Kanker heb je niet alleen. Hoe donker de dagen na de diagnose ook kunnen zijn, als je goed kijkt zijn er altijd lichtpuntjes. Wie dat niet gelooft, moet op www.sjgweert.nl de persoonlijke blogs van Jos Hebben (59) uit Altweerterheide maar eens lezen. Samen met zijn steun en toeverlaat Riekie vecht hij tegen blaaskanker en geniet hij misschien wel meer dan ooit van de kleine geluksmomenten. “De ziekte heeft ons dichter bij elkaar gebracht.”
27 april 2018: laatste werkdag
“Het liefst was ik onder mijn bureau gekropen. En dan komt het moment dat je afscheid moet nemen van de mensen die het dichtst bij je staan. Je weet hoe zwaar ze het de komende periode gaan krijgen nu hun directe leidinggevende na elf jaar voor de eerste keer de ziektewet in gaat. We keken elkaar aan en ik brak emotioneel helemaal. Ik ging zo dadelijk de deur uit en wist niet wanneer ik terug zou komen. Of ik überhaupt nog terug zou komen.”
Het was na de diagnose de zwartste dag in zijn leven. Het moment dat hij als werkleider van sociale werkvoorziening De Risse afscheid moest nemen van zijn directe collega’s. Mannen en vrouwen voor wie een betaalde baan niet vanzelfsprekend is en voor wie hij als het moet door het vuur gaat.
Eerder die maand kreeg Jos Hebben van zijn uroloog te horen dat zijn blaas vol met kwaadaardige poliepen zat. “Je hoort dit aan, wetend dat je vrouw achter in de onderzoekskamer zit mee te luisteren. Ik durfde niet om te kijken en kon het eigenlijk niet bevatten. En nu? Wat gaat er nu gebeuren? Krijg ik chemo? Of bestralingen? Ik kan eigenlijk niet beschrijven hoe ik me voelde. Zo machteloos. Ik probeerde me sterk te houden voor mijn vrouw. Ook zij was aangedaan over wat ze te horen had gekregen”, zo schrijft Jos.
Flipperkast
Hij was nooit ziek. Zat vol energie en was altijd in de natuur te vinden. Fietsen. Weerfoto’s maken. Vliegen met zijn drone. Samen naar ‘hun huisje’ in Westkapelle. Genieten van zijn drie dochters en vier kleinkinderen. En ineens, uit het niets trapte er iemand op de rem. In zijn weblog Vuist tegen Kanker schrijft Jos voor zover dat gaat de ziekte van zich af. “Het brengt rust in de flipperkast die mijn hoofd soms is. Daarbij blijven familie en vrienden op deze manier op de hoogte van hoe het met mij gaat en kan ik lotgenoten een hart onder de riem steken”, vertelt hij.
De eerste dagen na de diagnose waren hels. Ook voor zijn vrouw Riekie, die zelf ook met haar gezondheid worstelt en een zware periode achter de rug heeft. “In die tijd was Jos er dag en nacht voor mij. Nu ben ik aan de beurt om er voor hém te zijn. In het begin was het lastig. Jos was terneergeslagen en opstandig. Hij wilde het huis verkopen, was zijn begrafenis al aan het regelen. Op een gegeven moment ben ik uit m’n slof geschoten. Dat je kanker hebt, betekent niet dat je er volgende week niet meer bent, zei ik. We gaan ervoor. Samen!”
Hoop en optimisme
Na deze wake-up call herpakte Jos zich. En al helemaal toen in mei bleek dat zijn longen schoon waren. Met opgeheven hoofd gaan ze nu samen door de medische molen. Na een operatie in SJG Weert, waarbij de kwaad- aardige poliepen werden verwijderd, volgden negen zware chemokuren. Op 8 november, een week na de trouwdag van zijn tweede dochter, wacht in Máxima Medisch Centrum de laatste ingreep: het verwijderen van de blaas. “De vooruitzichten zijn goed”, glundert Jos.
Het optimisme klinkt door in zijn persoonlijke blogs. Kanker brengt niet alleen kommer en kwel. De ziekte brengt mensen ook tot elkaar en laat hen beseffen waar het in het leven om draait. Zijn weblog staat vol met kleine geluksmomentjes. De bijzondere band die hij opbouwt met zijn jongste kleinkind die lange tijd niks van opa wilde weten. Een stralend familieportret aan de muur, éindelijk een foto waar we allemaal opstaan. Samen genieten aan zee. Gewoon een stukje fietsen en foto’s maken. Of een goed gesprek. “Positief blijven, En vooral blijven praten. Zeker bij kanker is dat ongelooflijk belangrijk”, zegt Riekie. “Inmiddels zijn we zover dat we al aan een blik genoeg hebben om elkaar te begrijpen. Zo dicht heeft ziekte ons bij elkaar gebracht.”
8 mei 2018: herstel
“Ik voelde me ellendig van de operatie, mocht niet fietsen en autorijden en kon geen kant uit. Mijn vrouw vroeg: “Waar wil je heen? Ik breng je wel.” Ik antwoordde: “Breng me maar even naar het Kerkebrökske, bij de Tungelroyse Beek.” Ik loop daar vaker met de hond, het is er prachtig. En daar zat ik dan, op een aspergebed. De zon op m’n hoofd, het verstand op nul, kijkend naar mijn drone in de lucht. Ik voelde de energie weer helemaal terugkomen. Na een halfuurtje kwam ze me weer ophalen. Ik voelde me als herboren.”
De persoonlijke ervaringen van Jos Hebben zijn te volgen via: www.sjgweert.nl/patienten/dagboek-van-jos
Gezondheidskrant SJG Weert • nummer 2 • september 2018 • pag. 15
