Dit was mijn laatste werkdag. Na alle medeleven die ik de afgelopen twee weken heb gekregen, was het uur aangekomen dat ik naar huis ging. Ik had afgesproken dat ik met de laatste pauze om 14:30 uur naar huis zou gaan.
Net voor 14:30 uur kwam de een na de andere medewerker me een fijne vakantie wensen en heel veel succes met de ingreep. Ik vond het lastig. Het liefste was ik onder mijn bureau gekropen. En dan komt het moment dat je afscheid moet nemen van je mensen die het dichts bij je staan. Je weet hoe zwaar ze het de komende periode gaan krijgen, nu hun directe leidinggevende na elf jaar voor de eerste keer de ziektewet in gaat. We keken elkaar aan en ik brak emotioneel helemaal. Ik ging zodadelijk de deur uit van het bedrijf en wist niet wanneer ik terug zou komen. Of ik überhaupt ooit nog terug zou komen.
