesteund door de regio, dag en nacht bezig om het dreigend tekort aan persoonlijke beschermingsmiddelen voor onze medewerkers en medische apparatuur op te lossen. Iets wat me soms uit mijn slaap hield.

Het is bijna absurd wat onze medewerkers voor de kiezen hebben gekregen. Hoe hard ze hebben gestreden. De zorgen over hun eigen veiligheid en die van hun familie. Ik heb het de voorbije maanden al vaker gezegd en ik kan het niet vaak genoeg herhalen. Zonder hun tomeloze energie en veerkracht hadden we het niet gered. Ik heb enorm veel respect voor hen. Diezelfde waardering krijgen onze medewerkers ook van patiënten. Mensen die in ons ziekenhuis werden opgenomen met corona voelden zich vertrouwd en in veilige handen bij ons. Hoewel patiënten het begrepen dat overplaatsing gezien de capaciteit soms noodzakelijk was, gaven ze aan dat ze het liefst in SJG Weert waren gebleven.

Toen de coronastorm eind april was bedwongen, begon direct de volgende krachtsinspanning. Het hervatten van de reguliere zorg. Dankzij de geweldige inzet van onze vakmensen van Techniek & Bouw is het hele ziekenhuis inmiddels ingericht en aangepast aan het ‘nieuwe normaal’, de anderhalvemetersamenleving. Bij elkaar een gigantische puzzel die ons dwong om na te denken over zaken waarmee we nooit eerder rekening hoefden te houden. Om onze patiënten en medewerkers zo efficiënt en veilig mogelijk door het ziekenhuis te leiden, is niets hetzelfde gebleven en zijn praktisch alle poliklinieken naar een nieuwe plek verhuisd. Uitgangspunt is dat de patiënt in het ziekenhuis alleen nog de mensen tegenkomt die hij rond de behandeling van zijn ziekte nodig heeft. In deze Gezondheidskrant leest u hoe de nieuwe routing eruit ziet.

Om ieders veiligheid te kunnen waarborgen, telt elk detail. Niet alleen in het ziekenhuis, maar ook buiten op het terrein geldt eenrichtingverkeer. Verder wordt de mogelijkheid onderzocht van contactloos betalen van het parkeerticket. Snel, eenvoudig en vooral veilig is daarbij de insteek.

Inge de Wit
Bestuurder SJG Weert

Blog 01-05:
kleur in donkere tijden

Nu de coronastorm is getrotseerd, bereiden we ons in SJG Weert voor op de volgende uitdaging. Het hervatten van de zorg die is uitgesteld. Een operatie die opnieuw een uiterste krachtsinspanning van onze medewerkers vraagt. Omdat een nieuwe virusuitbraak op de loer blijft liggen, moeten we namelijk het hele ziekenhuis opnieuw inrichten en aanpassen aan het Nieuwe Normaal, de regels van de anderhalvemetersamenleving. Dat betekent dat we moeten nadenken over zaken waar we nooit eerder rekening mee hoefden te houden.

Om onze patiënten en medewerkers zo efficiënt en veilig mogelijk door het ziekenhuis te leiden, zetten we het hele gebouw als het ware op z’n kop. Niets blijft hetzelfde, praktisch alle poliklinieken verhuizen naar een andere plek. Daarbij brengen we medische vakgebieden die veel samenwerken en elkaar nodig hebben bij elkaar in vijf centra. De plannen voor deze clustering hadden we al eerder gemaakt en nemen we nu direct mee in deze logistieke operatie. Er komt een bewegingscentrum, een hart-vaat-longcentrum, een vrouw-moeder-kindcentrum, een centrum voor de buik en organen en een centrum voor de zintuigen.

Eenrichtingsverkeer vormt de basis van de nieuwe routing. In ons ‘anderhalvemeterziekenhuis’ komt de patiënt alleen nog de mensen tegen die hij rond zijn ziektebeeld nodig heeft en kunnen ook de medewerkers op een veilige manier hun werk doen. Het is een gigantische opgave om dat te organiseren. In normale omstandigheden zouden we voor een dergelijke operatie minimaal een jaar uittrekken, nu organiseren we het noodgedwongen binnen een paar weken. Het is bijna absurd, maar onze mensen krijgen het voor elkaar. Hoewel ook hún werk ingrijpend is veranderd, blijven zij zich flexibel opstellen. Medisch en verpleegkundig personeel, polikliniekmedewerkers of collega’s van Bouw en Techniek: iedereen steekt de handen uit de mouwen en zet het zoveelste extra stapje. Het is echt ongelooflijk hoeveel energie en veerkracht er in deze organisatie zit.

