Beste mensen,
Hoe onwerkelijk is ons leven geworden, zo realiseerde ik me vanochtend weer. Amper thuis vertrokken word ik deze dagen door waarschuwingsborden gemaand om stapvoets te rijden. De reden: overstekende padden. Twee keer per dag, bij zonsopgang en zonsondergang, trekken ze van het ene naar het andere bosje. Tergend langzaam. De wereld staat in brand. Stress en angst regeren. Maar de pad heeft geen haast.
Het voelt surrealistisch. Amper twee weken geleden, op 12 maart, kondigde de overheid de eerste maatregelen aan om het Coronavirus in te dammen. Het was de dag dat mijn zoon 21 werd. Ik heb hem niet eens een knuffel gegeven omdat we dat beter even niet meer kunnen doen. Het begrip tijd heeft een compleet andere lading gekregen. De wereld ligt overhoop, er is de afgelopen dagen zo bizar veel gebeurd. Zoveel verdriet. Zoveel zorgen. Maar ook zoveel energie die nu loskomt. Ik zie het allemaal terug in het ziekenhuis. Zelden is de druk zo hoog geweest en komen de emoties zo dicht aan de oppervlakte als nu. Er komen steeds meer coronapatiënten naar onze Spoedeisende Hulp. Mensen die ernstig ziek zijn. Om verdere verspreiding van het virus te voorkomen, mag hun familie niet het ziekenhuis in. Vreselijk. Mijn gedachten gaan uit naar al die mensen die nu thuis vol spanning zitten te wachten op een telefoontje. Hopelijk krijgt u positief nieuws te horen.
Aanstaande zondag gaat de zomertijd in en zetten we de klok een uur vooruit. Ik weet niet hoe het met u zit, maar het liefst zou ik de wijzers vier maanden vooruit willen draaien zodat deze ellende voorbij is.
Het komt voor mij allemaal samen in die dagelijkse paddentrek. We willen zó graag verder met ons leven, maar tegelijkertijd moeten we wachten en rijgen de uren zich aaneen. De tijd is op dit moment onze grootste vijand.
Gelukkig is er ook een ander spreekwoord dat zegt: de tijd heelt alle wonden. En zo ís het ook. De geschiedenis leert dat elke crisis een keer ophoudt, er schijnt altijd licht aan het einde van de tunnel. We zitten nu in het oog van de orkaan. Er is maar één manier om het schip uit de storm te loodsen en dat is: volhouden. Dat geldt voor iedereen. Voor de hulpverleners die nu op het dek staan om Corona te bestrijden. Maar ook voor al die mensen thuis die de 1,5 meter-regel trouw opvolgen en er voor zorgen dat het virus zich niet verder kan verspreiden. Als we met z’n allen de rust blijven bewaren en goed voor elkaar blijven zorgen, dan komen we hieruit. Dan gaan we samen de scherven oprapen en opnieuw beginnen. Ik kan niet wachten tot het zover is.
Inge de Wit
Bestuurder SJG Weert
