Terwijl haar partner Patrick ruim 800 kilometer op weg is naar zijn wintersportbestemming, begint voor Marieke thuis de bevalling van hun tweede dochtertje Nina. “Dit mág nu niet gebeuren.”
Op vrijdag 3 januari 2025 zou het zwangerschapsverlof van Marieke officieel starten, maar nog voor die tijd biedt de geboorte van haar dochtertje Nina zich aan. Marieke is dan pas 33 weken en 6 dagen zwanger. “Ik had een drukke periode achter de rug en keek uit naar een paar weken voor mezelf en de voorbereidingen op de kraamtijd. Dat liep even anders…”, vertelt Marieke.
Al tijdens oudjaarsnacht merkt Marieke dat ze last heeft van harde buiken. De harde buiken komen en gaan, maar doen geen pijn. Marieke zoekt er niks achter. Ze voelt zich nog erg goed. Zo goed zelfs, dat ze haar partner eerder die week heeft aangemoedigd om nog een spontane wintersportvakantie te boeken. “Nu kan het nog!”, zegt ze tegen hem. Hun eerste dochter, Anna, kwam pas 11 dagen na de uitgerekende datum, dus Marieke verwacht voorlopig nog geen baby.
Ruim 800 kilometer onderweg
Patrick vertrekt in de avond van 1 januari op wintersport en Marieke gaat op tijd naar bed. Al snel worden de harde buiken heviger en pijnlijker. Zo hevig dat ze om twee uur ’s nachts toch de verloskundige belt. Marieke blijkt 1 centimeter ontsluiting te hebben. Het is nog onduidelijk of de bevalling zich echt aandient, dus adviseert de verloskundige haar om een warme douche te nemen en weer naar bed te gaan. Om half zeven wordt ze wakker en voelt ze gelijk dat het raak is. “Toen ontstond er wel lichte paniek. Dit mág nu niet gebeuren, dacht ik, dit kan nu echt niet.” Als de verloskundige komt, blijkt de ontsluiting inmiddels drie centimeter. Marieke belt Patrick, die inmiddels ruim 800 kilometer onderweg is, en vervolgens haar ouders. De verloskundige legt contact met het ziekenhuis. Nina zou immers prematuur geboren worden.
Voorbereiden op wat komen gaat
Marieke gaat naar het ziekenhuis en wordt daar opgevangen. “Vanwege de zwangerschapsduur kreeg ik weeënremmers toegediend, in de hoop dat de bevalling toch niet zou doorzetten. Ook werd me rustig uitgelegd wat ik kon verwachten als dat wel zou gebeuren.” Uit het verhaal van verloskundige Monique Bons blijkt dat Nina niet in levensgevaar is. “Dat stelde me enorm gerust. Echte paniek had ik toen al niet meer.”
Marieke en de baby worden goed gemonitord. “Ondanks dat ik me nog niet had voorbereid op de bevalling, voelde ik me comfortabel, veilig en prettig in het ziekenhuis.” Rond 12:00 uur komen Mariekes moeder en schoonmoeder om haar te ondersteunen. Patrick heeft inmiddels rechtsomkeer gemaakt. “Hij en zijn vriend reden en sliepen om de beurt, want ze waren natuurlijk al vanaf 21:00 uur onderweg.”
De ontsluiting vordert en de weeën zijn goed op te vangen dankzij een morfinepompje. Marieke zit op 6 centimeter ontsluiting als Patrick ineens de verloskamer binnenkomt. “Het was een ongelofelijke opluchting dat hij de bevalling toch zou meemaken”, zegt Marieke. Niet veel later zet de bevalling door. Marieke bevalt om 17:09 uur van haar dochtertje Nina.
Alle energie naar groei
Nina maakt gelukkig meteen geluid en wordt op Mariekes borst gelegd. “Ze was zo klein, maar ze leek verder heel erg in orde.” Daarna wordt Nina door de kinderarts onderzocht en in een couveuse gelegd. Marieke wordt zelf al snel ontslagen. Wel mag ze als rooming-in bij Nina blijven.
Omdat Nina nog zo klein is, is ze nog erg kwetsbaar. “Van de verpleegkundigen op de couveusekamer kregen we fijne tips om haar zo goed mogelijk te ondersteunen”, vertelt Marieke. Zo leren ze om het geborgen gevoel in de buik na te bootsen, als Nina onrustig is na het voeden of verschonen. Omdat het drinken aan de borst nog erg vermoeiend is voor Nina, krijgt ze na het drinken aan de borst de resterende moedermelk via een sonde. “Alles om ervoor te zorgen dat ze haar energie kon sparen voor het aansterken.”
Naar huis
Als Nina drie weken oud is mag ze mee naar huis. Dat vindt Marieke heel fijn maar ook spannend. “In het ziekenhuis voelden we ons gesteund en veilig. Nu, thuis, zouden we het zelf gaan doen.” Omdat Nina nog weinig weerstand heeft, zijn ze erg voorzichtig. “We gingen nog niet met haar naar buiten, wasten vaak onze handen en waren voorzichtig met kraamvisite.”
Helaas gaat het toch mis als Nina twee weken thuis is. “Ik was Nina aan het voeden en ineens voelde ze heel slap in mijn handen.” Direct bellen ze de huisarts. Vanaf dat moment gaat alles heel snel. De huisarts belt 112 en Nina wordt met de ambulance naar SJG Weert gebracht. “Dat vond ik heel heftig. Tot dat moment nam ik mezelf nog voor dat ik gewoon overbezorgd was, maar dat leek allesbehalve het geval”. Nina blijkt het RS virus te hebben, waar vooral prematuur geboren baby’s ernstig ziek van kunnen worden. In totaal verblijft Nina 10 dagen in het ziekenhuis waar ze extra zuurstof toegediend krijgt.
Nu pas maatje 50
Inmiddels is Nina 13 weken oud en doet ze het goed. Ze volgt netjes haar lijn op de prematuur groeicurve en oogt helemaal gezond. “Ze draagt nu pas maatje 50, maar wordt wel al wat voller, zoals het hoort”, zegt Marieke trots. Voor haarzelf komt nu pas echt de verwerking van haar bevalling en kraamperiode. “Als mensen me op straat vragen hoe het gaat, weet ik soms niet hoe ik dat in een paar zinnen moet beantwoorden. Er is zóveel gebeurd”. Ook heeft Nina’s uitdagende start haar extra alert gemaakt. “Als er nu iets is met Nina, staan we meteen op scherp."
Terugkijkend voelt Marieke veel dankbaarheid voor alle zorg en steun in deze periode. “Iedereen was zo lief voor ons en er werd in het ziekenhuis ook echt met ons meegedacht. Op momenten dat Patrick thuis bij Anna was, namen zowel verpleegkundigen als de medewerkers service & zorg de tijd om een praatje met me te maken, een knuffel te geven of me te troosten bij kraamtranen. Het is fijn als er dan toch iemand is die net even dat extra’s doet voor je. Dat betekent veel.”
--
Foto’s: Stichting Earlybirds.