Namens het bestuur hebben we deze week alle medewerkers van het ziekenhuis getrakteerd op een bosje bloemen. Een kleine attentie als waardering voor dat vele werk dat de afgelopen weken is verzet en dat nog komen gaat. De personeelsingang veranderde even in een bloemenzee. Een mooi moment dat letterlijk kleur bracht in deze donkere tijden.   

Blog 15-04:
Geen corona en acuut zorg nodig? Ook dán staan we paraat!

Nu corona het hele leven beheerst, wordt nog wel eens vergeten dat er ook nog mensen zijn met andere medische aandoeningen die dringend hulp nodig hebben. Patiënten met acuut hartfalen of neurologische problemen bijvoorbeeld. Of mensen met een vermoeden van kanker die tussen hoop en vrees leven en snel geholpen moeten worden.

Ook voor hen is en blijft de acute zorg van SJG Weert gewoon toegankelijk. We halen alles uit de kast om ook deze patiënten optimaal en veilig te helpen.

Zeker in deze tijd is dat een flinke opgave. Ik vergelijk het met een enorme legpuzzel. Enkele weken geleden zijn we aan de randjes begonnen. Om onszelf voor te bereiden op de toestroom van coronapatiënten hebben we het ziekenhuis opnieuw ingericht en tal van voorzorgsmaatregelen genomen. Zo hebben we nu bijvoorbeeld twee intensive cares: een voor coronapatiënten en een ‘gewone IC’ voor mensen met andere, acute ziektebeelden.

Ook de oncologische zorg die niet kan wachten, gaat gewoon door. Patiënten die worden ingestuurd met borstklachten ontvangen we sinds deze maand in onze nieuwe kliniek op de eerste etage die we samen met de Alexander Monro Ziekenhuis Groep in gebruik hebben genomen. Het onderzoek en de poliklinische behandeling gebeuren hier centraal, mensen hoeven hiervoor dus niet het hele ziekenhuis door. Om het besmettingsrisico tot een minimum te beperken, worden patiënten met corona en mensen met andere medische klachten strikt van elkaar gescheiden.

Dat klinkt logisch, maar eenvoudig is deze operatie allerminst. Zeker als je bedenkt dat de toestroom van coronapatiënten nog een hele tijd zal aanhouden. Al puzzelend komen we steeds voor nieuwe uitdagingen te staan. Hoeveel acute niet-coronapatiënten kunnen we opvangen? Welke ruimten in het ziekenhuis maken we voor hen vrij? Met welke medewerkers gaan we die afdelingen bemensen? Hoe regelen we de logistiek? Allemaal puzzelstukjes die we nu passend aan het maken zijn. Straks , als de coronastorm is afgezwakt tot een stevig briesje, komen er weer nieuwe puzzelstukjes bij: het plannen en uitvoeren van alle medische behandelingen die nu als gevolg van de crisis uitgesteld zijn.

Maar hoe ingewikkeld de puzzel ook is en nog zal worden: de gezondheid van onze patiënten staat te allen tijde voorop. Wie acuut in de medische problemen komt, kan gewoon terecht op onze Spoedeisende Hulp. Dat was zo en dat blijft zo. Thuisblijven met het risico dat de situatie daar verslechtert, is géén optie. We stellen alles in het werk om iedereen zo goed mogelijk te beschermen tegen het coronavirus. Dat wil zeggen: onze medewerkers houden 1,5 meter afstand waar het kan en dragen persoonlijke beschermingsmiddelen waar het moet. Alles om het verblijf in het ziekenhuis zo veilig mogelijk te maken.

Inge de Wit

Bestuurder SJG Weert

Blog 05-04:
'Kon dat maar….een glazen huisje voor iedereen'

Beste mensen,

Zeker in tijden van crisis komt positief nieuws als geroepen. Even geen corona, maar aandacht voor de mooie dingen die er om ons heen ook gebeuren. Heel belangrijk is dat en daar moet ook ruimte voor zijn. Zolang we de ernst van de situatie maar niet uit het oog verliezen en met z’n allen scherp en alert blijven.

Ik kan het niet vaak genoeg benadrukken: de omvang van deze coronacrisis is ongekend. De emotionele verhalen stapelen zich op en de zorgen zijn voelbaar, ook bij medewerkers in ons ziekenhuis. Dat kan ook niet anders. Of je nou als arts of verpleegkundige aan het bed staat of jezelf als schoonmaker of ICT’er uit de naad werkt; onze mensen worden dagelijks geconfronteerd met een situatie die ook voor hen nieuw is en reden geeft tot ongerustheid.

