In de vroege ochtend van 19 januari overleed Harrie van Winkel (74) uit Valkenswaard aan de gevolgen van slokdarmkanker. Enkele weken voor zijn dood wilde hij zijn verhaal met de wereld delen. Een bewonderenswaardig statement over het leed dat hem dankzij SJG Weert bespaard is gebleven.
Chronische leukemie. Kanker aan de slokdarm. Een ernstige vaatvernauwing aan het been met de dreiging van amputatie. En opnieuw slokdarmkanker, dit keer met uitzaaiingen in de longen. Als je vaak genoeg wordt neergesabeld, komt er een moment dat je de handdoek moet werpen. Hoe positief en strijdlustig je ook bent. Voor Harrie van Winkel kwam dat moment in december vorig jaar. De CT-scan liet er geen misverstand over bestaan. De tumor bij zijn slokdarm, die anderhalf jaar geleden met succes werd verwijderd, was teruggekeerd en uitgezaaid. Door de leukemie was zijn lichaam niet meer bij machte om nóg een keer deze zware strijd aan te gaan. Uitbehandeld, heet dat in medische termen.
Het klinkt misschien vreemd na alles wat ik heb meegemaakt, maar het had nog erger kunnen zijn.
Strijdlust
We spraken hem eind december, op de grens van het nieuwe jaar. Tussen de tranen door toont Harrie nog vechtlust en klampt hij zich vast aan wat hem het meest dierbaar is. Zijn vrouw Marijke, zijn dochters Heidi en Esther en zijn kleinkinderen. Hij wil graag zijn verhaal vertellen. Niet over de ellende die hem is overkomen, maar over het medisch leed dat hem bespaard is gebleven. Over kracht en optimisme gesproken. “Het klinkt misschien vreemd na alles wat ik heb meegemaakt, maar het had nóg erger kunnen zijn. Aan die gedachte hou ik me vast.”
Harrie van Winkel doelt hiermee op de helse pijn aan zijn rechterbeen waarvan hij is verlost. Door een ernstige vernauwing van de beenslagader stroomde er nauwelijks meer bloed – en dus ook zuurstof - naar zijn voet en tenen. Daardoor ontstonden er diepe wonden en begonnen zijn tenen af te sterven. “In het ziekenhuis waar ik onder behandeling was, werden mijn klachten te laat onderkend. De zalfjes die ik kreeg voorgeschreven, hielpen niet en zelfs een dotterbehandeling had geen resultaat. Binnen de kortste keren zaten mijn bloedvaten weer dicht en kwamen de klachten weer in alle hevigheid terug. Nachten heb ik wakker gelegen van de pijn.” Door de ontstekingen aan zijn voet kreeg de leukemie bovendien de volle speelruimte. Het aantal witte bloedcellen schoot als een komeet omhoog. Het was duidelijk dat er dringend iets moest gebeuren. “Toen ik te horen kreeg dat mijn onderbeen geamputeerd moest worden, stond mijn wereld even stil. Ik dacht ik: dát gaat niet gebeuren, dan hoeft het voor mij niet meer. Ik wilde een second opinion.”
Opgelucht
Zijn dochters namen het voortouw. Hun zoektocht op zorgkaartnederland.nl bracht Harrie begin juli bij vaatchirurg Arthur Sondakh van SJG Weert. “Een hele goede specialist die naar me luisterde en aandacht had voor het totaalplaatje. Hij bekeek mijn hele ziektegeschiedenis, overwoog de risico’s en kwam toen met een voorstel. Een speciale dotterbehandeling waarbij mijn onderbeen gespaard kon blijven. Omdat ik zo’n erge pijn had, besloot dokter Sondakh om me direct op te nemen met pijnmedicatie.” Half juli werd hij in Weert geopereerd. Via een flinterdunne katheter plaatste de vaatchirurg een drug eluted stent in zijn beenslagader, een metalen gaasconstructie met een speciaal medicijn om de binnenkant van de vaatwand open te houden. “Toen ik wakker werd uit de narcose zag ik mijn rechterbeen en voelde ik geen pijn. Je wilt niet weten hoe blij en opgelucht ik was.”
Ik had er heel graag nog heel wat jaartjes aan vastgeplakt maar helaas is me dat niet gegund.
Waardig sterven
Hersteld van de ingreep begon Harrie in augustus aan een lange chemokuur om zijn bloedwaarden weer op een acceptabel niveau te krijgen. Dat laatste lukte, maar de vreugde hierover was helaas maar van korte duur. “Ik had er heel graag nog heel wat jaartjes aan vastgeplakt maar helaas is me dat niet gegund.” Tot het laatst probeerde Harrie van Winkel het negatieve om te buigen naar iets positiefs. “Ik moet er niet aan denken dat ik nu ook nog een been had moeten missen. Dankzij dokter Sondakh is me dat gespaard gebleven. Ik kan nu zonder pijn en op een waardige manier sterven.”
Gezondheidskrant SJG Weert • nummer 1 • april 2016 • pag. 1
