Hij had geen scheve mond of verlamde arm en praatte ook geen wartaal, zoals veel patiënten die getroffen worden door een CVA. Het herseninfarct van Tom Glazemakers ontwikkelde zich geleidelijk en daardoor bijna ongemerkt. Om maar aan te geven hoe belangrijk het is om alert te zijn. Na een maandenlange revalidatie kijkt de 53-jarige Heythuysenaar weer met vertrouwen vooruit.
“Ik kan weer hoofdrekenen”, klinkt het triomfantelijk. Nog niet zo snel, maar ik krijg het voor elkaar.”
We spreken Tom Glazemakers vijf maanden nadat zijn zorgeloze leven een radicale wending nam. Aanvankelijk leek er die bewuste vrijdagavond in oktober weinig aan de hand. Op weg naar huis neemt de ondernemer een verkeerde afslag. Even later laat hij zijn sleutels en pasjes uit z’n hand vallen. “Kan gebeuren na een korte nacht en een lange werkdag, dacht ik. Ik was gewoon moe.”
De volgende ochtend merkt zijn gezin dat er iets mis is. “Pap had zijn shirt half aan, droeg maar één sok en botste tegen de deur toen hij de woonkamer inliep”, vertelt zijn dochter Sofie die geneeskunde studeert en direct in de actiestand sprong. “Ik vroeg pap om zijn ogen te sluiten en zijn armen te strekken. Toen zijn linkerarm naar beneden zakte, wist ik genoeg.”
Positieve aandacht
De CT-scan in SJG Weert bevestigt niet veel later het vermoeden. Tom heeft een herseninfarct gehad. Hij krijgt direct medicatie en wordt opgenomen. Nog geen twee dagen later komt de echte
klap als zijn linkerarm en -been uitvallen en Tom de controle over zijn lichaam volledig kwijtraakt. “Ik durfde niet meer te gaan slapen, was bang dat er nog meer functies zouden uitvallen”, zo herinnert hij zich die horrornacht. Dat leed blijft hem gelukkig bespaard. Als het gevoel in zijn been weer terugkeert, wordt direct fysiotherapie opgestart. “Die aandacht voelde goed. Het was fijn dat deze therapeuten zo snel en zo positief met mij bezig waren. Ook voor het verpleegkundig personeel niets dan lof. Zij behandelden mij en mijn gezin heel vriendelijk en met respect.”
Na zijn opname in SJG Weert verblijft Tom drie maanden bij Libra Revalidatie in Eindhoven. Lopen, aan- en uitkleden, lezen, zwemmen: alles wat zo vanzelfsprekend leek, moet hij weer leren. “Ik was niet alleen deels verlamd, maar had ook last van een zogenaamde neglect. Heel vreemd is dat. Alles wat aan mijn linkerkant gebeurde, nam ik niet waar. Als ik ‘4 op een rij’ speelde, zag ik alleen de drie rechter kolommen. Ook liet ik het eten dat links op mijn bord lag letterlijk links liggen.”
Tot op de dag van vandaag zijn de gevolgen van zijn CVA merkbaar. De fijne motoriek laat hem nog in de steek. “De knoopjes dichtmaken van mijn hemd bijvoorbeeld.” Ook heeft Tom nog veel moeite met plannen.
Het is behoorlijk frustrerend voor de ondernemer die tot voor kort geen stress kende en zelf het tempo in zijn leven bepaalde. “Ik wil niets liever dan weer aan de slag gaan in mijn bedrijf en zit al helemaal niet op medelijden te wachten.”
Bewuster leven
De koelkast in huize Glazemakers hangt vol met Polaroidfoto’s. Ze laten zien hoe het herstel van Tom de voorbije maanden met kleine stapjes vorderde. “De lach op zijn gezicht is terug en zijn ogen spreken weer”, vertelt zijn partner Jeanine. “De eerste maanden zat hij in zijn eigen wereld. Nu heeft hij weer oog en aandacht voor de mensen om hem heen.”
Tom leeft ook bewuster en weet wat hij moet doen om de kans op een nieuw CVA zo klein mogelijk te houden. “Ik let op mijn gewicht, beweeg veel meer, eet gezonder, ga naar de fysio en neem trouw mijn medicijnen. Meer kan ik niet doen, dus heeft het geen zin om me zorgen te maken.” Ook zijn werk als ondernemer heeft hij weer voorzichtig opgepakt. Nu nog vanuit thuis, maar als het aan hem ligt, duurt dat niet lang meer. “Ik ben begonnen met rijles. Vijf maanden geleden dacht ik dat het er nooit meer van zou komen, maar het gaat gebeuren. Met de auto naar mijn werk. Voelen dat ik weer nodig ben.”
Gezondheidskrant SJG Weert - mei 2024 - nummer 1 - pagina 1
