Kim (38) heeft zeven jaar last van hevig urineverlies na de bevalling van haar eerste kindje, veroorzaakt door een verzakking van haar urineleider.
In 2017 bevalt Kim van haar eerste kindje. Al snel merkt ze thuis dat er iets mis is. Ze weet dat urineverlies erbij kan horen, maar zóveel urineverlies, dat kan niet kloppen. De verloskundige bevestigt dat dit ongewoon is. Kim houdt zichzelf nog voor dat het tijdelijk is, maar het drukt een flinke stempel op haar kraamperiode. Zo herinnert ze zich hun eerste wandeling met de kinderwagen nog goed: na één straat moet ze alweer omdraaien. “Ik had kraamverbanden in, maar toch was mijn broek helemaal nat,” deelt Kim.
Kim wordt doorverwezen naar een bekkenbodemfysiotherapeut. Anderhalf jaar lang doet ze oefeningen om haar bekkenbodem te versterken. Ook bezoekt ze de uroloog en de gynaecoloog. Er volgen verschillende onderzoeken, zoals een echo, inwendig onderzoek en een kijkonderzoek van de urineleider (cystoscopie). Ook worden hulpmiddelen ingezet, zoals een kubus en een ring om de urineleider in positie te houden, maar de klachten blijven aanhouden. “Op dat punt begin je te realiseren dat dit niet tijdelijk is, en dat je hiermee zal moeten leren leven,” vertelt Kim. Dat besef komt hard bij haar binnen.
Nooit zorgeloos de deur uit
In haar dagelijks leven maakt Kim veel aanpassingen. “Dit is niet iets dat op te vangen is met een inlegkruisje,” vertelt Kim. Dus draagt ze altijd dik en oncomfortabel incontinentiemateriaal, op een gegeven moment zelfs volwassenenluiers. Ze draagt alleen nog maar lange, donkere en verhullende kleding, zorgt dat ze altijd de juiste materialen in haar tas heeft en verschoont zich vlak voor ze de deur uitgaat.
Op sociale gelegenheden staat Kim altijd ‘aan’. “Niet te veel drinken, want mijn blaas moet leeg blijven. Is er een prullenbakje zodat ik mezelf kan verschonen? Is het een zittend of staand feestje, wordt er gedanst? Je gaat nooit zorgeloos weg, terwijl het iets leuks moet zijn,” vertelt Kim. Eén avond zal ze nooit vergeten: op de bruiloft van haar nicht moet ze plots vertrekken omdat haar blaas volledig is leeggelopen door het dansen. Een abrupt einde en verdrietige nasmaak aan een feest dat zo mooi was.
Kim begint steeds meer activiteiten te vermijden. Ze kan niet meer zomaar sporten, rennen, tillen, of naar iets in badkleding. Ook haar werk vraagt om aanpassingen. “Bijvoorbeeld een collega vragen om een kar te duwen, zodat ik geen urine verlies,” deelt Kim, “of mijn baas vragen om speciale prullenbakken op het toilet te plaatsen.” Gelukkig wordt er vanuit alle hoeken goed met haar meegedacht, maar het is vervelend dat het nodig is.
“Ik huilde veel, maar stopte ook veel weg”
De emotionele impact op Kim is groot. Ze voelt zich vies, voelt zich minder vrouw, schaamt zich en is altijd bang dat mensen iets zien of ruiken. “Ik praatte veel en huilde veel, vooral thuis en met mijn partner, maar ik stopte ook veel weg,” deelt ze. Omdat ze net moeder is geworden, kan en wil Kim niet continu met haar blaasproblemen bezig zijn. Toch kiest ze ervoor haar hart te luchten bij haar partner, familie, beste vriendinnen en collega’s. "Het helpt als er op feestjes of je werk altijd iemand in de buurt is die begrijpt wat er speelt," vertelt Kim.
Kim is verrast door de steun van haar omgeving. “Ik was eerst bang dat mensen het zouden afdoen als iets wat elke vrouw na haar bevalling heeft, maar mensen begrepen écht wat voor impact dit op me had. Mensen hielden echt rekening met me, vroegen vaak hoe het met me ging en ik kreeg zelfs bloemen thuisbezorgd. Dat toont dat ze echt met je meeleven en haalt een stuk van de schaamte weg.”
Het laatste duwtje
Ondanks dat haar klachten in de loop der jaren wel afnemen, blijft het ongemak groot. De hete zomer, in combinatie met het broeierige incontinentiemateriaal, geven haar het laatste duwtje. Ze besluit met gynaecoloog Ivo van Dooren te praten. “Hem horen zeggen dat ik véél te jong ben om dit te accepteren, heeft de knop voor me omgezet”, zegt Kim. Hij stuurt haar door naar collega Nienke Wieringa, expert op het gebied van verzakkingen. Er liggen nog diverse opties op tafel, waaronder een operatie. Daarvoor is het belangrijk dat ze geen kinderwens meer heeft. Lang voelde dat besluit voor haar te definitief, maar nu is ze er klaar voor dit scenario verder te verkennen.
Kim heeft ook met Wieringa een fijn en openhartig gesprek. Ze wordt inwendig onderzocht, en al snel blijkt dat een operatie haar inderdaad kan helpen. “Ik hoefde geen seconde langer na te denken en we hebben het direct in gang gezet” vertelt Kim.
Droog, zelfs met niezen of traplopen
Nu, enkele maanden later, is Kim blij met haar keuze. De operatie is haar enorm meegevallen en al binnen enkele weken merkt ze een duidelijk verschil: “Ik blijf droog, zelfs met niezen of traplopen.” Ook de eerste feestjes, zélfs dansfeestjes, verlopen zonder ongelukjes. “Ik heb gewoon moeten huilen omdat ik zonder extra materiaal, in leuke kleding, de deur uit kan gaan. Wat voor anderen normaal is, geeft mij zoveel vrijheid.” Ook het rennen is weer mogelijk, iets waarvan ze niet dacht dat het ooit nog zou kunnen.
Kim wil andere vrouwen aanmoedigen om naar hun gevoel te luisteren. “Als je last hebt van urineverlies, trek dan aan de bel en laat niemand je zeggen dat het erbij hoort.” In veel gevallen kunnen fysiotherapie of andere vormen van hulp al genoeg zijn. Ze raadt vrouwen aan om openlijk te praten over hun klachten: “Hoe opener ik werd, hoe meer vrouwen ik sprak die hetzelfde hadden. Het geeft je het gevoel dat je niet alleen bent.”
--
Veel vrouwen hebben last van urine-incontinentie. Toch zoekt ongeveer de helft van de vrouwen hier geen hulp voor. Dat is zonde, want er is vaak wél iets aan te doen. Blijf dus niet met klachten rondlopen, maar bespreek ze met je huisarts of gynaecoloog. Meer informatie vind je in onze folder over urineverlies.
