Maandag 2 maart 2020
Terwijl Italië in de ban is van Corona zetten wij, medewerkers van het OK-complex, de puntjes op de ‘i’ voor de NIAZ-accreditatie. Medicatieveiligheid heeft onze volle aandacht. Over Corona maken we ons niet al te veel zorgen. Aan influenza sterven immers elk jaar toch ook veel mensen?
Maandag 9 maart 202
Kan het symposium morgen wel doorgaan?
Een jaar lang zijn we als minimaal invasieve chirurgie commissie bezig geweest met het organiseren van een bijscholing voor onder meer OK-assistenten en artsen. Locatie reserveren, programma samenstellen, vertegenwoordigers van firma’s uitnodigen, catering regelen en ga zo maar door. Zo’n 50 mensen zullen het symposium bijwonen. Maar kan dat nu nog wel? De vraag gaat naar de leidinggevenden. In eerste instantie is het antwoord ‘ja’. Maar in tijden van corona is dat allerminst een garantie. Als ik de volgende dag door mijn direct leidinggevende wordt gebeld, weet ik eigenlijk al waarom. Aan mij de twijfelachtige eer om alles af te zeggen. Niemand staat er van te kijken of doet er moeilijk over. Iedereen begrijpt dat veiligheid boven alles gaat. Ik baal als een stekker, maar het is niet anders. Het verbaast me hoe snel het vele werk teniet is gedaan.
Donderdag 12 maart 2020
Niet alleen onze direct leidinggevenden, maar ook clustermanager Theo schuift aan bij de ochtendbriefing. De reden? Corona. Regels, maatregelen, noodscenario’s. Een dag later is Theo er opnieuw. "Hey Theo, ik zie je nu vaker dan soms in één jaar", grap ik. Maar het lachen vergaat me snel wanneer later op de dag ook Inge de Wit Later aanschuift bij de volgende briefing. De boodschap is duidelijk: wij zijn volop bezig om ons voor te bereiden op wat er mogelijk komen gaat. Kijkend naar Inge zie ik de zorgen op haar gezicht. Dit is ernstig.
Ik besluit het nieuws intensiever te gaan volgen. Verschillende landen gaan in lock down, hoor ik. En dan besef ik dat mijn zorgvuldig geplande vakantie niet doorgaat. Zeg nu zelf: wie gaat er op vliegreis om in het land van aankomst in quarantaine geplaatst te worden? Wij niet in ieder geval. Opnieuw baal ik en opnieuw is er niets aan te doen. Bovendien worden alle verloven ingetrokken. Alle hulp is hard nodig.
Dinsdag 17 maart 2020
Niet hamsteren maar wel inslaan
Ineens is er een ‘Chirurgie OK app’. ‘Slim’, is het eerste woord dat in me opkomt. De bedoeling wordt al snel duidelijk als de eerste vraag gesteld wordt: Wie is verpleegkundige en wie is BIG-geregistreerd? Lang niet alle operatieassistenten zijn verpleegkundige, maar dat wist ik wel. Ik ben echter wel verpleegkundige en ik denk dat ze daar gebruik van willen maken.
Even naar de winkel om inkopen te doen. Niet hamsteren, maar wel koken en invriezen. Er breken drukke en onregelmatige tijden aan. Manlief en kind moeten gezond eten en dus ga ik aan de slag. Zo komen mijn vrije dagen me toch nog van pas.
Donderdag 19 maart 2020
Wie kan er morgenmiddag werken op IC 2?
Ik heb eigenlijk nog vakantie, maar twijfel niet: ik kan.
In de ochtend is er een omscholing. Een OK-assistent is immers geen IC-verpleegkundige. Ik heb niet de illusie dat enkele uren training een volwaardig IC-verpleegkundige van me zullen maken, maar enige kennis sla ik zeker niet af. Bovendien moeten we deze mensen helpen en niet tot last zijn.
Vrijdag 20 maart 2020
Bijscholen en werken maar
Wat kan er veel veranderen in een paar dagen tijd. Dat begint al als ik naar mijn werk rijd. Dezelfde grens die ik al jarenlang meerdere keren per week oversteek zonder er over na te denken, is ineens een controlepost geworden. Gelukkig beschik ik over een werkgeversverklaring.
