Beste mensen,
Op weg naar het ziekenhuis hoorde ik vanochtend het liedje ’17 Miljoen Mensen’ op de radio. Een ode aan iedereen die in deze tijd van crisis extra hard moet werken. Het nummer ontroerde me. Enerzijds omdat ik het origineel uit de jaren negentig zo goed ken. 15 Miljoen Mensen van Fluitsma & Van Tijn symboliseert voor mij de verbondenheid tussen mensen. Een gevoel ook van dankbaarheid dat ik in Nederland woon en mag genieten van de dagelijkse dingen die op mijn pad komen. Vanuit die context was het vreemd, maar ook heel mooi om dit liedje nu terug te horen. In een andere versie met andere woorden, in een andere wereld. Bizar. Alles wat een paar weken nog zo vertrouwd was, is onzeker geworden en voelt niet meer als echt.
Medewerkers in ons ziekenhuis ervaren dat deze dagen als geen ander. Natuurlijk, het zijn professionals. Artsen en verpleegkundigen die hun medische vak verstaan. Maar op de eerste plaats zijn zij mens. Nu het werk zo hectisch en intens is geworden, worden ook onze hulpverleners in hun hart geraakt. Dat kan niet anders. Zij hebben voor de zorg gekozen omdat ze hun zieke medemens willen helpen. Niemand had ook maar in de verste verte kunnen bevroeden dat die zorg zo heftig zou worden.
Hoe graag ik het ook anders had gezien, het is crisis. Het Coronavirus treft de hele wereld en dus ook de regio Weert. We moeten ons wapenen en dat doen we. De voorbije weken hebben we alles uit de kast gehaald om ons voor te bereiden op de toestroom van zieke Coronapatiënten. Hoeveel het er precies zullen zijn, weet niemand, maar dat het heftig wordt, staat vast. Om ziekenhuis is volledig omgebouwd, werkprocessen zijn opnieuw ingericht. De komende dagen en weken zal blijken of het genoeg is geweest.
Aan de inzet van ons personeel zal het in elk geval niet liggen. Het moreel is hoog, de energie giert door de gangen. Een gezondheidscrisis als deze haalt het beste naar boven bij medewerkers. Ik zie en merk het aan alles. Er heerst een enorme saamhorigheid. Makkelijk is hun missie allerminst. Vooraf maakt elke arts en verpleegkundige voor zichzelf een beeld van hoe het zal zijn. Het aantal patiënten. Het ziektebeeld. De druk waaronder je moet presteren. Inmiddels is de werkelijkheid ingetreden. Je ziet patiënten binnenkomen die heel erg ziek zijn. Ouderen, maar soms ook van je eigen leeftijd. Dat is confronterend. Omdat SJG Weert een klein ziekenhuis is, is het zeker niet ondenkbaar dat er een bekende van je wordt binnengebracht. Dat maakt het emotioneel nog meer beladen en maakt mijn respect voor al die medewerkers alleen maar groter. Mensen die zelf ook een gezin hebben, zetten hun eigen zorgen aan de kant om anderen te helpen. Daar mogen we heel diep voor buigen, zeker als je bedenkt wat er nog komen gaat. We staan nog maar aan het begin.
Een groot deel van het personeel van de Spoedeisende Hulp, Intensive Care en verpleegafdelingen gaat deze week de klok rond werken. Een twaalfuurrooster is noodzakelijk om alle patiënten goed en veilig te kunnen helpen. Dat is pittig. Met het werkschema dat we hanteren, krijgen medewerkers na hun dienst voldoende tijd om te rusten. Heel belangrijk is dat. Net als de steun die op dit moment vanuit de hele regio als een warme deken over ons ziekenhuis valt. Gebaren van diepe betrokkenheid die medewerkers de energie geven te volharden in hun werk. Ik zou dan ook willen vragen: ga hier vooral mee door. Zolang als het nodig is.
Een groot en welgemeend compliment is ook op zijn plaats voor alle huisartsen in onze regio. Bij hen begint de eerste triage: aan de hand van het ziektebeeld en de klachten bekijken zij heel zorgvuldig waar de patiënt het beste af is: thuis of in SJG Weert. Door deze goede, medische selectie aan de voorkant krijgen we in ons ziekenhuis geen overload aan patiënten die geen of nog geen acute zorg nodig hebben. Zelf nemen we ook diverse maatregelen om de toestroom van coronapatiënten in goede banen te leiden. De capaciteit op de IC is opgeschaald en het aantal beademingsbedden is verdrievoudigd. Om ook de nieuwe patiënten weer een plek te kunnen geven, brengen we mensen als dat mogelijk is naar andere regio’s. Allemaal om ervoor te zorgen dat er in Weert voldoende IC-bedden beschikbaar blijven voor de patiënten die nog komen gaan.
Zoals ik al eerder aangaf, is in deze Coronacrisis geen dag hetzelfde. Om deze storm te doorstaan, moeten we massaal de krachten bundelen. Het liedje op de radio bracht vanochtend precies dát gevoel naar boven. Ik werd blij van de boodschap. 17 miljoen mensen moeten het nu samen gaan doen. Blijf waar mogelijk binnen als je per se de deur uit moet: houd afstand van elkaar. Laten we allemaal helden worden.
