In heel Weert waren de rillingen afgelopen november voelbaar toen bekend werd dat Pascal Grosfeld (52) voor zijn leven vocht op de intensive care. De geliefde schoenmaker uit de Langstraat werd gevloerd door corona en kroop door het oog van de naald. Samen met zijn vrouw Evelyn blikt Pascal terug op zijn miraculeuze ontsnapping en kijkt hij vooruit. Positief zoals altijd. “Ik kan de artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis niet genoeg bedanken. Dankzij hen heb ik een tweede kans gekregen.”
Hij is nauwelijks weg te denken uit de binnenstad. Schoenmaker Pascal Grosfeld. Een allemansvriend. Goedlachs en altijd in voor een praatje. Maar die bewuste vrijdag, op 19 november, bleef zijn schoenmakerij leeg en viel er niks meer te grappen. Omdat Pascal al de hele week wat kortademig is geweest en zich steeds beroerder gaat voelen, schakelt zijn vrouw Evelyn de huisarts in. Die aarzelt geen moment en stuurt hem door naar de eerste hulp. Het zuurstofgehalte in Pascals bloed is zorgwekkend laag en blijft maar dalen. Op de derde opnamedag in het ziekenhuis krijgt de Weertenaar maar liefst vijftien liter zuurstof per minuut toegediend. Daarmee is de kritische grens bereikt en blijft er nog maar één redmiddel over. Pascal moet naar de intensive care, waar hij in slaap wordt gebracht en beademd.
Evelyn zal het telefoontje van de longarts nooit meer vergeten. ‘Als jullie samen nog iets willen bespreken, dan moet je nú komen.’ “Bij aankomst op de IC werd ik direct opgevangen door een verpleegkundige. Vervolgens legde de intensivist precies uit wat ze gingen doen. De dokter waagde zich niet aan een voorspelling. ‘Pascal is heel erg ziek’, zei hij. En toen was het tijd om afscheid te nemen. Een verschrikkelijk moment, omdat ik niet wist of ik hem nog ooit levend terug zou zien. Eenmaal terug op de gang stond er weer een verpleegkundige klaar. Die emotionele steun en begeleiding was in één woord fantastisch.”
Machteloos toekijken
Voor Pascal zelf is zijn verblijf op de IC niet meer dan een vage herinnering. Hij is op dat moment simpelweg te ziek, maar weet nog wel hoe hij voor het eerst de kamer werd binnengereden. IC-box B. “Over de hele breedte van de wand stond de Oude Markt in Weert afgebeeld. Die foto was mijn richtpunt. Op dat terras wil ik straks weer met mijn familie kunnen zitten’, zo stelde ik me ten doel.”
Een week wordt Pascal in een kunstmatige coma gehouden. Voor zijn vrouw en twee kinderen, zijn familie en vrienden zijn het helse dagen. Evelyn mocht elke dag bij hem zijn. “Ik heb naast ‘m gezeten en zijn hand vastgehouden. Ik heb gezwegen, maar ook gevloekt. ‘Denk eraan jongen, jij laat me niet alleen achter, jij komt hier doorheen.’ Het ergste was de machteloosheid. Het wachten thuis. De angst die ik voelde als ik de afdeling belde. Op de weg naar het ziekenhuis kwam ik voorbij het uitvaartcentrum. Meerdere keren spookte de gedachte door mijn hoofd. Het kan toch niet waar zijn dat ik hen vandaag of morgen moet gaan bellen?”
De handen in elkaar
Dan gebeurt waar ze al die tijd op heeft gehoopt, maar niet meer op heeft gerekend. De bloedwaarden verbeteren. Langzaam wordt Pascal uit zijn coma gehaald, wat voor hem als een heel angstig moment voelt. Zodra hij wakker is, wordt Evelyn door een IC-verpleegkundige gebeld. Ook nu mag ze direct komen. “Ik zat naast ‘m en hield zijn hand vast. Het enige wat ik kon uitbrengen, was: je bent er weer. Ik was zo ongelooflijk blij. En dankbaar dat ik ook bij dit moment kon zijn. Het is tekenend voor dit fijne ziekenhuis. Hoe druk de medewerkers het ook hebben, ze verliezen de menselijkheid geen moment uit het oog.”
Na zijn ontslag uit het ziekenhuis begint voor Pascal een lange weg van revalidatie. “Hoewel mijn longen wonder boven wonder niet waren beschadigd, was ik in tien dagen tijd vijftien kilo afgevallen. Daarbij kon ik mijn armen en benen niet meer bewegen. Bij de geriatrische revalidatieafdeling van Martinus moest ik opnieuw leren lopen en weer op kracht komen, tot ik sterk genoeg was en het vertrouwen had om weer naar huis te gaan. Daar gaat de revalidatie tot op de dag van vandaag verder. Ook emotioneel was het zwaar. Nadat ik uit mijn coma was ontwaakt, ben ik drie dagen wakker geweest. Ik durfde niet meer te gaan slapen. Naast mijn vrouw heeft ook een maatschappelijk werkster uren aan mijn bed gezeten. Gewoon om mijn hand vast te houden. Dat gaf me rust, dat heeft me zoveel goed gedaan.”
De les van corona
Een tijdje geleden kregen alle medewerkers van de intensive care, de corona-afdeling en de longafdeling van de familie Grosfeld een bedankkaart met een cadeaubon. “Zonder hen was ik er niet meer geweest”, zegt Pascal. Hoe hij in korte tijd zo ernstig ziek kon worden, blijft onduidelijk. Feit is dat de Weertenaar voor een onderliggende aandoening medicijnen gebruikt die het afweersysteem beïnvloeden en vaccinatie minder effectief kunnen maken. Dat is de reden dat ik me niet heb laten vaccineren. Niet uit principe, ik was bang, durfde het niet goed aan. Gelukkig is het uiteindelijk goed afgelopen.”
Wanneer hij weer terugkeert in zijn schoenmakerij, durft hij nog niet te zeggen. “Het is een lange weg terug die ik stap voor stap moet bewandelen. Geruststellend is de wetenschap dat de winkel in veilige handen is bij mijn oudste zoon Mike. Toen ik ziek werd, werd hij voor de leeuwen geworpen. Ga er maar aanstaan. Je wil niet weten hoe trots ik op hem ben. Laat dat dan maar de les zijn van corona. Er is maar één ding wat telt: gezond blijven, samen met de mensen van wie je houdt. Het is gelukt, ik kan weer naar de Oude Markt om het leven te vieren. Ik kan niet wachten.”
Gezondheidskrant SJG Weert - april 2022 - nummer 1 - pagina 1
