Nadat ik de uitslag had van de echo van een ontstoken bloedvat in mijn been, hadden we afgesproken dat mijn dochter die verpleegkundige is, me zou aanleren om mezelf te spuiten. Zo stond ze s ’avonds voor mijn neus in de hoedanigheid van verpleegkundige in plaats van mijn dochter. Ik was in het verleden zelf als de dood voor spuiten, maar sinds bij mij kanker is geconstateerd is die angst grotendeels verdwenen. Mijn dochter wist nog van mijn angst en gaf me de instructies. Je moet een flinke plooi buik vel nemen en dan samendrukken. En voordat ik het goed en wel in de gaten had zat de spuit er al in. 'En pap', vroeg mijn dochter: 'Deed het pijn?' Ik kon het niet laten om de clown uit te hangen en net doen of het verschrikkelijk pijn deed. Gelukkig had ze me snel door. Ik had met haar afgesproken dat ze de volgende dag rond hetzelfde tijdstip weer zou komen en dan deed ik het zelf.
Zoals afgesproken was ze er de volgende dag, maar nu om mij te controleren hoe ik het zelf deed. Een beetje onhandig nam ik een dikke buikplooi waar ik de spuit indrukte en leeg spoot. Dit stelde werkelijk niets voor. Het is net zo’n gevoel als je met een mes in een pakje boter drukt. En om een ding ben ik nu wel heel blij. Stel dat mijn buik een Sixpack was geweest. Dan had ik er nooit een plooi in kunnen knijpen. Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn bolle buikje als nu.
Op donderdag had ik afgesproken dat ik een bezoekje zou gaan brengen aan de medewerkers van mijn afdeling. Omdat ik van de laatste chemo’s erg beroerd ben geweest, was het er nog steeds niet van gekomen. Ik vond het erg spannend. Vanwege het warme weer had ik beloofd dat ik ijsjes mee zou brengen. Mijn vrouw ging met me mee. En dan loop je het bedrijf binnen waar je maanden ervoor de deur achter je hebt dichtgetrokken en niet wetend wanneer je weer terug zou komen. Het was er erg rustig vanwege de vakantieperiode. Ik liep de afdeling op en mijn 'hartsvriendin', zoals ze zichzelf noemt, zag me en kwam rennend naar me toe. Ik kreeg een dikke knuffel. En dan zie je al die blije gezichten van de medewerkers en dan krijg je toch een brok in je keel. Iedereen wil dan weten hoe het met je gaat. Dit had ik me van tevoren al gerealiseerd. Het leek me het handigste om de hele club bij elkaar te roepen en dan voor iedereen tekst en uitleg te geven over mijn situatie. Dan hoorde iedereen hetzelfde verhaal. Ik wist dat sommige medewerkers er heel veel moeite mee hebben dat ik er voorlopig niet meer ben. Inmiddels heeft het bedrijf vervanging voor mij aangenomen, waar ik overigens nog geen kennis mee heb gemaakt. Ik kon het niet laten om tegen de groep te zeggen dat ze mijn vervanger een eerlijke kans dienen te geven. Dit heb ik bewust zo benoemd om hun het gevoel te geven dat ik honderd procent achter deze beslissing sta.
Het was een heel gezellig samenzijn met een lach en een traan. Toch had ik niet het gevoel dat ik een bezoek bracht als werkleider, maar meer als gast. Ik heb het los kunnen laten en dit deed me goed. Ik ben ook bewust alleen op mijn eigen afdeling gebleven, want ik weet hoe het gaat, iedereen binnen het bedrijf wil weten hoe het met je gaat. Dit zou fysiek en mentaal even teveel voor me zijn. Na ruim een uur ben ik weer naar huis gegaan. Ik was heel blij dat ik op visite ben geweest. Het is goed zo.
Vrijdagmorgen moest ik bloed laten prikken om te kijken wat de waardes waren. Ik zat tegen de grens van bloedarmoede. Mochten ze nog verder zijn gezakt, dan zou ik een bloedtransfusie krijgen. Omdat er op het briefje van de bloedafname 'prioriteit' stond was de uitslag al binnen een half uur bekend. Mijn waardes waren zelfs gestegen naar 5.9, terwijl de grens bij bloedtransfusie op 4.0 ligt. Dit was gelukkig goed nieuws. Die bloedtransfusie kon even op de langere baan geschoven worden.
Nu de chemo goed zijn werk heeft gedaan en de tumor in mijn blaas is gekrompen was het voor mij een reden voor een klein feestje. In deze rustweek voelde ik me eindelijk weer eens wat fitter. Dit was al weken niet meer het geval geweest. Ik ben toen op zaterdagavond met vrouw, kinderen en aanhang en kleinkinderen lekker uit geweest eten. Het eten was heerlijk en ik heb weer kunnen genieten van de alledaagse dingen. Dit had ik weken weggestopt. Maar nu de toekomst er weer wat rooskleuriger uitziet probeer ik de draad weer voorzichtig op te pakken.
Komende woensdag begin ik aan de laatste drie chemo’s. Ik kijk er als een berg tegenop. Zeker gezien de bijwerkingen die ik de laatste weken heb gehad. Het MOET gewoonweg.
