Inmiddels zijn er ruim twee weken verstreken na mijn bloedtransfusie. Ik had gedacht dat ik meteen een flinke boost zou krijgen, maar dit viel me tegen. De vermoeidheid was wel minder geworden, maar bleef aanhouden. Mijn verwachting was te groot. Er zat niks anders op dan rustig afwachten hoe het herstel zich de komende dagen zou gaan verlopen. Aan de andere kant was het voor mij nog heel onwerkelijk dat ik nu klaar was met fase een van mijn totale herstel.
Omdat ik de opdracht heb gekregen om aan mijn herstel te gaan werken heb ik in overleg twee weken verlof genomen. Samen met mijn vrouw hebben we besloten om erop uit te gaan en proberen om alle sores van de laatste maanden een plek te gaan geven, want het is voor ons beiden tot nu toe een hele pittig periode geweest.
Zo reed mijn vrouw met mij op maandagmiddag 27 augustus naar Westkapelle in Zeeland. De elektrische fietsen hadden we meegenomen, want onze intentie was om bij mooi weer te gaan fietsen. In het appartement waar we al meer dan twintig jaar komen voelde het meteen als thuiskomen. Even kwamen de gedachten terug van de eerste week van mei jl. Toen waren we hier ook op dezelfde plek, alleen wist ik destijds nog niet wat me allemaal te wachten stond. Ik zou in die week op vrijdag een TUR-blaas (transurethrale resectie van de blaas) operatie krijgen en niet wetend wat de uitslag zou zijn. Ik probeer deze gedachten maar snel te verdringen en me te focussen waarvoor we in Zeeland waren, en dat was samen genieten. Ik mag wel zeggen dat dit ons goed gelukt is. We hebben er samen gefietst en onderweg lekker geluncht. En gewoon genoten van de rust en de zee . We zijn een dagje naar Middelburg geweest, maar ik merkte dat het ‘statten’ me behoorlijk tegenviel. Ik was na enige tijd erg vermoeid ondanks dat we ergens een terrasje hadden genomen. De midweek vloog voorbij. We hebben er samen echt van genoten. Ik voelde me ook een stuk beter dan in het begin van de week. Gelukkig! Het herstel begint door te zetten.
Omdat we onze labrador Jop niet mee konden nemen naar Zeeland, had mijn jongste dochter aangeboden op hem te passen. We hadden afgesproken en geregeld dat we samen, mijn vrouw en ik, onze dochter en onze hond, de week erna een midweek naar Overijssel zouden gaan. Zo vertrokken we op maandag 03 september voor onze tweede korte vakantie naar een vakantiehuisje in Haarle in Overijssel. Een hele andere omgeving als Zeeland maar ook heel mooi. We hadden een huisje in een hele mooie bosrijke omgeving. Heel rustgevend. Omdat het park waar het huisje staat aan een fietsknooppuntenroute ligt hebben we hier twee dagen mooie routes gefietst. Op donderdag was het een mindere dag en hebben we besloten om naar Deventer te gaan. Met mijn ervaring van het ‘statten’ van de week ervoor nog vers in mijn geheugen heb ik het nu rustig aan gedaan. Maar aan alle leuke dingen komt een einde. Op vrijdagmorgen zijn we in de stromende regen richting Weert vertrokken.
En dan kom je thuis. De afgelopen twee weken hebben me ontzettend goed gedaan. Ik heb mijn gedachten in positieve zin kunnen verzetten. Alleen maar leuke dingen gedaan en meegemaakt. Bij binnenkomst keek naar de meterslange slinger met de tientallen beterschapskaarten die ik heb gekregen. Dat was een momentje dat ik weer met beide benen op de grond werd gezet. Mijn gedachten gingen weer terug naar de momenten dat ik me zo beroerd voelde van de chemo’s. Dit was allemaal nog zo kort geleden. Ik heb de afgelopen twee weken zoveel positieve energie opgedaan dat het net lijkt of ik voor de vakantie in een enge film heb gezeten. Nu ik weer thuis ben probeer ik deze energie vast te houden. Op 20 september moet ik terugkomen bij de oncoloog en de uroloog. Ik ben benieuwd!
