Jaarlijks krijgen in SJG Weert ongeveer 600 mensen de diagnose huidkanker. Dat zijn er veel te veel, zeker als je bedenkt dat huidkanker van alle kankers het makkelijkst te voorkomen is. Hoe? Door je goed te beschermen tegen de zon en je lichaam regelmatig te controleren op verdachte plekjes. “In het bewustzijn rond huidkanker is er nog een wereld te winnen”, zeggen dermatoloog Bas Pi Van de Venne en chirurg Jeroen van Essen.
Jaarlijks krijgen in SJG Weert ongeveer 600 mensen de diagnose huidkanker. Dat zijn er veel te veel, zeker als je bedenkt dat huidkanker van alle kankers het makkelijkst te voorkomen is. Hoe? Door je goed te beschermen tegen de zon en je lichaam regelmatig te controleren op verdachte plekjes. “In het bewustzijn rond huidkanker is er nog een wereld te winnen”, zeggen dermatoloog Bas Pi Van de Venne en chirurg Jeroen van Essen.
Het is de meest voorkomende vorm van kanker: huidkanker. Eén op de zes Nederlanders krijgt er vroeg of laat mee te maken, vaak zelfs meerdere keren. Meestal gaat het om een basaalcelcarcinoom of plaveiselcelcarcinoom; goed te behandelen en relatief onschuldige vormen van huidkanker, zeker als je er op tijd bent. De dermatoloog snijdt de verdachte vlekjes of bultjes op de huid onder lokale verdoving weg of behandelt ze met speciale zalf of lichttherapie.
Melanoom
In zo’n 12% van de gevallen is de huidkanker een melanoom, een kwaadaardige moedervlek. Omdat deze tumoren van nature een stuk agressiever zijn en makkelijk uitzaaien, is snel medisch handelen noodzakelijk.
Van een melanoom kan sprake zijn wanneer een moedervlek van vorm of kleur verandert of een wondje wordt dat gaat jeuken of bloeden. “Het is dan ook belangrijk om je lichaam regelmatig te inspecteren op verdachte moedervlekken en ook iemand op je rug te laten kijken. Bij een vermoeden van een melanoom, raden we aan snel naar de dokter te gaan”, vertelt de dermatoloog.
Op verwijzing van de huisarts kunnen patiënten al binnen twee werkdagen voor onderzoek terecht bij een van de dermatologen van SJG Weert: Bas Pi Van de Venne, Anne van Ratingen of hun waarnemers Carleine Thissen of Raf Lijnen. Bij het onderzoek en de behandeling van melanomen werken deze huidartsen nauw samen met de chirurgen en pathologen in het ziekenhuis. Een vaste casemanager neemt de patiënt in het hele traject bij de hand en zorgt ervoor dat alle afspraken in het zorgpad goed op elkaar zijn afgestemd.
Pi Van de Venne: “Bij een vermoeden van een melanoomsnijden we het verdachte vlekje weg, waarna het weefsel wordt onderzocht door de patholoog. Een week later komt de patiënt terug op ons spreekuur voor de diagnose en het behandelvoorstel.”
Krachtenbundeling
Wanneer er sprake blijkt van een melanoom, wordt het littekengebied nog eens ruimer uitgesneden. Dit om de kans op uitzaaiingen zo klein mogelijk te houden. Ook kan er dan een aanvullend schildwachtklieronderzoek nodig zijn waarbij de chirurg een lymfeklier verwijdert en op huidkanker laat onderzoeken. Bij eventuele uitzaaiingen verwijst het Weerter ziekenhuis de patiënt naar een gespecialiseerd melanoomcentrum in Maastricht of Veldhoven. Chirurg Jeroen van Essen licht toe: “Elke patiënt die in Weert de diagnose melanoomkanker krijgt, wordt op donderdagavond in een videoconferentie besproken door een team van melanoomspecialisten, onder wie de medisch-oncoloog in Maastricht. Samen bespreken we het ziektebeeld
en het behandelvoorstel zodat de patiënt de beste zorg krijgt.”
Met de komst van aanvullende behandelalternatieven, zoals immuuntherapie, worden de vooruitzichten bij uitgezaaide melanoomkanker de laatste tijd steeds beter. Van Essen: ‘Het wetenschappelijk onderzoek is sterk in ontwikkeling en beweegt zich in de richting van preventie van uitzaaiingen. De gedachte daarbij is dat er bij een verhoogd risico op het krijgen van uitzaaiingen een aanvullende behandeling kan worden gegeven, zoals dat nu ook gebeurt bij bijvoorbeeld borstkanker en dikke darmkanker. Zover is het nu nog niet, maar die kant gaan we wel degelijk op”, aldus de Weerter chirurg.
Gezondheidskrant SJG Weert • nummer 1 • januari 2019 • pag. 13