Rationeel valt het allemaal nog wel te beredeneren. Je zorgt voor afstand, wast je handen of je draagt een speciale uitrusting die je beschermt tegen het virus. Volgens de experts ben je dan beschermd, maar je gevoel zegt iets anders. In deze coronacrisis gelden andere wetten. Je krijgt te maken met ernstig zieke mensen, met een onzichtbaar virus en wordt geraakt door wat je hoort en ziet. Door alle verhalen die over het virus de ronde doen, ben je automatisch geneigd om meer afstand te houden. Het weerhoudt je om te doen wat je als zorgprofessional in normale omstandigheden zou doen. Even een hand op de schouder, even je arm om iemand heen slaan. Dat is wat corona ook heeft aangericht. De vanzelfsprekendheid om dicht in elkaars nabijheid te zijn, is verdwenen en zal waarschijnlijk pas terugkeren zodra er een vaccin is gevonden.

De dagelijkse struggle van medewerkers voelt ook voor mij als bestuurder als een worsteling. Ik vind het vreselijk en zwaar frustrerend dat ik niet bij machte ben om deze gevoelens van onrust weg te nemen. We zetten alles op alles om de schaarste aan beschermingsmiddelen op te lossen en ervoor te zorgen dat medewerkers beschermd hun werk kunnen doen. In dit kader hebben we nu op verzoek van medewerkers bijvoorbeeld een aantal gezichtshields kunnen aanschaffen die bij specifieke handelingen extra bescherming bieden.

Geloof me: als het zou kunnen, zou ik vandaag nog een glazen huisje om alle mensen bouwen. Vanachter het glas zouden we elkaar haarscherp kunnen zien en ook dicht bij elkaar kunnen komen, zonder bang te hoeven zijn dat we het virus aan iemand overdragen. Afgeschermd als vissen in een aquarium zouden we ons op en top veilig kunnen voelen.

Helaas is dit niet de realiteit en moeten we roeien met de riemen die we hebben. En bovenal: alert blijven. Dat geldt voor iedereen. Het applaus dat vanuit de samenleving klinkt voor onze zorgmedewerkers is hartverwarmend. Maar die steun krijgt voor hen pas écht waarde als iedereen zich aan de afspraken houdt. Nu de lente zich laat zien wordt dat des te moeilijker. Namens alle mensen die nu dagelijks de klok rondwerken om het coronavirus in te dammen, vraag ik u dan ook: houd afstand tot elkaar! Kleine moeite, enorm groot plezier.

Inge de Wit

Bestuurder SJG Weert

Blog 27-03: 'tijd'

Beste mensen,

Hoe onwerkelijk is ons leven geworden, zo realiseerde ik me vanochtend weer. Amper thuis vertrokken word ik deze dagen door waarschuwingsborden gemaand om stapvoets te rijden. De reden: overstekende padden. Twee keer per dag, bij zonsopgang en zonsondergang, trekken ze van het ene naar het andere bosje. Tergend langzaam. De wereld staat in brand. Stress en angst regeren. Maar de pad heeft geen haast.

Het voelt surrealistisch. Amper twee weken geleden, op 12 maart, kondigde de overheid de eerste maatregelen aan om het Coronavirus in te dammen. Het was de dag dat mijn zoon 21 werd. Ik heb hem niet eens een knuffel gegeven omdat we dat beter even niet meer kunnen doen. Het begrip tijd heeft een compleet andere lading gekregen. De wereld ligt overhoop, er is de afgelopen dagen zo bizar veel gebeurd. Zoveel verdriet. Zoveel zorgen. Maar ook zoveel energie die nu loskomt. Ik zie het allemaal terug in het ziekenhuis. Zelden is de druk zo hoog geweest en komen de emoties zo dicht aan de oppervlakte als nu. Er komen steeds meer coronapatiënten naar onze Spoedeisende Hulp. Mensen die ernstig ziek zijn. Om verdere verspreiding van het virus te voorkomen, mag hun familie niet het ziekenhuis in. Vreselijk. Mijn gedachten gaan uit naar al die mensen die nu thuis vol spanning zitten te wachten op een telefoontje. Hopelijk krijgt u positief nieuws te horen.

Aanstaande zondag gaat de zomertijd in en zetten we de klok een uur vooruit. Ik weet niet hoe het met u zit, maar het liefst zou ik de wijzers vier maanden vooruit willen draaien zodat deze ellende voorbij is.

Het komt voor mij allemaal samen in die dagelijkse paddentrek. We willen zó graag verder met ons leven, maar tegelijkertijd moeten we wachten en rijgen de uren zich aaneen. De tijd is op dit moment onze grootste vijand.

