Zangeres Mieke Crins (58) doet iets prachtigs met haar muzikale talent. De Weertse laat kwetsbare ouderen in het ziekenhuis even vergeten dat ze ziek zijn. Met haar huiskamerconcerten op de derde en vierde etage brengt ze de zon in de herfst van het leven. Belangeloos. “Patiënten hoeven míj niet dankbaar te zijn, ik ben dankbaar dat ik voor hén mag zingen. Je wil niet weten hoe gelukkig ik daar van word.”
Laat de zon in je hart
Ze schijnt toch voor iedereen
Geniet van het leven
Want het duurt toch maar even
Als Mieke Crins zingt, gebeurt er iets. Ze maakt iets los bij haar luisteraars. Een twinkeling in de ogen. Een ontwapende lach. Of een verstilde traan bij de herinnering aan vroeger.
Ook deze dinsdagochtend in november is het raak. In de huiskamer op de derde verdieping van SJG Weert bestaan even geen zorgen. Patiënten met een broze gezondheid voor wie de jaren gaan tellen, worden getrakteerd op een feestje van herkenning. Daar bij die molen. Als de klok van Arnemuiden. Ach vader lief toe drink niet meer. Mieke zingt het vol overgave. De energie die als beloning terugkomt, is ronduit ontroerend. De een deint en neuriet zachtjes mee, de ander klapt op het ritme van de muziek of walst in de armen van een verpleegkundige.
Beter worden
Het is gezellig deze ochtend, zoals de sfeer in de huiskamers van SJG Weert eigenlijk altijd ontspannen is. Ziekte en ouderdom hebben hier niet de overhand. Plezier maken, bezig zijn en vooral beter worden; daar draait het om voor de verpleegkundigen en vrijwilligers. Kwetsbare ouderen krijgen de zorg die ze nodig hebben en blijven met gerichte spel- en bewegingsactiviteiten zoveel mogelijk actief en zelfstandig. Dat positieve gevoel komt het herstel thuis alleen maar ten goede, zo leert de ervaring.
De huiskamerconcerten van Mieke Crins passen perfect bij deze gedachte. Voor de Weertse is een dag niet gezongen een dag niet geleefd. Al 25 jaar zingt ze waar het maar kan, samen met haar kinderen of alleen met haar gitaar. Ze speelt op bruiloften en partijen en tijdens afscheidsdiensten. In verzorgingshuizen of gewoon op een barkruk in de kantine. Voor elke gelegenheid is er passende muziek. Zingen mag dan haar beroep zijn, het geld maakt haar niet gelukkig. De liefde voor muziek drijft Mieke om ook belangeloos iets te doen. “Ik heb altijd veel respect gehad voor mensen die zich jarenlang inzetten als vrijwilliger. Mijn dochter Petra maakte me attent op de huiskamers in het ziekenhuis. Dat is écht iets voor jou, zei ze. Zo is het begonnen. We zijn samen naar het ziekenhuis gegaan en werden met open armen ontvangen.”
Even aandacht voor een ander
De energie die ze geeft, komt met bergen terug en is niet in geld uit te drukken, zegt ze. “Dat maakt het zo mooi. Ergens is het zo simpel. Als ieder mens elke dag íets voor een ander zou doen, zou de wereld er heel anders uitzien. Het hoeft maar iets kleins te zijn. Een welgemeend ‘hoe gaat het?’ Of ‘wat fijn dat ik je weer zie.’ De ander gewoon even laten weten dat hij er mag zijn. En dat je gewoon jezelf mag zijn. Toen ik laatst in de huiskamer zong, zei een geëmotioneerde mevrouw tegen me: ‘Sorry dat ik moet huilen, maar ik vind het zo mooi.’ Ik heb haar gezegd dat ze lekker mocht huilen. Waarom zou je wel mogen lachen en niet mogen huilen? Daar is helemaal niks mis mee.”
Gezondheidskrant SJG Weert • nummer 3 • december 2018 • pag. 1
