Wil Peters-Roost (68): "Wacht niet tot het te laat is."
Wil Peters-Roost uit Heythuysen is het levende bewijs: hoe eerder je darmkanker opspoort, hoe groter de kans op genezing. Na haar operatie in SJG Weert in december vorig jaar was er géén aanvullende behandeling meer nodig en kon de geboren Nederweertse zich volledig richten op haar herstel. En op de nagedachtenis aan haar man die - hoe tragisch - in dezelfde periode overleed.
Het begon zoals het zo vaak begint bij darmkanker. De zomer van 2022 is definitief voorbij als Wil ontdekt dat er bloed bij haar ontlasting zit. Verdere alarmsignalen zijn er niet. De Heythuysense voelt zich goed, ze heeft geen buikpijn, een gezonde eetlust en een regelmatige stoelgang. Maar omdat ze het niet vertrouwt, besluit ze toch maar direct naar de huisarts te gaan.
Een betere beslissing had ze niet kunnen nemen.
Op tijd erbij
De tumormarkers in haar bloed zijn verhoogd, constateert de huisarts. Een inwendig darmonderzoek in SJG Weert brengt half oktober definitief uitsluitsel. Naast twee poliepen ziet de maagdarmleverarts een tumor met een doorsnede van twee centimeter op het beeldscherm. Wil heeft darmkanker. Even slaat de schrik haar om het hart, maar dan schiet ze onmiddellijk in de regelstand. “Er zit iets in mijn lichaam wat eruit moet en wel zo snel mogelijk, zo was mijn eerste gedachte. Positief ingesteld als ik ben besluit ik er maar het beste van te maken.”
Gelukkig ís er ook verzachtend nieuws. Omdat Wil er zo snel bij is, zijn er nog geen uitzaaiingen. Eén operatie is voldoende om de tumor in zijn geheel te verwijderen. Uit voorzorg laat de Heythuysense bij deze ingreep ook haar eileiders en eierstokken weghalen. “Ter voorbereiding op de operatie volgde ik op advies van de sportarts een intensief trainingsprogramma bij de oncologisch fysiotherapeut. Daardoor ging ik fit de operatie in en herstelde ik ook heel snel. Ik kwam op maandag uit het ziekenhuis en liep op donderdag alweer een ronde door het dorp.”
Over de zorg en begeleiding in SJG Weert is ze dik tevreden. “De casemanagers zijn fantastisch. Je kunt met al je vragen bij hen terecht. Tijdens mijn opname kwam een van de dames ‘s avonds aan mijn bed. Gewoon om een praatje te maken en te informeren hoe het met me ging.”
Dubbel gevoel
Wie Wil nuchter over haar ziekte hoort praten zou bijna vergeten hoe dubbel en emotioneel beladen de afgelopen maanden voor haar moeten zijn geweest. Op 31 oktober, precies twee weken na haar diagnose, overleed haar man in het verpleeghuis. Een maand later ging Wil in SJG Weert onder het mes. “Mijn dochters hadden het daar erg moeilijk mee. Ze hadden net afscheid genomen van hun vader en waren bang om mij ook kwijt te raken. Gelukkig is dat goed afgelopen. Wat mij troost biedt is de gedachte dat mijn man niet wist dat ik kanker had. Ik heb hem dat bewust niet verteld, dat wilde ik hem niet aandoen. Hij was al lange tijd ziek, kon zich niet meer uiten.”
Bij twijfel….gaan
Vier maanden na dato verkeert Wil in blakende gezondheid. Ze wandelt, fietst, gaat naar de sportschool, geniet van haar dochters en heeft een reis geboekt naar Salzburg. Het had zomaar anders kunnen lopen, zo realiseert ze zich maar al te goed. “Als ik had gewacht tot ik klachten had gekregen, was het misschien te laat geweest. Daarom druk ik iedereen op het hart: bij de minste of geringste twijfel, ga naar de huisarts.”