Gelukkig is er ook een ander spreekwoord dat zegt: de tijd heelt alle wonden. En zo ís het ook. De geschiedenis leert dat elke crisis een keer ophoudt, er schijnt altijd licht aan het einde van de tunnel. We zitten nu in het oog van de orkaan. Er is maar één manier om het schip uit de storm te loodsen en dat is: volhouden. Dat geldt voor iedereen. Voor de hulpverleners die nu op het dek staan om Corona te bestrijden. Maar ook voor al die mensen thuis die de 1,5 meter-regel trouw opvolgen en er voor zorgen dat het virus zich niet verder kan verspreiden. Als we met z’n allen de rust blijven bewaren en goed voor elkaar blijven zorgen, dan komen we hieruit. Dan gaan we samen de scherven oprapen en opnieuw beginnen. Ik kan niet wachten tot het zover is.

Blog 24-03:
'Laten we de krachten bundelen en samen helden worden'

Beste mensen,

Op weg naar het ziekenhuis hoorde ik vanochtend het liedje ’17 Miljoen Mensen’ op de radio. Een ode aan iedereen die in deze tijd van crisis extra hard moet werken. Het nummer ontroerde me. Enerzijds omdat ik het origineel uit de jaren negentig zo goed ken. 15 Miljoen Mensen van Fluitsma & Van Tijn symboliseert voor mij de verbondenheid tussen mensen. Een gevoel ook van dankbaarheid dat ik in Nederland woon en mag genieten van de dagelijkse dingen die op mijn pad komen. Vanuit die context was het vreemd, maar ook heel mooi om dit liedje nu terug te horen. In een andere versie met andere woorden, in een andere wereld. Bizar. Alles wat een paar weken nog zo vertrouwd was, is onzeker geworden en voelt niet meer als echt.

Medewerkers in ons ziekenhuis ervaren dat deze dagen als geen ander. Natuurlijk, het zijn professionals. Artsen en verpleegkundigen die hun medische vak verstaan. Maar op de eerste plaats zijn zij mens. Nu het werk zo hectisch en intens is geworden, worden ook onze hulpverleners in hun hart geraakt. Dat kan niet anders. Zij hebben voor de zorg gekozen omdat ze hun zieke medemens willen helpen. Niemand had ook maar in de verste verte kunnen bevroeden dat die zorg zo heftig zou worden.

Hoe graag ik het ook anders had gezien, het is crisis. Het Coronavirus treft de hele wereld en dus ook de regio Weert. We moeten ons wapenen en dat doen we. De voorbije weken hebben we alles uit de kast gehaald om ons voor te bereiden op de toestroom van zieke Coronapatiënten. Hoeveel het er precies zullen zijn, weet niemand, maar dat het heftig wordt, staat vast.  Om ziekenhuis is volledig omgebouwd, werkprocessen zijn opnieuw ingericht. De komende dagen en weken zal blijken of het genoeg is geweest.

Aan de inzet van ons personeel zal het in elk geval niet liggen. Het moreel is hoog, de energie giert door de gangen. Een gezondheidscrisis als deze haalt het beste naar boven bij medewerkers. Ik zie en merk het aan alles. Er heerst een enorme saamhorigheid. Makkelijk is hun missie allerminst. Vooraf maakt elke arts en verpleegkundige voor zichzelf een beeld van hoe het zal zijn. Het aantal patiënten. Het ziektebeeld. De druk waaronder je moet presteren. Inmiddels is de werkelijkheid ingetreden. Je ziet patiënten binnenkomen die heel erg ziek zijn.  Ouderen, maar soms ook van je eigen leeftijd. Dat is confronterend. Omdat SJG Weert een klein ziekenhuis is, is het zeker niet ondenkbaar dat er een bekende van je wordt binnengebracht. Dat maakt het emotioneel nog meer beladen en maakt mijn respect voor al die medewerkers alleen maar groter. Mensen die zelf ook een gezin hebben, zetten hun eigen zorgen aan de kant  om anderen te helpen. Daar mogen we heel diep voor buigen, zeker als je bedenkt wat er nog komen gaat.  We staan nog maar aan het begin.

Een groot deel van het personeel van de Spoedeisende Hulp, Intensive Care en verpleegafdelingen gaat deze week de klok rond werken. Een twaalfuurrooster is noodzakelijk om alle patiënten goed en veilig te kunnen helpen. Dat is pittig. Met het werkschema dat we hanteren, krijgen medewerkers na hun dienst voldoende tijd om te rusten. Heel belangrijk is dat. Net als de steun die op dit moment vanuit de hele regio als een warme deken over ons ziekenhuis valt. Gebaren van diepe betrokkenheid die medewerkers de energie geven te volharden in hun werk. Ik zou dan ook willen vragen: ga hier vooral mee door. Zolang als het nodig is.

