De laatste uren van 2018 tikken voorbij. Ik besef me maar al te goed wat me dit jaar heeft gebracht. Het liefst had ik dit jaar overgeslagen. Vooral op eerste kerstdag heb ik hier heel veel last van gehad. Terugdenkend aan kerst 2017, waar we de dagen doorbrachten met mijn naaste familie, niet wetende dat de volgende kerst er eentje zou zijn waar je van geluk mag spreken dat je er nog bent. Het besef hoe je leven van de één op andere dag kan veranderen maakte me enigszins depressief. Ik vond het heel sneu voor mijn vrouw en dochter, die ik het door mijn gedrag op deze dag ook niet makkelijk heb gemaakt.
Tweede kerstdag is traditiegetrouw de dag dat we kerst vieren met mijn kant van de familie. Met mijn vrouw, moeder, zussen, kinderen, kleinkinderen, neefjes, nichtjes en de hele aanhang. Normaal gesproken zouden we uit eten gaan, maar hier paste ik voor. Gezien mijn situatie wilde ik niet uren in een restaurant zitten. Maar het zou mijn familie niet zijn als ze er alles aan zouden doen om mij er toch bij te hebben. Ik weet hoe belangrijk ze dit vinden en eerlijk gezegd heb ik ze ook graag om me heen. Met dank aan mijn vrouw hebben we de knoop doorgehakt en besloten om tweede kerstdag bij ons thuis te laten plaatsvinden. Voor het gemak hadden we een cateringbedrijf ingeschakeld die ons van een heerlijke maaltijd voorzag. Vanwege plaatsgebrek hadden we statafels in de huiskamer neergezet en zo konden alle 25 familieleden terecht. Het werd voor mij een hele mooie en bijzondere dag, waar ik nogmaals besefte hoe close we zijn als familie.
Inmiddels is de operatie al weer ruim zeven weken achter de rug. De revalidatie valt me zwaar. Ik krijg alleen maar complimenten van mensen over hoe goed ik eruitzie, ook omdat ze mijn weerfoto’s regelmatig op televisie voorbij zien komen. Maar de werkelijkheid zit toch even iets anders in elkaar. Van wat ze aan de buitenkant aan me zien zal wel kloppen, maar van binnen worstel ik enorm, zowel lichamelijk als mentaal.
Lichamelijk, omdat ik nu besef hoe zwaar het voor me is om 100 procent incontinent te zijn. Gemiddeld sta ik vier à vijf keer per nacht op om mijn blaas te laten leeglopen. Dat begint me op te breken. Desondanks komt het nog wel eens voor dat ik s’morgens nat ben. Dan sta ik op, en als ik dan naar buiten kijk en zie dat de zon opkomt, neem ik mijn fototoestel en ga ik een stuk lopen. Dit gaat al een aantal weken zo. Ik zie nog geen enkele vooruitgang ondanks de dagelijkse bekkenbodemtherapie die ik doe. En dan 6 tot 8 keer per dag je incontinentie luier. Ik stop de luier in een luierzakje en gooi hem vervolgens in de huisvuilcontainer. Deze is op het einde van de week voor driekwart gevuld, alleen maar door deze zooi van mij. Dit vind ik erg confronterend en ik heb hier helemaal geen invloed op. Het liefste ben ik thuis, waar ik lekker in mijn joggingbroek kan rondlopen, want een spijkerbroek zit me niet erg comfortabel. De angst dat ik doorlek speelt ook mee. Ookal is dit niet altijd zo.
Mentaal begin ik steeds meer te beseffen hoeveel geluk ik heb gehad dat ik er nog ben. Maar ook dat mijn lichaam, mijn lichaam niet meer is zoals vòòr de operatie. Het accepteren dat je lichamelijke beperkingen blijft houden, is nu nog erg lastig voor me. Verder gaat het revalidatieproces me eigenlijk te langzaam. Ik ben via de continentieverpleegkundige in contact gekomen met een lotgenoot die in februari een neoblaas heeft gekregen. Hij heeft me op het hart gedrukt dat het uiteindelijk allemaal goed komt, maar het gaat met kleine stapjes. ‘Hou in je achterhoofd dat je echt geen sprongen voorwaarts gaat maken’, zei hij tegen me. Ik zal me hierbij moeten neerleggen en dat is de realiteit. Ik moet gewoon geduld hebben. Maar dit is lastig voor me, want ik wil zo graag vooruit. Ik wil graag mijn werk weer gaan oppakken, maar in deze situatie zou ik niet weten hoe.
Nu het bijna 2019 is, wil ik iedereen heel hartelijk bedanken die me dit jaar heeft gesteund met bezoekjes, cadeaus, bloemen, kaarten, berichtjes, lieve woorden enz. Echt super allemaal! Dit heeft echt bijgedragen aan mijn herstel. Ik wens dan ook iedereen een ontzettend gelukkig en vooral gezond 2019! Hopelijk kan ik in de loop van 2019 in positieve zin mijn blog officieel afsluiten!
