Vorige week maandag 23-07-2018 was voor mij een spannende dag. Ik moest me al vroeg melden in het ziekenhuis om een algehele scan van mijn lichaam te laten maken. Ik wist ondertussen hoe de procedure in elkaar zat. Eerst werd ik geprikt voor het infuus waar de contrastvloeistof door moest lopen. De verpleegkundige verontschuldigde zich aan mij nadat ze al twee keer had mis geprikt in mijn arm. Ik heb haar gerustgesteld dat dit de laatste tijd iedere keer aan de hand is met mij met bloedprikken. Mijn aderen zijn na de chemo’s leren vaten geworden, aldus de verpleegkundige bij het bloedlaboratorium. Gelukkig ging het bij de derde keer wel goed.
Dan verandert zo’n verpleegkundige in een robot. Ze begint de hele procedure te vertellen wat er allemaal gaat gebeuren. Ze vertelt dat op zo’n onnatuurlijke manier dat ik er gewoon mee moest lachen. Ik kan me best voorstellen als je dag in dag uit dit werk doet, en iedere keer hetzelfde verhaal moet vertellen dat er een bepaalde monotoon in je stem zit. Maar goed, op een gegeven moment moest ik een kwartier wachten tot mijn blaas was volgelopen met vloeistof. Ik was de secondes aan het aftellen want ik had het gevoel dat mijn blaas op springen stond. Gelukkig was ik snel klaar met de scan en zocht verlossing op het toilet. Heerlijk, wat een opluchting!!!
Nu was het afwachten tot donderdag tot de oncoloog me zou gaan bellen over de uitslag. Ik had afgesproken dat ik op maandagmiddag nog contact zou opnemen met de verpleegkundige specialist oncologie over de evaluatie over mijn problematische stoelgang. Ik heb na mijn laatste blog heel veel goedbedoelde adviesen gekregen over de aanpak van mijn stoelgang. Iedereen heel hartelijk dank hiervoor, maar ik moet toch alles stap voor stap doen. Zo had ik andere medicatie erbij gekregen en dit had een iets positieve werking. Het was nog niet goed, maar wel beter. Toen ik de verpleegkundige aan de lijn had zag hij op zijn pc-scherm dat ik 's morgens een scan had laten maken. Ik zie dat je teveel resturine vasthoudt. Het lijkt me verstandig dat ik even met de uroloog ga overleggen en dan bel ik je vanmiddag nog terug. Ik was zelf een beetje verbaasd over zijn reactie! Dit was ook de reden geweest dat ik begin mei een nacht langer in het ziekenhuis ben moeten blijven omdat ik teveel resturine in mijn blaas vasthield. Ik snapte het niet zo goed maar rond 14:00 uur belde de secretaresse van de uroloog of ik rond 15:00 uur even wilde langskomen in het ziekenhuis om dit te laten meten.
Zo stond ik om 15:00 uur bij mijn afspraak en werd binnengeroepen nadat ik een plasje had gepleegd. Ze meten dit met een soort bolle staaf die ze op je blaas drukken. De restwaarde was 314cc. Dit was teveel. Ik moest wachten totdat ik bij de uroloog terecht kon. Na heel lang wachten was ik eindelijk aan de beurt. Ik kwam binnen en gaf hem een hand. Hij verzocht me te gaan zitten en was achter zijn pc aan het kijken. 'Hoe is het?', vroeg hij. 'Ik heb hem eerlijk gezegd dat ik er flink tussen had gezeten sinds mijn laatste chemo’s.' Hij keek me verbaasd aan en zei: 'U bent niet meneer…..!' 'Nee, die ben ik niet', antwoordde ik. 'Oh, sorry, sorry', zei hij: 'U bent meneer Hebben.' Hij had het verkeerde dossier op zijn PC staan en verwisselde snel naar mijn dossier. 'Nou', zei hij heel enthousiast: 'U heeft vanmorgen een scan laten maken en ik zie dat de tumor bijna zo goed als verdwenen is in uw blaas!' Ik was helemaal verbaasd dat ik dit goede nieuws nu al van de uroloog te horen kreeg.
