"Applaus is niet nodig, we vragen enkel om begrip"
Beste mensen,
Het zijn heftige tijden voor ons allemaal. Ruim 18 maanden na de eerste corona-uitbraak is het einde van de tunnel nog niet in zicht en neemt de frustratie toe. Ik begrijp dat heel goed. Je zal maar thuis zitten met pijn en te horen krijgen dat je geplande operatie moet worden uitgesteld. Of dat er geen thuiszorg beschikbaar is. De zorg loopt vast en voor de mensen die dit treft, is dat vreselijk zuur.
Ook voor onze artsen en verpleegkundigen valt dit zwaar. Zij hebben voor de zorg gekozen om mensen te kunnen helpen. Niet om ‘nee’ te zeggen. Nu het aantal patiënten dat acute zorg nodig heeft fors is gestegen voelen zij zich beperkt en overvraagd. Na maandenlange inspanningen is de rek eruit. Mensen zijn moe, de lontjes worden korter, het ziekteverzuim neemt toe. Vooral op de spoedeisende hulp, in de kliniek en de intensive care is de druk onverminderd hoog.
Deze situatie raakt mij ook. Ik ben zelf ook arts en voel de machteloosheid van collega’s, hun frustratie en soms ook hun gelatenheid. Tegelijkertijd probeer ik die gevoelens van me af te zetten en mij samen met het managementteam en de medische staf te focussen op oplossingen.
In deze extreme tijden proberen we onze zorgmedewerkers zoveel mogelijk te beschermen. Tijdens de eerste coronagolf draaiden ze bijvoorbeeld noodgedwongen 12-uursdiensten, daar hebben we nu bewust niet voor gekozen. Ook geven we mensen geen werkopdrachten om gaten in het rooster op te vullen. We zijn echter blij dat medewerkers van de poliklinieken en de operatiekamers wederom zelf willen uithelpen op onze Spoedeisende Hulp en IC. Als de druk op een afdeling te hoog dreigt te worden, kiezen we eerder voor een opnamestop om onze medewerkers te ontlasten en te voorkomen dat ze in een later stadium alsnog uitvallen. Dan zijn we alleen maar verder van huis, daar helpen we onze patiënten al helemaal niet mee.
Wat ik vooral belangrijk vind is dat zorgmedewerkers zich in controle voelen. Dat ze samen met collega’s voor hun professionaliteit gaan staan, de kwaliteit bewaken en zelf de regie houden over de situatie. Zoals gezegd: het zijn uitzonderlijke tijden voor iedereen. Ook onze ziekenhuismedewerkers zijn coronamoe. Maar ze gaan door. Zorgen is hun vak. Daar hoeft voor hen geen applaus tegenover te staan. Waar zij nu het meest mee geholpen zijn, is begrip. Een luisterend oor, een bemoedigend woord. Juist nu is het belangrijk dat we elkaar niet loslaten, maar verbonden blijven met elkaar. Samen komen we hier doorheen.
Gertjan Kamps
Lid Raad van Bestuur SJG Weert