Een groot en welgemeend compliment is ook op zijn plaats voor alle huisartsen in onze regio. Bij hen begint de eerste triage: aan de hand van het ziektebeeld en de klachten bekijken zij heel zorgvuldig waar de patiënt het beste af is: thuis of in SJG Weert. Door deze goede, medische selectie aan de voorkant krijgen we in ons ziekenhuis geen overload aan patiënten die geen of nog geen acute zorg nodig hebben. Zelf nemen we ook diverse maatregelen om de toestroom van coronapatiënten in goede banen te leiden. De capaciteit op de IC is opgeschaald en het aantal beademingsbedden is verdrievoudigd. Om ook de nieuwe patiënten weer een plek te kunnen geven, brengen we mensen als dat mogelijk is naar andere regio’s. Allemaal om ervoor te zorgen dat er in Weert voldoende IC-bedden beschikbaar blijven voor de patiënten die nog komen gaan.

Zoals ik al eerder aangaf, is in deze Coronacrisis geen dag hetzelfde. Om deze storm te doorstaan, moeten we massaal de krachten bundelen. Het liedje op de radio bracht vanochtend precies dát gevoel naar boven. Ik werd blij van de boodschap. 17 miljoen mensen moeten het nu samen gaan doen. Blijf waar mogelijk binnen als je per se de deur uit moet: houd afstand van elkaar. Laten we allemaal helden worden.

Blog 20-03
Alstublieft, houd afstand

Beste mensen,

Toen ik vannacht wakker werd, dwaalden mijn gedachten af naar afgelopen zomer. Onderweg naar mijn vakantiebestemming zag ik de film Five Feet Apart, een hartverscheurend drama dat een blijvende indruk op me achterliet. De film vertelt het verhaal van Stella en Will, twee jonge mensen die lijden aan cystic fribrosis, ook wel taaislijmziekte genoemd. Ze raken intens verliefd op elkaar, maar mogen elkaar niet aanraken. Hun ziekte maakt hen zo kwetsbaar dat de geringste aanraking fatale gevolgen kan hebben. Minimaal anderhalve meter moet de afstand tussen hen zijn. Five feet apart. Precies de lengte van de houten stok die Stella en Will in de film met elkaar verbindt en op afstand houdt.

Wie had gedacht dat dit scenario ooit werkelijkheid zou worden! Het is echt zo: dít is de wereld waarin we nu leven. En als we met z’n allen niet alerter worden, dan is deze nachtmerrie nog lang niet voorbij. Ik blijf het maar zeggen, Houd afstand van elkaar. Doen we dat niet, dan worden veel te veel mensen tegelijkertijd ziek en kunnen de ziekenhuizen de acute zorg voor Coronapatiënten niet meer aan. Ook SJG Weert niet.

Ik merk dat de lontjes in het ziekenhuis wat korter worden. Het is niet meer dan logisch, dat kan niet anders in een periode als deze waarin het uithoudingsvermogen en de mentale weerbaarheid van ons zorgpersoneel zo zwaar op de proef worden gesteld. Onze medewerkers gaan dag en nacht door het vuur voor hun patiënten. En voor elkaar. Voor en achter de schermen is de afgelopen dagen met man en macht gewerkt om het ziekenhuis ‘Coronaproof’ te maken, voor zover mogelijk. In twee weken tijd is het ziekenhuis volledig getransformeerd. Ongekend wat er in zo’n korte tijd allemaal is geregeld. We hebben de acute zorg opnieuw georganiseerd en opgeschaald. Achter de Spoedeisende Hulp staan nu speciale, medische units en tenten voor de eerste acute opvang en de triage, de scheiding van Coronapatiënten en mensen met andere medische aandoeningen. We zetten alles op alles om verdere verspreiding van het virus te voorkomen.

Naast het ziekenhuis, in gebouw 2, hebben vrijwilligers 22 kamers ingericht waar medewerkers kunnen slapen wanneer ze ’s nachts paraat moeten staan. 24 uur per dag, 7 dagen in de week is ons SJG-team in touw. Het goede nieuws is dat we op dit moment nog genoeg capaciteit hebben. We kunnen de toestroom aan. Maar ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat over een paar dagen of zelfs een paar uur alles anders kan zijn. En dat er een moment komt waarop de ambulance Coronapatiënten naar intensive cares elders in het land moet brengen omdat er in SJG Weert simpelweg geen bedden meer vrij zijn. Of omdat er geen verpleegkundigen en artsen zijn die voor de mensen kunnen zorgen. Dat stelt ons weer voor nieuwe uitdagingen. Immers, welke intensivist stuur je mee in de wetenschap dat je je eigen IC-specialist op de afdeling onder geen beding kunt missen? Hoe leggen we dat uit aan zieke patiënten die zich bij het ziekenhuis melden? Aan hun bezorgde partners of hun kinderen? Als  het ziekenhuis hen niets meer kan bieden, wie dan wel? Aan welk lot worden deze mensen overgelaten?