'Oh', was mijn eerste reactie: 'Dat is goed nieuws, maar volgens mij praat u nu voor uw beurt want de oncoloog gaat me donderdag pas bellen over de uitslag.' 'Nou, dan weet je het nu al dat de chemo’s goed hun werk hebben gedaan. De rest zal de oncoloog wel met je bespreken. Maar waar je nu voor hier bent. Je houdt gewoon teveel resturine vast. Dat is niet goed. Ik had al medicatie gekregen voor het vaak plassen, maar die hebben als bijwerking obstipatie problemen en vocht vasthouden. Zouden we meneer Hebben niet kunnen aanleren om zichzelf te katheteriseren?', vroeg hij aan zijn assistente. 'Dan kan hij stoppen met de medicatie voor het vaak plassen en dan heeft hij ook geen last van de bijwerkingen van de medicijn.' Ze keek me aan en zei: 'Ik denk wel dat ik hem dat kan aanleren.' Dit zou me meer nachtrust geven dan zoals het nu gaat dat ik een keer of vier s ’nachts mijn bed uit moet om te gaan plassen.
Zo had ik met de secretaresse afgesproken dat ik de volgende dag om 12:00 uur zou komen voor de cursus zelfkatheterisatie. De volgende dag was ik op aangegeven tijdstip op de afdeling urologie. Ze kwam me halen en gaf me een folder die ik eerst moest doorlezen voordat ze ging beginnen. Ik keek er eens naar en kon natuurlijk niks lezen, want ik had mijn leesbril niet bij me. De secretaresse was zo aardig om haar bril even uit te lenen. Dan begin je de folder te lezen, en dan voel je in gedachten de pijn al van het inbrengen van die lange slang in je urinebuis. Ik werd er een beetje ontoepasselijk van bij het lezen van de instructie. Ik moest het even laten bezinken maar dacht ik moet het gewoon doen, dus riep ik de secretaresse dat ik klaar was met het lezen van de instructies.
De eerste vraag was, hoe wil je dit doen, staand, liggend, zittend? 'Nou, het lijkt me het handigste staand boven de toiletpot', antwoordde ik. 'Ok', zei ze: 'dan ga je hier op het toilet. Doe je onderkleding uit en was je edele delen. Heel belangrijk.' Hygiëne staat voorop sprak ze me streng toe. 'Dan kom ik zo bij u terug.' Ik had precies gedaan wat ze me had opgedragen. Even later kwam ze bij me terug op het toilet. 'Oh, u heeft zich helemaal uitgekleed?', vroeg ze. 'Jazeker', antwoordde ik: 'Dan kan ik ook beter zien wat ik hieronder allemaal aan het doen ben.' Ze moest er zelf mee lachen. Ik heel aandachtig geluisterd naar de instructies en met enige angst duwde ik de slang in mijn plasbuis. Ik vond het echt spannend. En jawel hoor de urine begon eruit te lopen. Jeetje, wat kwam er nog veel uit terwijl ik toch even ervoor had geplast. 'Nou, ik ben helemaal tevreden over u', zei ze: 'U bent een snelle leerling. Denkt u dat het u thuis ook lukt?' Natuurlijk doe ik dat, ik ga er gewoon voor.
Zo mocht ik het thuis gaan proberen, 's nachts voor het slapen gaan en 's morgens na het opstaan. Na ruim een week zouden we gaan evalueren. Zo ben ik die avond begonnen met mijn eigen te katheteriseren. De eerste nacht werd ik pas 's morgens om 05:30 uur wakker. Ik kon het gewoonweg niet geloven. Ik was niet wakker geworden om te plassen. En ook als ik dit 's morgens toepas, dan hoef ik pas tegen 11:00 uur weer voor de eerste keer te plassen. Ik ben heel eerlijk: je eigen katheteriseren is niet zo’n prettig gevoel, maar als ik zie wat het me oplevert ben ik superblij. Wordt vervolgd.
