Elianne Broens (46) heeft uitgezaaide borstkanker. De medische behandeling bij Alexander Monro Zuidoost in SJG Weert is erop gericht om haar leven zo lang mogelijk de kwaliteit te geven waar zij zich prettig bij voelt. Dat lukt nu al ruim anderhalf jaar. Meestal gaat het goed, soms vliegt de realiteit Elianne naar de keel. “Ik heb geleerd om met de dag te leven en durf zelfs weer voorzichtig vooruit te kijken”, zegt de geboren Weertse.
Daar zit je dan, op je 45e verjaardag. Samen met je vriend bij de oncoloog, balancerend tussen hoop en vrees. Sinds vijf dagen weet je waarom je bij de geringste inspanning zo moe bent. Je hebt borstkanker. Na aanvullende onderzoeken is nu het moment van de waarheid aangebroken. Hopelijk is de medische schade te overzien en nog te repareren.
Op 14 december 2018 komt het leven van Elianne Broens abrupt tot stilstand. Ogenschijnlijk kalm hoort ze dokter Van Essen vertellen dat het er niet goed uitziet. Naast de tumor in Elianne’s rechterborst heeft de kanker zich op zes plaatsen in de lever genesteld en zitten er nog verdachte plekjes in haar long en wervelkolom. “De diagnose voelde als een mokerslag. Het moment erna was nog zwaarder. Mijn kinderen en ouders vertellen dat ik ongeneeslijk ziek was, is het moeilijkste wat ik in mijn leven heb moeten doen. Omdat het mijn verjaardag was, zijn we ’s avonds toch maar gaan uit eten. Hoe dubbel op dat moment ook: het leven moet gevierd worden.”
Op haar 19e werden twee goedaardige knobbels uit haar borst verwijderd. Hoewel die plek naderhand gevoelig bleef, schonk Elianne er verder weinig aandacht meer aan en was er ook geen reden om zich zorgen te maken. “Tot 2018 toen mijn borst van vorm begon te veranderen en ik steeds vermoeider raakte. De huisarts vertrouwde het niet en verwees me voor onderzoek naar de mammapoli in Weert. Ook toen voelde ik nog geen paniek. Ik vertrouwde op een positieve afloop.”
Nieuwe zingeving
Vijf dagen later moest Elianne haar verwachtingen rigoureus bijstellen. Alles wat haar leven zo waardevol en vanzelfsprekend maakte, kwam op losse schroeven te staan. Haar twee schatten: dochters Sanne en Evi. Haar lieve vriend Richard. De verhuizing naar hun nieuwe stek in Oisterwijk. Haar geliefde baan als ziekenverzorgster in Weert. “De wijkverpleging was mijn leven. Voor een ander zorgen maakt me tot wie ik ben. Op 6 december 2018 ging ik tussen twee diensten in naar de huisarts. Dat was, zo bleek later, mijn laatste werkdag. Achteraf heb ik dat misschien nog wel als het meest lastige ervaren. Dat ik de zorg vaarwel moest zeggen en op zoek moest naar nieuwe zingeving.”
Uiteindelijk lukte dat. Het is een cliché, maar zelfs met uitgezaaide borstkanker gaat het leven verder. “Je hebt geen keus, je moet wel. De eerste weken stond ik in de overlevingsstand. De dagen gingen in een roes aan me voorbij. Je krijgt veel aanloop, bent steeds je verhaal aan het doen en probeert samen de slechte diagnose een plek te geven. Daarnaast ging ik op zoek naar informatie. Over mijn behandeling. En over het einde. Ik was heel veel met de dood bezig. Hoewel ik positief ben ingesteld en makkelijk kan praten over mijn ziekte kreeg de paniek bij vlagen de overhand. Hoe lang heb ik nog? Wat staat me nog allemaal te wachten? Hoe moet het straks verder met de kinderen?”
Huiselijk en vertrouwd
Inmiddels is er ruim anderhalf jaar verstreken. Dankzij op maat gesneden therapie, een combinatie van hormoon en kankerremmende medicijnen, is haar ziekte tijdelijk tot stilstand gekomen. De tumoren zijn geslonken, de bloedwaarden stabiel. Hoelang dat zo blijft, weet niemand. Elianne is realistisch. Ze weet dat haar ziekte haar vroeg of laat fataal zal worden. De behandelingen die nog resteren hebben een tijdelijk effect en zijn erop gericht om de groei van kankercellen zo lang mogelijk af te remmen. Om de drie maanden gaat Elianne nu voor een controlescan naar de nieuwe locatie van Alexander Monro Zuidoost in SJG Weert. “Dat is iedere keer weer spannend, maar ik heb ondertussen geleerd dat ik geen enkele invloed heb op de uitslag. En dus probeer ik er maar op te vertrouwen dat de dingen gaan zoals ze ‘moeten’ gaan. Het klinkt misschien gek, maar zelfs ongeneeslijk ziek zijn went.”
Hoewel Elianne in Brabant woont, blijft ze in Weert naar het ziekenhuis gaan. “Een bewuste keuze. Ik ben van Weert, ik ken dit ziekenhuis, het voelt goed hier. Huiselijk en vertrouwd. Verpleegkundig specialisten en casemanagers Miriam Geene en Sandra Janssen zijn duidelijk en nemen al je zorgen uit handen. En mijn oncoloog dokter Zijlstra vraagt elke keer opnieuw hoe het voor míj voelt. Of de bijwerkingen, die behoorlijk heftig zijn, nog te doen zijn. Of ik wil doorgaan met de behandeling. Heel fijn vind ik dat. De patiënt heeft de touwtjes in handen en zo hoort het.”
Alleen de liefde telt
Wat Elianne ruim anderhalf jaar geleden nog niet wist, ervaart ze nu dagelijks aan den lijve. Zelfs met uitgezaaide borstkanker is het leven de moeite waard. “Natuurlijk heeft de diagnose alles veranderd. Het zorgeloze is er vanaf. Wat je ook doet, de kanker hangt altijd boven je hoofd.”
Meer dan ooit beseft Elianne waar het in het leven om draait. “Liefde”, zo klinkt het vastberaden. “De liefde voor je kinderen, voor je partner en voor alle mensen om je heen. Liefde ook voor de dingen die je doet. Lekker koken. Samen eten. Wandelen met onze teckel Juup. Samen huilen. En vooral heel veel lachen. Ook dat is een manier om verdriet een plek te geven. Wat ik geleerd heb van mijn ziekte? Dat ik niet te ver vooruit moet kijken. Ik probeer het leven te leven zoals het komt. Laten we hopen dat ik dat nog heel wat jaartjes mag doen.”
Gezondheidskrant SJG Weert • nummer 2 • september 2020 • pag. 8
