Uitgerekend op de dag dat de liefde wordt gevierd werd Jeroen Kneepkens dit jaar getroffen door een herseninfarct. 39 jaar jong. Mede dankzij het snelle handelen van zijn vrouw Eliza kan hij het nog navertellen. Stapje voor stapje herwint de Swartbroekenaar nu zijn zelfvertrouwen en richt hij het vizier op wat hij wél in plaats van niet kan.
Het is rond kwart voor acht als Jeroen zijn hond beneden hoort piepen. Het is zijn beurt om puppy Joy uit te laten, beseft hij terwijl hij de slaap uit zijn ogen wrijft. Om te voorkomen dat de buren wakker worden van haar geblaf, kleedt hij zich vlug aan en daalt hij de trap af. Zijn vrouw Eliza, die al beneden is, ziet gelijk dat er iets mis is. “Jeroen kijkt vreemd uit zijn ogen. Zijn broek draagt hij binnenstebuiten en één arm zit niet in de mouw.” Als verpleegkundige springt ze meteen in de actiestand. Na een paar neurologische testjes weet ze genoeg. Eliza belt 112.
Doodmoe
Zelf merkt Jeroen op dat moment nog niks. Aangekomen in SJG Weert beginnen de uitvalsverschijnselen. “Vanaf mijn linkeroor tot aan mijn linkerteen voelde ik niks meer. Mijn mond hing scheef en ik praatte verward”, zo weet hij zich nog van die eerste uren te herinneren. De CT-scan laat een groot infarct (CVA) aan de rechterkant van zijn hersenen zien. Jeroen krijgt direct bloedverdunners. Eenmaal gestabiliseerd gaat hij per ambulance naar het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven, waar via een dun slangetje het stolsel in het bloedvat wordt verwijderd. De volgende dag keert hij voor verder onderzoek, observatie en nazorg terug naar Weert.
Van paniek was bij Jeroen geen moment sprake, zegt hij. “Ik was alleen maar moe. Doodmoe. Daarbij was ik misselijk van de medicijnen en had ik barstende hoofdpijn.” Zijn vrouw Eliza vult aan: “Vanwege het coronavirus mocht er één keer per dag één persoon een kwartiertje op bezoek komen. Dat maakte het voor iedereen nog eens extra moeilijk.”
Geluk bij een ongeluk
Naar alle waarschijnlijkheid is het infarct veroorzaakt door een te hoog suikergehalte (diabetes) en cholesterol, al dan niet in combinatie met een erfelijke last van harten vaatziekten. “Door de juiste medicijnen zijn die risico’s inmiddels onder controle. Bovendien ben ik de afgelopen maanden bijna 25 kilo afgevallen, waardoor ik de medicatie tegen diabetes wat heb kunnen afbouwen. Dat gewichtsverlies ging min of meer vanzelf. Versterkt door de medicijnen is mijn smaak drastisch veranderd en heb ik veel minder eetlust. Een geluk bij een ongeluk, zullen we dat maar noemen.”
Na maandenlange revalidatie, eerst bij Adelante in Hoensbroek en later bij Libra Revalidatie in Weert, is het lichaam inmiddels goed hersteld. De kracht is terug, het praten gaat weer als vanouds. Maar de ‘oude Jeroen’, zal hij nooit meer worden, weet hij maar al te goed. Een CVA zorgt voor blijvende restverschijnselen. “Ik ben snel moe, kan me niet goed concentreren en raak snel overprikkeld. Daarbij maak ik me best veel zorgen. Kan ik ooit nog mijn baan als financial controller oppakken? Wat zijn de financiële gevolgen als ik word afgekeurd? En wanneer mag ik weer autorijden? Of zorgeloos hardlopen of squashen?”
Dankbaar
De eerste maanden ging het herstel met grote sprongen voorwaarts. Nu zijn het kleine stapjes. Eén terug, twee vooruit. “Ik had de neiging om te snel te veel te willen. Dan kom je jezelf onherroepelijk tegen. Het kost tijd om goed te beseffen wat er is gebeurd en te luisteren naar je lichaam. Langzaam maar zeker merk ik dat ik me meer ga focussen op wat ik wél kan. Lekker wandelen en fietsen. Het bos in met de honden. Darten met de jongens. “Ik realiseer me pas hoeveel geluk ik heb gehad. Als de hond die ochtend niet was gaan piepen en mijn vrouw vervolgens niet zo alert was geweest, had ik het mogelijk niet overleefd. En dat op Valentijnsdag. Eliza mag het dan de gewoonste zaak van de wereld vinden, ik ben haar eeuwig dankbaar.”
Gezondheidskrant SJG Weert - september 2021 - nummer 2 - pagina 13
