‘Ik ben twee en een halve maand van mijn leven kwijt’
Drie jaar na zijn overlevingsstrijd op de Intensive Care maakte Willie van Hoof (68) afgelopen najaar een afspraak bij de nieuwe Nazorgpoli van SJG Weert. Om maar aan te geven hoe groot de behoefte aan emotionele begeleiding is na zo’n ingrijpende ervaring.
Willie van Hoof weet nog dat hij op 27 augustus 2015 met hevige buikpijn naar de Spoedeisende Hulp werd gereden. Daarna werd alles zwart. In november, twee en een halve maand later, werd Willie wakker op de Intensive Care. “Ik had geen idee wat er was gebeurd en zag naast me hoe een patiënt werd bediend. Daar kreeg ik wel even een klap van, kan ik je zeggen.”
Één zwart gat
Van zijn behandelend arts op de Intensive Care hoorde de Weertenaar dat hij uit een ‘hele diepe put’ was gekropen. Een ontsteking aan de alvleesklier was hem bijna fataal geworden. De artsen op de Intensive Care hadden hem tien weken lang in slaap gehouden en kunstmatig beademd. De eerste vier dagen in SJG Weert, daarna twee weken in het academisch ziekenhuis in Maastricht en de laatste twee maanden lag hij weer in Weert. ‘Verder hoorde ik dat ik in de ambulance op weg naar het ziekenhuis nog een klein herseninfarct had gehad. Ook dat was nieuw voor mij. Het was één zwart gat. Het enige wat ik me nog herinner zijn flarden van de laatste paar weken in Weert. Ik lag daar maar te staren naar die grote klok aan de muur. Daarbij voelde het alsof ik geen benen had en of mijn rechterhand vastzat in een blok beton. Gelukkig was mijn vrouw er elke dag en kwamen ook mijn familie en kennissen vaak op bezoek. En de zorg op de Intensive Care in Weert was geweldig, ik kan niet anders zeggen.”
Na zijn ontslag uit het ziekenhuis moest Willie nog eens drie maanden naar verpleeghuis St. Martinus om te revalideren. “Ik moest alles opnieuw leren. Ik had geen kracht, kon niet lopen. Eigenlijk kon ik helemaal niks meer. Op 18 februari mocht ik naar huis. Dat voelde bijna onwerkelijk. Ik was een halfjaar niet thuis geweest.”
Emotionele wonden
Zijn lichaam kreeg een zware klap te verduren. De emotionele wonden waren nog dieper. “Het gevoel dat ik twee en een halve maand van mijn leven kwijt ben, hakte er flink in. Ik heb vaker in het ziekenhuis gelegen, maar die ervaringen kon ik gewoon navertellen. Dit was van een andere orde. Ik voelde me somber, was snel geïrriteerd en had nergens zin in. Slapen lukte ook niet. Ik bleef maar malen over wat er was gebeurd. Heel frustrerend.”
Zijn vrouw Mia maakte zijn overlevingsstrijd op de Intensive Care bewust mee. “Het was een heftige periode, maar ik kon het er met mijn familie over hebben. Ik heb het van me afgepraat. En ik hield een klein dagboekje bij over mijn bezoeken aan het ziekenhuis. Gewoon, korte aantekeningen over hoe het met hem ging en wat de dokter had gezegd. Dat heb ik Willie ook laten lezen.”
Nazorgpoli
Afgelopen november, twee jaar na zijn ontslag uit het ziekenhuis, maakte Willie een afspraak bij de Nazorgpoli in SJG Weert. Dit nieuwe spreekuur begeleidt patiënten bij hun fysieke en emotionele problemen na een ingrijpende opname op de Intensive Care of Special Care.
“Ik had behoefte aan meer informatie, wilde weten wat er in die twee en een halve maand is gebeurd. Daarbij kun je op de Nazorgpoli je verhaal en je frustratie kwijt. De dames vragen hoe het gaat en luisteren naar je. Alleen dat al is fijn.”
In januari had hij een tweede gesprek. “Ik merk dat het beter met me gaat. Natuurlijk denk ik nog geregeld terug aan wat er is gebeurd. Maar de scherpe kantjes gaan er vanaf. Lopen mag dan nog moeilijk zijn, als het goed weer is, ben ik weg met mijn scootmobiel. In het begin dacht ik nog wel eens: hadden ze de stekker er maar uitgetrokken. Nu ben ik blij dat dit niet gebeurd is.”
