Beste mensen,
Zeker in tijden van crisis komt positief nieuws als geroepen. Even geen corona, maar aandacht voor de mooie dingen die er om ons heen ook gebeuren. Heel belangrijk is dat en daar moet ook ruimte voor zijn. Zolang we de ernst van de situatie maar niet uit het oog verliezen en met z’n allen scherp en alert blijven.
Ik kan het niet vaak genoeg benadrukken: de omvang van deze coronacrisis is ongekend. De emotionele verhalen stapelen zich op en de zorgen zijn voelbaar, ook bij medewerkers in ons ziekenhuis. Dat kan ook niet anders. Of je nou als arts of verpleegkundige aan het bed staat of jezelf als schoonmaker of ICT’er uit de naad werkt; onze mensen worden dagelijks geconfronteerd met een situatie die ook voor hen nieuw is en reden geeft tot ongerustheid.
Rationeel valt het allemaal nog wel te beredeneren. Je zorgt voor afstand, wast je handen of je draagt een speciale uitrusting die je beschermt tegen het virus. Volgens de experts ben je dan beschermd, maar je gevoel zegt iets anders. In deze coronacrisis gelden andere wetten. Je krijgt te maken met ernstig zieke mensen, met een onzichtbaar virus en wordt geraakt door wat je hoort en ziet. Door alle verhalen die over het virus de ronde doen, ben je automatisch geneigd om meer afstand te houden. Het weerhoudt je om te doen wat je als zorgprofessional in normale omstandigheden zou doen. Even een hand op de schouder, even je arm om iemand heen slaan. Dat is wat corona ook heeft aangericht. De vanzelfsprekendheid om dicht in elkaars nabijheid te zijn, is verdwenen en zal waarschijnlijk pas terugkeren zodra er een vaccin is gevonden.
De dagelijkse struggle van medewerkers voelt ook voor mij als bestuurder als een worsteling. Ik vind het vreselijk en zwaar frustrerend dat ik niet bij machte ben om deze gevoelens van onrust weg te nemen. We zetten alles op alles om de schaarste aan beschermingsmiddelen op te lossen en ervoor te zorgen dat medewerkers beschermd hun werk kunnen doen. In dit kader hebben we nu op verzoek van medewerkers bijvoorbeeld een aantal gezichtshields kunnen aanschaffen die bij specifieke handelingen extra bescherming bieden.
Geloof me: als het zou kunnen, zou ik vandaag nog een glazen huisje om alle mensen bouwen. Vanachter het glas zouden we elkaar haarscherp kunnen zien en ook dicht bij elkaar kunnen komen, zonder bang te hoeven zijn dat we het virus aan iemand overdragen. Afgeschermd als vissen in een aquarium zouden we ons op en top veilig kunnen voelen.
Helaas is dit niet de realiteit en moeten we roeien met de riemen die we hebben. En bovenal: alert blijven. Dat geldt voor iedereen. Het applaus dat vanuit de samenleving klinkt voor onze zorgmedewerkers is hartverwarmend. Maar die steun krijgt voor hen pas écht waarde als iedereen zich aan de afspraken houdt. Nu de lente zich laat zien wordt dat des te moeilijker. Namens alle mensen die nu dagelijks de klok rondwerken om het coronavirus in te dammen, vraag ik u dan ook: houd afstand tot elkaar! Kleine moeite, enorm groot plezier.
Inge de Wit
Bestuurder SJG Weert