Zo zijn er deze dagen veel vragen en loopt de frustratie ook bij mij wel eens hoog op. Hoe kan het dat we in deze situatie zijn beland? Regionaal bestaan er  op dit moment grote verschillen in het aantal zieke patiënten, maar vooral ook in beschikbare middelen. Waarom is niet eerder de centrale regie gepakt om regio’s waar het water aan de lippen staat te ontlasten. Om belemmeringen voor de overplaatsing van IC-patiënten weg te nemen en beschikbare beschermingsmiddelen landelijk te verdelen. Hoe bestaat het dat er in deze crisistijd nog altijd een tekort is aan mondkapjes? Wanneer komen die beloofde beschermingsmiddelen? En mocht het zover komen dat de voorraad binnenkort écht is uitgeput: wat betekent dat voor patiënten en medewerkers?

Het zijn onmogelijke, ethische dilemma’s. Dit doet pijn, hier lig ik ’s nachts wakker van. We willen geen van allen dat SJG Weert iemand in de steek moet laten. Dat is uit den boze, we zijn er om zieke mensen te helpen. Dat doen we al meer dan 150 jaar, dat zit in ons DNA. Maar ik weet ook dat het moment in zicht komt dat we die belofte aan onszelf, aan elkaar, maar vooral aan onze patiënten misschien niet meer kunnen waarmaken. 

Om dat moment voor te zijn, vraag ik u met klem om voor elkaar en voor onze medewerkers te zorgen. Het allergrootste plezier dat u hen en mij kunt doen, is afstand bewaren. Ik vraag het nogmaals en ik blijf het vragen. Ook als u in uw directe omgeving (nog) niet met Corona te maken heeft gehad: blijf bij elkaar uit de buurt. Houd minimaal anderhalve meter afstand. Ik begrijp dat het tegen de natuur ingaat, maar geloof me: het moet.

Zoals gezegd: fictie is realiteit geworden. Wie deze dagen naar buiten gaat, zou eigenlijk net als Stella en Will een anderhalve meter lange stok moeten meenemen. Zo wordt de boodschap voor iedereen zichtbaar. Five Feet Apart is geen onschuldige filmtitel, het is een zaak van leven of dood.

Blog 18-03:
Bericht van het front

Beste mensen,

Het is nauwelijks in woorden uit te drukken. De opgave waar onze medewerkers voor staan. Hun weerbaarheid die grenzeloos lijkt en diepe bewondering afdwingt.

Het is een surrealistisch beeld. De poliklinieken zijn dicht, de gangen uitgestorven. Werkroosters bestaan niet meer. Onze artsen en verpleegkundigen zijn van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat bezig om de zorg anders te organiseren en zich voor te bereiden op de stroom coronapatiënten die de komende dagen en weken naar SJG Weert komt. De schoonmaakploeg slaapt nu zelfs in het ziekenhuis. Diep respect verdienen ook déze mensen die dag en nacht in de weer zijn om kamers waar mogelijk besmette patiënten zijn geweest te desinfecteren. Positief geteste patiënten, die elkaar niet meer kunnen besmetten, worden nu op de vierde etage opgenomen. Ruim tien mensen liggen er nu op deze speciaal ingerichte afdeling, maar dat gaan er veel meer worden. Hoeveel precies weet nog niemand.  

Dit is de situatie waar we nu mee dealen. Alles is anders geworden in het ziekenhuis. Normale protocollen bestaan niet meer. Maatregelen die gisteren misschien nog overdreven leken, blijken vandaag bittere noodzaak en kunnen morgen zelfs weer achterhaald zijn. Een paar weken geleden hebben we alle poliklinieken voorzien van zeeppompjes waar patiënten en bezoekers hun handen konden desinfecteren. Gewoon om het zekere voor het onzekere te nemen. Inmiddels zijn alle poli’s gesloten en hebben we de planbare zorg uitgesteld. Zo snel gaat het dus.

