Haar 55e verjaardag, op 8 mei vorig jaar, was de dag van de ommekeer. Chantal besloot dat het klaar was. “Ik woog 98 kilo, kon nauwelijks meer de trap op en was al buiten adem als ik een klein stukje fietste. Mezelf wassen en aankleden of mijn schoenen aantrekken; alles ging moeizaam.” Na een intensieve, medische voorbereiding in SJG Weert werd ze afgelopen najaar geopereerd in het Catharina Ziekenhuis Eindhoven. Het was het begin van een nieuw leven.
De grootste overwinning in haar leven was het besluit om niet meer te vluchten voor de waarheid. Het was genoeg geweest. Met de nodige tussenpozen vocht Chantal Dentener bijna 35 jaar tegen de kilo’s. Rond haar zestiende merkte ze voor het eerst dat ze niet meer ‘ongestraft’ alles kon eten. “Het bleef plakken”, zoals ze zelf zegt. “Ik woog 84 kilo, wat voor een meisje van 1.62 meter natuurlijk te zwaar is. De oorzaak? Verkeerd en teveel eten, gecombineerd met een stukje familiaire aanleg. Mijn vader was ook te zwaar, mijn zus had ernstig overgewicht.”
In de jaren die volgden, veerde haar gewicht als een jojo mee met de pieken en dalen in haar leven. Bij tegenslagen, zoals de scheiding van haar man en het overlijden van haar moeder, zocht ze troost in ongezonde tussendoortjes. De Weertse volgde alle gangbare diëten, soms met verbluffende resultaten, maar uiteindelijk kwamen de kilo’s er altijd weer bij. Vijf jaar geleden ging het helemaal mis. Chantal belandde met een dubbele longontsteking en een acute bloedvergiftiging op de Intensive Care in Weert. Tien dagen vocht ze voor haar leven. De mentale klap die volgde was nog veel harder. Chantal raakte in een depressie. “Ik was bang om dood te gaan, verloor mijn baan als tandartsassistente, ging de deur niet meer uit en begon te eten. Op een sollicitatiegesprek werd me gevraagd hoelang ik al zwanger was. Dat deed gruwelijk veel pijn. En dus bleef ik maar eten. Eén stukje chocola? Welnee, ik vrat de hele reep op. Wat maakte het nog uit?”
Chantal Dentener: "Een maagverkleining is niet iets dat je zomaar doet"
De ommekeer
Zo ging het met Chantal. Tot die 8e mei van 2018. “Op m’n verjaardag heb ik mijn huisarts gebeld en een extra lang consult aangevraagd. Na dat gesprek meldde de dokter me aan voor een screening en intake in SJG Weert.”
In het ziekenhuis volgden gesprekken met de psycholoog, diëtist, internist en bariatrisch chirurg. Over het doel dat ze wilde bereiken, de leefstijl en mindset die daarvoor nodig is, de risico’s van een maagverkleining (gastric sleeve) en de noodzakelijke offers ervoor en erna. Niet meer driemaal daags bunkeren bijvoorbeeld, maar zes kleine porties per dag. Genoeg zuivel, groente en fruit. Terughoudend zijn met vet. Langzaam eten en pas drinken als het eten gezakt is. Het alcoholgebruik matigen. Voldoende bewegen. Samengevat: de operatie zelf is maar een radartje in het geheel. Motivatie en discipline zijn de sleutels naar succes. “De hele begeleiding in Weert is geweldig. Zorgvuldig, kundig en ongelooflijk vriendelijk”, zegt Chantal.
Na een streng dieet van vloeibare voeding ging Chantal eind oktober onder het mes in het Catharina Ziekenhuis. Chirurg Vanhimbeeck verkleinde haar maag via een gastric sleeve. Om de drie maanden gaat ze nu voor controles naar SJG Weert. “Dat is echt superfijn. Je wordt niet losgelaten, maar blijft onder begeleiding. Die stok achter de deur heb ik ook nodig. Een maagverkleining is niet zomaar iets wat je even doet. Het vraagt om een andere manier van leven, een ander bewustzijn. Het blijft opletten.”
Nieuw leven
Een halfjaar na de operatie is ze ruim 22 kilo kwijt. De teller staat nu op 75. “Nog tien kilo te gaan”, klinkt het vastberaden. Wie Chantal kent, ziet niet alleen aan haar lichaam hoezeer ze is veranderd. Haar ogen stralen weer. “Niet alleen mijn lichaam, mijn hele manier van denken en leven is veranderd. Mensen kijken weer op een positieve manier naar me. Dat voel ik, dat geeft een enorme boost aan mijn zelfvertrouwen. Ik sta weer midden in het leven, word begeleid bij het vinden van een leuke baan en wandel en fiets weer zonder moe te worden. Laatst was ik met mijn zoon en schoondochter in de sauna in Valkenburg. Voor het eerst sinds lange tijd durfde ik weer mijn bikini aan. En het stond nog goed ook. Die dag voelde ik me als een prinses.”
Gezondheidskrant SJG Weert • nummer 1 • april 2019 • pag. 14
