‘Ik heb het ervaren: het zijn helden’
In acht dagen tijd ging Michel van den Akker uit Weert van topfit naar doodziek. Nu het coronavirus is verdreven en de weg omhoog langzaam is ingezet, wil hij graag zijn dankbaarheid betuigen aan de artsen en verpleegkundigen van SJG Weert. “Het is ongekend met hoeveel rust en menselijke warmte zij in deze crisis hun professionele werk doen. Dat heeft mij er doorheen gesleept.”
“Michel is nooit ziek”, begint zijn vriendin Simone. “Als hij ’s ochtends wakker wordt, staat hij gelijk ‘aan.’ Mies loopt over van de energie en is altijd opgewekt.”
Vorige maand zag de Weertse haar vitale vriend langzaam aftakelen. Lichte verhoging werd hoge koorts. Toen kwam de benauwdheid erbij. “Alsof er een elastiek rond je ribbenkast zit die steeds harder wordt aangetrokken”, zo omschrijft Michel dit beklemmende gevoel dat het gevolg was van een longontsteking en hem aan de bank gekluisterd hield. De huisarts schreef nieuwe antibiotica voor en drukte Simone op het hart om opnieuw aan de bel te trekken als de gezondheid van Michel niet snel verbeterde.
Loslaten
Helaas bracht de medicatie geen verlichting. Zijn toestand verslechterde. “Ik kon op een gegeven moment nauwelijks meer lopen en praten en merkte dat ik afgleed naar de overlevingsstand. Ik trok het gewoon niet meer.” Voor Simone was de grens bereikt. Na overleg met de huisarts – “zij was écht professioneel en zeer betrokken” bracht zij Michel naar de Spoedeisende Hulp, amper vier minuten rijden van huis. “Een moeilijk moment omdat ik hem daar moest achterlaten, maar tegelijkertijd voelde het als een opluchting. Thuis was ik alleen maar aan het waken. Of ik het nou leuk vond of niet: ik moest hem loslaten en de zorg overdragen aan professionals.”
Tijdens het onderzoek in het ziekenhuis bleek hoezeer het virus Michel had verzwakt. “Omdat ik niet meer op mijn benen kon staan, werd ik voor een longfoto op een krukje gezet. Maar ook zitten ging niet meer. Voordat ik er erg in had, viel ik flauw en werd ik door drie medewerkers omhoog gehesen en op bed gelegd. De longfoto hebben ze gemaakt terwijl ik lag. Vervolgens kreeg ik via een spuit een stootkuur aan medicijnen toegediend om mijn hartslag en de longontsteking onder controle te krijgen. Door de dagenlange strijd tegen het virus was mijn hart volledig van slag geraakt.”
Rust en vertrouwen
Als coronaverdachte patiënt werd Michel geïsoleerd verpleegd op de vierde etage. “Ik lag alleen in een kamer en keek uit over de stad. Het was prachtig lenteweer. Wat me is bijgebleven, is de rust. Aan niets was te merken dat het crisis was. De verpleegkundigen die bij mij op de kamer kwamen, gaven me het gevoel dat ik de enige patiënt was voor wie ze hoefden te zorgen. Echt fantastisch. Voor deze medewerkers is werkelijk niks teveel. ‘Het maakt niet uit wat er is, als je ons nodig hebt druk je gewoon op die rode knop’, zo werd steeds gezegd. Natuurlijk, de verpleegkundigen droegen speciale brillen en gezichtsmaskers en waren daardoor onherkenbaar. Maar de afstand die dit noodgedwongen oplevert, compenseerden ze door me extra veel persoonlijke aandacht te geven. Ze waren vriendelijk, behulpzaam en legden rustig en duidelijk uit wat ze gaan doen. Hoe slecht ik me ook voelde, dat gaf veel rust en vertrouwen.”
Opgelucht
Die avond, toen de uitslag van de coronatest bekend was, werd Michel overgeplaatst naar de afdeling met positief geteste patiënten. “Die uitslag voelde vreemd genoeg als een opluchting”, zo memoreert hij. “Nu wist ik in elk geval zeker wat mijn klachten had veroorzaakt. Liggend in mijn ziekenhuisbed heb ik mezelf één doel gesteld. Ik wilde zelfstandig blijven ademen zodat ik niet naar de intensive care hoefde.”
En dat lukte. De medicatie sloeg aan. De volgende dag, toen Michel weer een klein beetje was opgekrabbeld, kwam de fysiotherapeut aan zijn bed voor de eerste bewegingsoefeningen. Later in de middag mocht hij met medicatie naar huis om verder aan te sterken.
Het herstel gaat stapje voor stapje. Het coronavirus heeft zijn lichaam een flinke klap bezorgd. “Ik moet mijn conditie weer vanaf nul opbouwen. Zelfs praten kost kracht.” Zijn Simone staat naast hem om te helpen. De geboren Weertse heeft stellig de indruk dat zij het coronavirus al heeft gehad. “Ik ben een tijdje verkouden geweest en heb een paar dagen een verminderde reuk en smaak gehad. In vergelijking met Michel stelt dat niks voor. Geloof me: hij is zó ziek geweest. Dankzij de hulp van het ziekenhuis komt hij er nu gelukkig weer bovenop. Toen hij in het ziekenhuis lag , belden ze elke dag om mij te informeren hoe het met hem ging. En of er nog vragen waren. Geweldig. Dan heb je begrepen waar het in de zorg om draait.”