Het grootste probleem op dit moment is het tekort aan mondmaskers. Het tekort is zo nijpend dat we op het punt dreigen te geraken dat we artsen en verpleegkundigen moeten vragen of ze ook zonder bescherming hun werk willen doen. Vreselijk. Mondmaskers worden in China geproduceerd, maar omdat de hele wereld op slot zit, komen ze niet aan op de plekken waar ze nu verschrikkelijk hard nodig zijn. We proberen nu een apparaat aan te schaffen dat gebruikte maskers twee keer kan steriliseren. Maar ook dat gaat niet zomaar. Er zijn wel dertig ziekenhuizen die hier gebruik van willen maken. Om onze medewerkers toch te blijven beschermen tegen het Coronavirus zijn collega’s gisteren zelf de boer opgegaan. Ze hebben mondmaskers opgevraagd bij bijvoorbeeld agrariërs, kaakchirurgen en asbesthandelaren. Elk masker dat beschikbaar komt, is er een. Zo voorkomen we dat medewerkers zelf besmet raken en hun werk niet meer kunnen doen.

En toch….
Tussen alle donkere wolken die boven ons hangen en nog onze kant uitkomen, schijnt zo nu dan en de zon. De hele regio leeft mee. Boeren, bouwbedrijven en tandartsen brengen mondmaskers en plastic wegwerpjassen. De Ronde tafel verzorgt samen met horecaondernemers maaltijden voor onze medewerkers. En last but not least: al ruim 150 mensen hebben gereageerd op onze klemmende oproep om te komen helpen in het ziekenhuis of de verpleeghuizen van Land van Horne. Daar word ik stil van. De komende dagen bekijken we wie we waar en wanneer kunnen inzetten. Nu kunnen we het nog af met ons eigen personeel, maar dat er verse zorgkrachten nodig zullen zijn staat vast. We staan pas aan de vooravond van de coronacrisis, het aantal zieke patiënten gaat de komende dagen toenemen en onze artsen en verpleegkundigen werken nu al de klok rond.  

Afgelopen dinsdagavond kreeg ook ik het even te kwaad toen er om 20.00 uur vanuit heel Nederland een klaterend applaus neerdaalde op alle medewerkers in de zorg. Geloof me maar als ik zeg dat er ook in SJG Weert de nodige tranen zijn gelaten. Je wilt niet weten wat deze massale blijk van waardering met onze mensen doet. Hoeveel kracht en energie onze mensen hiervan krijgen. Zij staan aan het front, zij voeren deze oorlog. Zij zijn onze helden.   

Blog 16-03 

Beste mensen,

Met pijn in het hart moet ik u meedelen dat er tot nader order géén bezoek meer is toegestaan in SJG Weert. Met deze ingrijpende maatregel, die maandag 16 maart om 18.00 uur van kracht is geworden, willen we verdere verspreiding van het coronavirus in ons ziekenhuis voorkomen. Voor zieke kinderen en patiënten die stervende of ernstig verward zijn, maken we vanzelfsprekend een uitzondering. Zij mogen nog bezoek ontvangen, onder strikte voorwaarden en in overleg met de dienstdoende arts of verpleegkundige.

Geloof me: het is vreselijk om besluiten als deze te moeten nemen. Van oudsher zijn we een ziekenhuis waarin de patiënt op de eerste plaats mens is. We begrijpen als geen ander dat je juist in tijden van ziekte behoefte hebt aan persoonlijk contact met de mensen die het dichtst bij je staan. En al helemaal in deze dagen van extreme onrust en bezorgdheid. Dat is dan ook de reden waarom we het bezoekverbod om 18.00 uur hebben laten ingaan. We wilden mensen maandag nog de kans geven om rustig afscheid van elkaar te nemen. Gelukkig bieden de communicatiemiddelen van deze tijd de mogelijkheid om in contact te blijven.

Het bezoekverbod is slechts een van de vele maatregelen die we nemen om het coronavirus op afstand te houden. Álle niet acute en uitstelbare zorg - zowel de geplande operaties als de geplande afspraken op onze poliklinieken - worden tot nader order uitgesteld. De behandelend specialist beslist wat uitstelbaar is. De IC-capaciteit wordt verdubbeld. Verder is ons restaurant gesloten en werken medewerkers die thuis kúnnen werken thuis. Omdat het aantal coronabesmettingen snel toeneemt en verspreiding van het virus in hoge mate onvoorspelbaar blijkt, is opperste paraatheid geboden. We bereiden ons voor op een grote toestroom van patiënten. Om corona buiten de deur te houden, gaan we op het ziekenhuisterrein speciale tenten plaatsen voor de acute opvang en triage van mensen met ernstige luchtwegklachten. We scheiden de patiëntenstromen. Het laatste wat we namelijk willen, is dat patiënten of medewerkers met andere medische aandoeningen met corona geïnfecteerd raken.

