Sinds september 2003 verloor Jan Verstappen (61) uit Nederweert een keer of zeven het bewustzijn. Ineens, uit het niets, zonder aanwijsbare reden. Een halve minuut later kwam hij telkens bij. Dankzij de Syncopepoli van SJG Weert werd de oorzaak afgelopen voorjaar opgespoord en lijkt het probleem nu opgelost.
De eerste keer dat hij bewusteloos raakte, werd hem bijna fataal. Het is inmiddels vijftien jaar geleden. Jan Verstappen viert vakantie bij een vriend in Frankrijk. “We staan in een doe-het-zelfzaak, bij een rek met koperen leidingen. Dat is het enige wat ik me nog herinner.”
Een maand later hoort de Nederweertenaar in een Frans ziekenhuis wat er in de winkel is gebeurd. Jan is met zijn achterhoofd op de tegelvloer gevallen. Hij heeft ernstig hersenletsel en is op de Intensive Care drie weken lang kunstmatig in slaap gehouden. Na een jaar revalideren, pakt hij de draad weer langzaam op. Maar Jan wordt nooit meer de oude. De energieke projectcoördinator en productontwikkelaar van weleer is nu aangewezen op licht montagewerk. 18 uur per week, meer zit er niet meer in. Het is de blijvende erfenis van die harde landing op zijn achterhoofd in september 2003. “Ik ben gedeeltelijk doof. Als mensen door elkaar heen praten, kan ik het gesprek niet meer volgen. Verder is mijn reukvermogen aangetast en laat mijn geheugen me regelmatig in de steek. Ik schrijf alles op zodat ik niks vergeet. Dat moet ook wel. Omdat ik alleenstaand ben, is er thuis niemand die me aan mijn afspraken helpt herinneren.”
Onwerkelijke ervaring
Op het briefje voor hem op tafel staat hoe vaak hij sinds 2003 bewusteloos is geraakt. Een keer of zeven. “De tweede keer was pas in 2011, acht jaar later. Ik zat in de koffieruimte op het werk en viel met mijn hoofd op tafel. Uit het niets, ik voelde niks aankomen. Een vreemde en onwerkelijke ervaring, maar volgens de huisarts hoefde ik me geen zorgen te maken. En dat deed ik ook niet. Je kunt altijd een keer flauwvallen. Van nature ben ik ook geen type dat snel naar de dokter loopt.”
Maar tussen 2016 en het begin van dit jaar verloor Jan Verstappen in relatief korte tijd vaker het bewustzijn. In de woonkamer, onder de douche, bij een vriend in Ospel en de laatste paar keer op zijn werk. De schade bleef gelukkig beperkt tot een paar builen op z’n hoofd. “Waarschijnlijk doordat ik het die laatste keren wel voelde aankomen. Ik had een licht gevoel in m’n hoofd. Alsof je gevoel van evenwicht niet overeenkomt met wat je ziet”, vertelt de Nederweertenaar.
Syncopepoli
Op aandringen van zijn collega’s op het werk schakelde Jan in maart dit jaar dan toch medische hulp in. Via de huisarts kwam hij bij de Syncopepoli, het gezamenlijke spreekuur van de cardioloog en neuroloog in SJG Weert. “Het voordeel hiervan is dat twee specialisten tegelijkertijd naar je kijken en dat je dus maar één keer je verhaal hoeft te doen. De intake en alle cardiologische en neurologische onderzoeken gaan in een moeite achter elkaar door. Dat is wel fijn.”
Op advies van cardioloog Robert Kalkman werd er afgelopen voorjaar een eventrecordertje onder zijn huid geïmplanteerd, een klein apparaatje dat hartritmestoornissen opspoort. Bij eventuele afwijkingen gaat er automatisch een elektronisch signaal richting de cardioloog. “Drie dagen later werd ik gebeld. Of ik naar het spreekuur wilde komen. De cardioloog liet me een uitdraai zien van mijn hartritme. Wat bleek? Mijn hart klopte niet regelmatig. Op sommige momenten werden de pauzes tussen de hartslagen steeds langer. Met 7,2 seconden als dieptepunt. Dát was dus de onderliggende oorzaak van het plotselinge bewustzijnsverlies.”
Pacemaker
Waarom hij in al die jaren niet vaker bewusteloos is geraakt, is ook voor de dokters een raadsel. Maar belangrijker is dat Jan Verstappen nu van dit probleem lijkt verlost. “In juni heb ik een pacemaker gekregen. Mijn hartritme is weer normaal en de cardioloog houdt me goed in de gaten.”
Bang is hij naar eigen zeggen nooit geweest. “Tot voor kort zag ik nooit de ernst van het bewustzijnsverlies onder ogen. Daarbij gebeurde het ook niet zo vaak, er zaten vaak maanden en zelfs jaren tussen. Al die tijd reed ik gewoon auto. Je moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als ik achter het stuur bewusteloos was geraakt. Nog niet zozeer voor mezelf, maar voor andere weggebruikers. Dat wil geen mens op zijn geweten hebben.”
Gezondheidskrant SJG Weert • nummer 2 • september 2018 • pag. 9
