Borstkanker hoeft niet het einde te zijn. Veel vaker betekent het een nieuw begin. Ook Gerrie Wagemans (63) uit Nederweert-Eind vond na de diagnose weer haar weg in het leven. Op haar eigen manier, met hulp van het Alexander Monro Zuidoost locatie SJG Weert en het Toon Hermans Huis Weert. Een jaar na dato is zij optimistischer dan ooit. “Ik ga hier sterker uitkomen!”
“Ik ga dood”, was haar eerste gedachte toen de verpleegkundig specialist oncologie in oktober vorig jaar bevestigde wat de uitslag van het bevolkingsonderzoek enkele dagen eerder al deed vermoeden. Gerrie had borstkanker. “Elf jaar geleden verloor ik in korte tijd mijn man, mijn vader en een zwager aan uitgezaaide maagkanker. Aangezien ik geen positieve verhalen kende, stond het k-woord voor mij lange tijd gelijk aan doodgaan.”
Zoals zo vaak bij deze diagnose maakten de paniek en boosheid al snel plaats voor vechtlust. Sandra Janssen, verpleegkundig specialist oncologie van het Alexander Monro Ziekenhuis, stelde Gerrie gerust en bereidde haar voor op het behandeltraject dat komen ging. “Haar belangrijkste advies: Blijf positief, zoek afleiding en omring je met de mensen van wie je houdt. Dan wordt het minder zwaar.”
Warm bad
Vanzelf ging dat logischerwijs niet. “Voordat ik kanker had, stond ik altijd ‘aan’. Ik was de grootste pleaser van Nederweert-Eind, probeerde het iedereen naar de zin te maken. Na de diagnose hoefde ik ineens niks meer en werd ik volledig teruggeworpen op mezelf. Ik werd ziek van de chemo, verloor mijn haar. Kon niet meer werken en ook geen vrijwilligerswerk meer doen bij het Toon Hermans Huis. En omdat mijn weerstand door de chemotherapie zo laag was, durfde ik ook niet meer naar het theater of restaurant. Ik was bang om een virus op te lopen. Zo werd mijn wereldje steeds kleiner.”
Door de diagnose borstkanker werd de gastvrouw van het Toon Hermans Huis zelf gast. “Dat was in het begin even vreemd, maar voelde al snel als een warm bad”, zo memoreert ze. “De mensen daar begrijpen écht hoe het is om kanker te hebben. De onzekerheid over je uiterlijk. Het gevoel dat je nagekeken wordt. De krampen door de chemo in je handen en voeten. De gesprekken met bondgenoten en een cursus positieve gezondheid hebben mij heel veel goeds gebracht.” Met vallen en opstaan leerde Gerrie om zich te richten op wat er wél in plaats van níet kan. De kleine dingen die het leven meer dan de moeite waarde maken. Haar man Wiel die haar in de donkere uren rust en vertrouwen bood. De warme band met haar kinderen. De liefde voor haar kleinkinderen. “Verder lees ik veel en ben ik altijd aan het breien en haken. Lekker het verstand op nul en opgaan in het moment. Ook dát heeft me écht geholpen.”
Sterker dan gedacht
Na achttien chemokuren, een borstsparende operatie en vijftien bestralingen is Gerrie nu officieel kankervrij. Een afsluitende chemo- en immunotherapie moet ervoor zorgen dat dit zo blijft. Gerrie kijkt met een goed gevoel op het maandenlange traject waarin ze veel sterker bleek dan ze zelf aanvankelijk dacht. “Ook de mammapoli heeft daar aan bijgedragen. Als ik bang was, stuurde ik een mail en kreeg ik nog dezelfde dag antwoord. Verpleegkundig specialist Sandra stond altijd voor mij klaar en leidde me snel door het behandeltraject. Ik hoefde niet langer te wachten dan nodig was.”
Positieve energie
De Eindse heeft weer vertrouwen in de toekomst. Ze heeft haar werk als administratief medewerkster weer gedeeltelijk opgepakt en is vastbesloten om straks weer als gastvrouw terug te keren naar het Toon Hermans Huis.
“Elke morgen als ik opsta, denk ik: we gaan ervoor. Ik hou van het leven, mij krijgen ze niet klein. Maar de grootste winst die ik heb behaald, is dat ik ben gestopt met pleasen en mezelf op 1 heb gezet. Ik heb de waardering van anderen niet meer nodig om me goed te voelen. De mensen die dicht bij mij staan houden toch wel van me. Laat dat de les zijn die kanker me heeft gebracht. Die positieve energie houd ik graag vast.”
