Morgen is de dag dat ik een afspraak heb bij de oncoloog. De dag dat ik te horen krijg wanneer de chemo gaat starten. Hier wil ik nog even niet aan denken. Ik kan alleen terugkijken op een week met veel emoties.
Een week waarin in ik steeds meer ga beseffen dat je kankerpatiënt bent. Een week waarin je er achter komt dat je eigenlijk geen wensen meer hebt. Ja, gezond worden. Maar buiten dat zijn er nog maar paar dingen die voor mij heel belangrijk zijn en dat is mijn gezin. Op de eerste plaats is dat mijn vrouw die het de laatste jaren ook heel zwaar heeft gehad qua gezondheid. Dat zij naast mijn problematiek de stabiliteit kan vasthouden om samen met mij door dit proces te komen. Dan is er mijn oudste dochter die met haar partner hun droomhuis gaan bouwen, het zou toch fijn zijn als ik dit nog mag, en kan meemaken. Ook wil ik graag op twee november mijn tweede dochter zien stralen op haar trouwdag, als dat even zou kunnen? En als laatste is er mijn jongste dochter, die alleenstaand is en op haar eigen woont. Ze wil alles voor me doen en zonder veel woorden maakt ze zich heel veel zorgen. Raar is dit toch? Want had je me deze vraag een halfjaar geleden gesteld dan waren deze dingen over je gezin eigenlijk maar heel 'gewoon', want je denkt er dan niet zo over na.
Toen zag mijn toekomstdroom er heel anders uit. Bovenaan op de lijst stond er voor mijn vrouw en ik, om na mijn pensioen een stacaravan te kopen in Zeeland. We waren hiervoor al aan het rondkijken op het internet. Dit was al jaren onze grootste droomwens. Heerlijk genieten van de Zeeuwse kust, zo rustgevend. Maar zover wil ik nou niet eens meer nadenken. Zo werd ik deze week benaderd door de bank voor een telefonisch consult om te spreken over mijn hypotheek in relatie tot mijn pensioen. Met alle respect, daar wil ik nu nog niet eens aan denken. Sodemieter op, bel me maar over een aantal jaren maar terug want daar ben ik nu echt niet mee bezig.
Het was een week waarin ik geconfronteerd werd met mijn eigen vacature op internet, een tijdelijke dan. Ook al sta ik hier honderd procent achter dit kwam toch wel even binnen bij mij. Het was de week dat mijn team waar ik leiding aan geef op ziekenbezoek kwam. Ik was de hele dag al gespannen. Het was zo vreemd dat ze kwamen omdat ze nog nooit bij me thuis zijn geweest. Zij vertegenwoordigden de groep van mij en ik werd verrast door mooie cadeaus. Er zat o.a. een tegeltje bij met een spreuk die op mijn lijf geschreven was. Dit vond de groep althans van meer dan zestig personen waar ik leiding aan geef. Bij het lezen van het tegeltje schoten me de tranen in de ogen. Het klopte precies: dit was ik wat er op dit tegeltje staat.
Je bent goud waard.
Behulpzaam en oprecht
sta jij altijd voor iedereen klaar.
Jouw vriendelijkheid en je warmte
is ons zo dierbaar.
Eerlijkheid en enthousiasme;
het zit nu eenmaal ik je aard.
Daarom ben je voor ons goud waard.
Het was een gezellig samenzijn maar ik voelde aan de ene kant ook een stuk falen van mijn kant. Ik had hen in de steek gelaten als werkleider op een sociale werkvoorziening. Zij moesten nu mijn directe collega’s gaan lastig vallen met de dagelijkse problematiek. Dit gunde ik hun niet. Ik hoop voor ieder dat er zo snel mogelijk vervanging komt voor mij. Een tijdelijke dan, daar ga ik althans vanuit.
Het was ook een week waar de Samenloop voor Hoop werd gelopen. Het is een evenement, waar iedereen iets tegen kanker wil doen. Een 24 uurs wandelestafette waar samen met lotgenoten wordt stilgestaan bij kanker en het vieren van het leven. Vorig najaar toen ik nog 'gezond was' werd ik benaderd door de organisatie van dit evenement of ik foto’s wilde maken van bomen. Er zou 's avonds tijdens de kaarsenceremonie een verhaal worden verteld, waarin drie bomen centraal staan. De vraag van hen was of ik de komende maanden deze bomen wilde fotograferen. Ik vond dit een eer om te doen. Inmiddels maanden later heb ik de foto’s van de bomen gemaakt en werden deze tijdens de kaarsenceremonie gepresenteerd op een videoscherm. Hoe dubbel is dit voor mij om nu te beseffen dat ik ook tot de doelgroep behoor waar dit allemaal voor wordt georganiseerd. Dit kun je toch niet bevatten!!!