Tijd voor scholing. Oftewel: goed opletten, notities maken en deze direct in de praktijk brengen. Hup, aan het werk. Een vreemde gewaarwording. Onze vertrouwde Recovery, is nu tijdelijk ingericht om IC-patiënten te verplegen. Ik ben vertrouwd met de locatie, maar niet met de patiëntengroep die hier nu wordt opgenomen. De IC-verpleegkundigen die hier nu werken, ervaren het omgekeerde. Sommigen ken ik goed, anderen alleen van naam of van gezicht. Daar komt nu snel verandering in. We werken met een ‘buddy’-systeem. Je wordt aan iemand gekoppeld en je probeert diegene zo goed mogelijk te helpen en te ondersteunen. We werken met (respect voor) elkaar, voor elkaar (en voor onze patiënten). Zo krijgen we meer begrip voor en inzicht in elkaars werkzaamheden. Ik weet zeker dat we hier nog lang na deze corona-ellende profijt van zullen hebben.
Aan het einde van mijn eerste werkdag op ‘mijn nieuwe werkplek’ hoor ik al positieve geluiden. ‘Wat fijn dat er ondersteuning is’. De flexibiliteit onder het personeel is ongelooflijk. Elke dienstvraag op de app wordt in no time beantwoord door diverse collega’s. Zelfs wanneer iemand gevraagd wordt om meteen te komen, staan er twee collega’s klaar om in te springen. Het bewijst maar weer eens: we zijn een klein ziekenhuis met een groot hart.
Dinsdag 24 maart 2020
Geen reguliere operaties meer, alleen nog spoedingrepen.
Er is nog één operatiekamer in bedrijf. Elke dag is er overleg: welke patiënten moeten we opereren en welke kunnen we uitstellen? Daardoor wisselt het programma vaak. Hetzelfde geldt voor de werkroosters op de OK. Het blijven voorlopig woelige tijden, dat beseffen we heel goed. Misschien komt er nog iets goeds voort uit al deze ellende. Wellicht dat ze in Den Haag nu eens gaan nadenken over onze gezondheidszorg. Niet alleen de academische centra zijn van belang, ook topklinische en perifere ziekenhuizen zijn hard nodig. De zekerheid van werk is voor mij en voor vele collega’s nog belangrijker dan een salarisverhoging. Wij zetten ons in voor onze patiënten en voor elkaar. Niet om applaus te krijgen maar omdat dit nou eenmaal het werk is dat wij met hart en ziel doen.
Wij zijn dan misschien het kleinste, zelfstandige ziekenhuis van Nederland, we zijn groot in onze dadendrang. De harten van onze medewerkers en vrijwilligers staan open voor iedereen.
Vrijdag 27 maart 2020
Het ware gezicht van Corona.
Wat zijn er toch veel veranderingen op korte tijd. Dienstlijsten die we voorheen 3 maanden van te voren kregen zijn verleden tijd. Gisterenavond kwam de lijst voor volgende week binnen: totaal verschillend van een ‘normale’ werkweek. Op de IC werken ze met 12-uurs diensten en dat gaan wij als OK assistenten die ondersteunen op de IC ook doen. Ineens staan er nachtdiensten ingepland terwijl wij gewend zijn om enkel bereikbaar te zijn gedurende de nachtelijk uren.
De realiteit is keihard: de patiënten op de IC zijn geen vreemden. Langzaamaan zitten er ook bekenden bij en dat is een vreemde gewaarwording. De telefoon gaat, de melding ‘een nieuwe opname’ zorgt ervoor dat we alles klaarleggen voor de nieuwe patiënt en dan blijkt die ‘nieuwe patiënt ’een kennis of de partner van’ te zijn… dat is even slikken. Tijd om daarbij stil te staan is er echter niet. De nieuwe patiëntengroep is erg ziek. Ik was flink geschrokken toen ik zag hoe snel relatief gezonde mensen, achteruit gaan. Het lijkt uit een slechte film te komen maar blijkt nu de bittere realiteit.
