Yvonne Vaes is één brok optimisme na herseninfarct
Yvonne Vaes (61) heeft een tweede kans gekregen. Zo voelt het voor de Nederweertse die in februari door een herseninfarct werd getroffen. “Ik mag leven en daar ben ik zó verschrikkelijk blij om.”
Haar verhaal begint in de vroege ochtend van 22 februari. Yvonne Vaes, de energieke directrice van brede school Markeent in Weert, staat op het punt om naar haar werk te gaan als ze iets in haar nek voelt. “Ik word duizelig en moet op bed gaan zitten. Mijn eerste gedachte: een storing in mijn evenwichtsorgaan. Ik ga liggen, zie de hele kamer onddraaien en voel me steeds beroerder worden. Een heel vreemd en akelig gevoel. Ik wil roepen, maar dat lukt niet. Met de telefoon die naast het bed ligt bel ik mijn partner Peter die beneden in de keuken is. Peter belt de huisarts die eenmaal terplekke direct een ambulance bestelt.”
De uren die volgen, gaan in een waas aan Yvonne voorbij. Ze herinnert zich nog flarden. Van de brandweer die haar met een hoogwerker vanaf het balkon naar beneden takelde. Van haar verblijf op de Spoedeisende Hulp en de afdeling Neurologie. “Ik voelde me beroerd, moest constant overgeven. Alles bleef draaien en als ik op bed ging zitten, viel ik om. Pas na een paar dagen begon ik te beseffen wat er was gebeurd. Ik had een infarct in de kleine hersenen gehad. Mijn eerste gedachte ging uit naar de kinderen. Maak ik nog mee dat ik oma word en dat mijn dochter afstudeert? Mijn man is in 2000 overleden, ze zijn nog te jong om geen ouder meer te hebben. Daarnaast maakte ik me zorgen om mijn werk. Wat houd ik hier aan over? Kan ik volwaardig blijven functioneren? Ik voelde me hulpeloos.”
“Mijn eerste gedachte ging uit
naar de kinderen.
Maak ik nog mee dat ik oma worden dat mijn dochter afstudeert?”
Belang van samenwerking
In het ziekenhuis krijgt Yvonne medicijnen tegen de hoge bloeddruk en de misselijkheid. En een infuus om uitdroging te voorkomen. Haar sterke lichaam doet de rest. Onder begeleiding van fysiotherapeut Yvonne Bouten werkt de Nederweertse die week voorzichtig aan haar eerste herstel. “De zaterdag na het infarct liep ik achter een rollator tot net buiten de draaideur. Daar heb ik heerlijk in de zon gezeten. Ik was de koning te rijk dat ik weer kon lopen. En zielsgelukkig dat ik er nog was.” Met rust als belangrijkste doktersadvies mag ze na negen dagen naar huis en begint een lange periode van revalideren. Een intensief op maat gesneden programma, in revalidatiecentrum Libra, om fysiek en geestelijk weer op kracht te komen.
Yvonne is dankbaar voor de goede en persoonlijke zorg, al ziet ze in de communicatie tussen zorgverleners wel nog ruimte voor verbetering. “Ik merkte dat niet iedereen mijn dossier inhoudelijk goed kende en dat ik vaker hetzelfde verhaal moest vertellen. Het zou handig zijn wanneer zorgverleners voor alle informatie in één systeem konden inloggen. Wat dit betreft, is het dus goed dat alle instanties die bij de CVA-zorg betrokken zijn nu de krachten bundelen.”
Van snelwegen naar zandpaadjes
Inmiddels heeft Yvonne Vaes haar werk als basisschooldirecteur weer bijna volledig hervat. Met hulp van een arbeidstherapeut en collega’s die haar helpen om haar taken te structuren en haar waar nodig een beetje afremmen. “Dat laatste gaat steeds beter”, lacht ze. “Ik geef sneller mijn grenzen aan. En dat is ook wel nodig. Ik ben wat vergeetachtiger, sneller moe, kan minder goed tegen drukte en heb moeite met mulitasken. Maar geloof me: er zijn veel meer dingen die ik wel kan. Door het overlijden van mijn man heb ik leren relativeren en besef ik nu eens te meer hoeveel geluk ik deze keer heb gehad. Wat het waard is om de dagelijkse dingen in het leven te kunnen doen. De revalidatiearts zei het heel treffend. Door het infarct zijn er in mijn hoofd nieuwe verbindingen gelegd. De snelwegen zijn zandpaadjes geworden.” Ze lacht uitbundig: “Uit ervaring weet ik nu dat je daar niet zo snel op kunt rijden.”
Gezondheidskrant SJG Weert • nummer 3 • december 2016 • pag. 5
