Miranda Vaes (45) noemt zichzelf “een geluksvogel”. Ruim anderhalf jaar geleden stond ze in SJG Weert voor de emotioneel zwaarste beproeving in haar leven. Een borstamputatie met directe borstreconstructie. De Nederweertse overwon de kanker en leerde om in het nu te leven. Stapje voor stapje. “Mijn borsten heb ik moeten afstaan. Maar meer dan ooit besef ik wat ik wél heb. Die dankbaarheid bepaalt mijn geluk.”
Het leven lachte haar toe. Een prachtig gezin. Een drukke baan als juf. En een bloeiend sociaal leven. Miranda Vaes had maar één vijand. De tijd. “Ik zat in een intercity. Was altijd van de partij, altijd bezig met de dag van morgen. Verwachtingen inlossen. Ga je mee Miranda? Tuurlijk, leuk, gezellig. Het ging me voor de wind, maar ik was ook wel een stresskonijntje hoor.”
Eind 2016, een week voor Kerst om precies te zijn, komt de sneltrein abrupt tot stilstand. Miranda ontdekt een knobbel in haar rechter- borst en voelt dat het mis is. “Omdat borstkanker in de familie zit, was ik sowieso extra alert. Ik ging niet voor niets elk jaar voor controle naar het ziekenhuis.”
Tsunami
Daags na het onderzoek op de Mammapoli van SJG Weert wordt haar onderbuikgevoel bevestigd. “Alsof je maag samenkrimpt”, zo vat ze die mentale tik samen. “Het allerergste was nog het moment dat ik het aan mijn kinderen en ouders moest vertellen. Het zien van hun paniek en verdriet, dat is echt vreselijk. De eerste weken waren ronduit verschrikkelijk. Je wordt heen en weer geslingerd tussen emoties. De ene keer is het eb en kun je alles overzien, het moment erna zit je midden in een tsunami.”
Gelukkig is de prognose gunstig. Chirurg Joost Verkeyn legt uit wat de behandelmogelijkheden zijn. Met de familiaire aanleg als zorgelijk gegeven kiest Miranda voor de meest rigoureuze optie: het amputeren van beide borsten met een directe borstreconstructie. Gevolgd door nog eens acht chemokuren en een maandenlange behandeling met hormoonen eiwitremmende medicijnen. “The total package”, noemt ze het zelf. Een emotionele keuze tussen twee kwaden. “Als vrouw wil je je vrouwelijkheid niet verliezen. En als mens wil je kwaliteit van leven. Dan is de keuze snel gemaakt. Ik koos voor borstamputatie in plaats van een borstsparende operatie. Hoewel de kans op genezing in beide gevallen even groot is, gaf die gedachte mij het meeste rust. Begrijp me goed: elke vrouw met borstkanker maakt hierin haar eigen, persoonlijke afweging.”
Van intercity naar boemeltrein
De operatie, in januari vorig jaar, was een hecht samenspel tussen mammachirurg Joost Verkeyn en plastisch chirurg Coralien Broekhuysen. “Een topteam”, aldus Miranda Vaes. “En de dames van de Mammapoli zijn goud waard. Schátten zijn het.” Na de oncologische ingreep werd het borstweefsel met een soort ballonnetje vakkundig opgerekt. Om de veertien dagen werd het zakje met een speciale zoutoplossing beetje bij beetje gevuld, tot de gewenste maat was bereikt. Vervolgens maakten de ballonnetjes plaats voor siliconen prothesen. Ruim anderhalf jaar na dato kijkt Miranda er nuchter en eerlijk op terug. “Natuurlijk had ik liever nog mijn eigen borsten gehad. Het voelt toch als een rouwproces. Daarbij zit er iets in je lichaam dat niet van jezelf is. Dat voel je, dat moet vertrouwd worden. Maar ik ben ontzettend blij met het resultaat. Doordat beide borsten op dezelfde manier zijn gereconstrueerd, is de symmetrie hersteld.”
Na de operatie kwam het mooiste nieuws. De poortwachtersklier onder haar oksel, zeg maar het toegangspoortje tot de lymfeklieren, was schoon. Een teken dat de borstkanker niet was uitgezaaid. Vanaf dat moment vond ze geleidelijk aan de rust in haar leven. Of zoals ze het zelf noemt: “De intercity stopte en ik werd in een boemeltrein gezet. Die gaat een stuk langzamer, maar heeft één groot voordeel: je kunt van het uitzicht genieten.”
En genieten, dát doet Miranda Vaes weer. Haar ziekte heeft haar bewust gemaakt van waar het in het leven écht om draait. “Voorheen vond ik het lastig om in het moment te leven, door de borstkanker werd ik daartoe gedwongen. Dat heeft me enorm veel gebracht. Nieuwe vriendschappen zijn ontstaan, bestaande relaties verdiept.”
Stapje voor stapje overwon Miranda haar ziekte en pakt ze nu de draad weer op. Voor haar op de keukentafel ligt een moodboard met spreuken die haar leven van nu tekenen. ‘Gun jezelf alle tijd van de wereld.’‘ Als je ergens uitgebreid de tijd voor neemt, ga je veel meer zien en beleven.’ Elke dag weer zijn er cadeautjes om uit te pakken. De plussen in het leven, noemt Miranda dat. “Onze kinderen Sjors en Lonne. Mijn vriend Jos die al die keren met me meeging naar het ziekenhuis en me een extra knuffel gaf als ik het moeilijk had. Mijn ouders die me door dik en dun steunden. Mijn vriendinnen en collega’s die er voor me waren. Een goed gesprek. Een wandeling met de hond. En soms ook even helemaal niets. Gewoon genieten van de stilte. Even rustig ademhalen en tot jezelf komen. Begrijp me goed: ik gun niemand deze ziekte, maar wel een reis in de boemeltrein. Leef! Kijk naar wat je wél hebt in plaats van niet. De dankbaarheid die je dan voelt, bepaalt je geluk.”
Gezondheidskrant SJG Weert • nummer 2 • september 2018 • pag. 1
