“Dit ziekenhuis heeft het begrepen”
De kunstheup die ze in oktober kreeg in SJG Weert, voelde voor Heleen Oerlemans (51) uit Leende als een bevrijding. De Brabantse kijkt reikhalzend uit naar het moment dat ze weer met haar paard kan draven in het bos.
Ruim twee jaar lang beheerste pijn haar leven. Een zenuwpijn in haar linkerbeen, uitstralend tot de wreef. “Ik liep mank en moest op een trapje klimmen om op mijn paard te komen. En als ik dan eenmaal zat en m’n benen uit elkaar schoof, crepeerde ik van de pijn.” Niet paardrijden was geen optie. Niet werken evenmin. ZZP-verpleegkundige Heleen Oerlemans is geen type dat bij fysieke tegenslag snel de handdoek in de ring werpt. Ze negeerde de signalen van haar lichaam en ging door. Net zo lang tot ook de pijnstillers hun werk niet meer deden.
Dat moment kwam afgelopen zomer. Heleen maakte een afspraak op de poli orthopedie in Weert. Bij dokter Frank Rahusen over wie ze positieve verhalen had gehoord. “De diagnose kwam nog even als een verrassing. De artrose in mijn heup bleek geen complicatie te zijn van een eerdere hernia, zoals ik zelf altijd had gedacht. Ik had heupdysplasie, een aangeboren heupafwijking. Pijnstillende injecties hielpen niet, waardoor er nog maar één oplossing overbleef: een heupprothese.”
Goede communicatie
Daags na de operatie in Weert plaatste ze het volgende bericht op haar Facebookpagina: “Ik ben heel blij met dit ziekenhuis. Iedereen waarmee ik te maken heb gehad, is deskundig, professioneel en vooral vriendelijk. Ik heb besloten om volledig over te gaan naar SJG Weert en zal dit ook anderen aanraden. Heel fijn om te ervaren dat er ook plekken zijn waar men ‘het’ snapt.”
Die laatste zin wil Heleen graag nog even toelichten. “Het is een gestroomlijnd draaiboek. Alles verloopt soepel. De zorg is goed op elkaar afgestemd, het personeel is vriendelijk en rustig en neemt de tijd voor je. Als verpleegkundige heb ik in bijna alle ziekenhuizen in de regio gewerkt. Ik kan je zeggen: nergens is de communicatie met de patiënt zo goed als in Weert. Het meest bijzondere vond ik nog dat de dokter na de operatie en ook de volgende ochtend aan mijn bed stond. Even vragen hoe het gaat. Daar heb ik maar één woord voor. Top.”
Aard van het beestje
Het herstel in de eerste dagen verliep voorspoedig. Zo voorspoedig zelfs dat de Brabantse wat overmoedig werd en het doktersadvies (bijvoorbeeld niet autorijden in de eerste weken) in de wind sloeg. Het is de aard van het beestje, zullen we maar zeggen. “Omdat het lopen goed ging en ik geen pijn meer voelde, heb ik snel één kruk aan de kant gezet. Met twee krukken schoot het voor geen meter op.” In de derde week kreeg ze, zoals patiënten met een gewrichtsprothese wel vaker ervaren, een terugval, maar inmiddels gaat het weer crescendo met Heleen. Ze kan niet wachten tot ze haar paard weer kan bestijgen. “Zonder trapje en nog veel belangrijker: zonder pijn.”
Gezondheidskrant SJG Weert • nummer 3 • december 2019 • pag. 8