De komende weken wordt het alle hens aan dek. Om in deze extreme omstandigheden iedereen de acute zorg te kunnen bieden die nodig is, hebben we tot 6 april alle verloven ingetrokken. Daarnaast hebben we nieuwe krachten nodig. Zo snel mogelijk. Niet alleen in ons ziekenhuis, maar ook in de verpleeghuizen van stichting Land van Horne. Daarom doe ik vanaf deze plek een indringende oproep aan álle medewerkers en oud-medewerkers in de zorg. Ben je gediplomeerd verpleegkundige, arts, verzorgende IG of helpende? Heb je ooit in de zorg gewerkt? Meld je aan via p&o-secretariaat@sjgweert.nl.

Het afgelopen weekend hebben onze mensen dag en nacht doorgewerkt. Om patiënten zo goed mogelijk te helpen. Om nieuwe apparatuur en beschermingsmiddelen te regelen. Om klaar te zijn voor de grote toestroom. Ik kan niet genoeg benadrukken hoeveel respect ik heb voor iedereen die nu in de zorg aan het werk is. En voor diegenen die besluiten om nu in te stappen in de rijdende trein. We hebben je ongelooflijk hard nodig.

Voor wie het nog niet wist: het is crisis. Er is geen enkele ruimte meer voor onverschilligheid. Ik vraag dan ook iedereen met klem om zich strikt aan de regels te houden. Blijf consequent je handen desinfecteren. Laat je niet verleiden om toch naar je werk te gaan. Houd afstand van elkaar, maar verlies elkaar niet uit het oog. De Coronacrisis legt niet alleen de kwetsbaarheid van onze samenleving bloot, ze biedt ook de unieke kans om te laten zien hoe sterk en weerbaar we zijn als we de krachten bundelen. Samen moeten we die kans pakken, samen kunnen we het Coronavirus een halt toeroepen. 

Inge de Wit

Bestuurder SJG Weert

Blog 13-03

Beste mensen,

We zijn in een film beland. Een slechte film die nog maar net is begonnen en waarvan het einde zich niet laat voorspellen. De coronacrisis noodzaakt ziekenhuizen om de zorg op te schalen naar een scenario dat vooraf geen mens voor mogelijk had gehouden. Kijkend naar de gebeurtenissen in Italië en de actuele ontwikkelingen in Brabant bereidt SJG Weert zich voor op misschien wel de zwaarste beproeving in haar 150-jarige geschiedenis. Met man en macht en de middelen die tot onze beschikking staan, proberen we de verdere verspreiding van corona zoveel mogelijk in te dammen en bieden we patiënten de acute zorg die ze nodig hebben. Van uur tot uur bekijken we wat de situatie is en welke aanvullende keuzes en maatregelen noodzakelijk zijn. Vanzelfsprekend houden we u voortdurend op de hoogte.

In tijden als deze krijgt de emotie makkelijk de overhand. Dat begrijp ik maar al te goed. Het is bizar en bijna surrealistisch wat er gebeurt. Om de uitdaging die op ons afkomt het hoofd te bieden, schalen we onze capaciteit de komende dagen verder op. U zult begrijpen dat de acute zorg op dit moment voorrang krijgt. Medische behandelingen en afspraken die kunnen wachten, stellen we tot nader order uit. Om nieuwe besmettingen bij patiënten en medewerkers te voorkomen, beperken we het fysieke contact op de poliklinieken tot het noodzakelijke.

Omdat de patiëntenstroom fors gaat toenemen, is ons er alles aan gelegen om het ziekenhuispersoneel inzetbaar te houden. Het is heel simpel: elke medewerker die kan zorgen, is er één. In de dagen die komen gaan, hebben we iedereen, maar dan ook iedereen keihard nodig.

Zoals gezegd: het zijn bizarre tijden. Ook ik word deze dagen heen en weer geslingerd tussen gevoel en verstand. Wat overheerst, is trots. Trots dat ik voor dit ziekenhuis mag werken en onderdeel mag zijn van het SJG-team. De kracht en energie die zich nu aan de Vogelsbleek samenbalt is ongekend. Al die medewerkers die in de frontlinie staan. Onze dokters, verpleegkundigen en ondersteunende krachten. Mensen met gezinnen, zoals u en ik, die hun eigen zorgen hebben, maar tegelijkertijd de noodzaak voelen en bereid zijn om te helpen en daarmee het belang van hun patiënten vooropstellen. Ik heb ongelooflijk veel bewondering en waardering voor hen. Er is nauwelijks ziekteverzuim, onze medewerkers staan er en stralen onverzettelijkheid uit. Een gevoel van: we gaan dit samen doen! Laten we die spirit proberen vast te houden!