Na de positieve uitslag van afgelopen dinsdag heb ik sinds lange tijd weer eens een lekker relax gevoel gehad. Lekker genieten van het zonnetje, het lijkt haast wel een soort vakantiegevoel. Ik begin me bijna schuldig te voelen naar mijn werkgever. Ook de mensen hier in het dorp die me aanspreken bij het uitlaten van de hond snappen er niks van dat ik ziek ben. 'Jos', zeggen ze dan: 'Je ziet er nog zo goed uit!' 'Ja, dit klopt. De buitenkant wel', antwoord ik dan.
En ik heb al af en toe het gevoel dat sommige mensen het weten, maar niet weten hoe ze naar mij toe moeten reageren. Ik snap dat dit lastig is voor hun, vind het ook geen punt. Gelukkig heb ik vanmiddag om 16:15 uur de afspraak bij de uroloog. Dan hoop ik dat hij met goed nieuws komst zodat ik snel geopereerd kan worden. Die aangetaste blaas moet zo snel mogelijk uit mijn lijf. We waren die middag op tijd op onze afspraak in het ziekenhuis. Je moet je altijd eerst melden aan de balie op de afdeling. 'Heel vervelend voor u', antwoordde de baliemedewerkster: 'De afspraken bij de uroloog zijn uitgelopen. U moet zeker nog een half uur langer wachten voordat u aan de beurt bent.' Jammer, maar het boeide me eigenlijk niet zo. Ik was er toch en had verder toch geen verplichtingen. Dus had ik nog even tijd voor een gratis bakje koffie. Toch wel attent van het ziekenhuis.
Tegen 16:45 uur riep de uroloog ons binnen. Ik was best wel gespannen. 'Nou', begon de uroloog: 'We hebben jouw casus gisterenavond besproken en hebben besloten dat je geopereerd gaat worden in het Maxima Medisch centrum in Veldhoven. Daar zit een hele vakkundige Belgische uroloog die bij jou de ingreep gaat doen. Zoals afgesproken gaat de blaas en de prostaat eruit. Als die eruit zijn dan moeten we nieuwe verbindingen maken. Je gaat een urinestoma krijgen want een orthope blaas, dit is een inwendige kunstmatige blaas die ze van een stuk darm maken, is voor jou geen optie. Jouw blaashals is dusdanig aangetast dat we hier geen nieuwe verbindingen meer aan kunnen maken.'
Oh, daar schrok ik toch wel een beetje van. Niet dat ik voor een orthope blaas zou kiezen, maar om het feit dat mijn blaashals al dusdanig is aangetast, dat wist ik nog niet. 'Maar voor het zover is', ging de uroloog verder: 'en gezien je nog redelijk jonge leeftijd, is het verstandiger om voor de operatie een drietal chemo kuren te laten doen. Dit verhoogt jouw levensverwachting met vijf procent.' 'Vijf procent?? Dat is bijna niets', antwoordde ik. 'Het is niet veel', zei de uroloog: 'maar ik zou je toch echt adviseren om dit te gaan doen.'
Ik was eigenlijk helemaal in shock. Keek mijn vrouw aan en zag dat zij ook was overvallen door dit bericht. Deze had ik toch echt niet zien aankomen. Temeer omdat in eerdere gesprekken met de uroloog het woordje chemokuur nooit ter sprake is gekomen. Misschien heel naïef van mij om zo te denken. De uroloog zag dat ik hierdoor toch enigszins was aangeslagen. 'Je mag er nog eens rustig over nadenken of je de chemokuren wel wilt gaan doen', zei hij. Ondanks mijn emotie was ik hier heel stellig in. Iedere procent die ik kan winnen om verder te leven zal ik aannemen. 'Je krijgt dan op korte termijn de chemokuren. Dit gaat heel pittig voor je worden met de nodige bijwerkingen, maar ik laat verdere uitleg aan de oncoloog over, die gaat je dit allemaal vertellen. Verder ga ik jouw dossier overdragen aan de uroloog in het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Je krijgt dan eerst een oproep voor een kennismakingsgesprek bij de desbetreffende uroloog en als de chemokuren zijn afgelopen wordt je geopereerd. En dan zien we elkaar weer hier in het najaar hier weer bij mij', antwoordde hij.
Ik voelde me eigenlijk een beetje kl*te na dit gesprek. Nu maar weer wachten op de afspraak bij de oncoloog. Deze staat gepland op 5 juni .a.s.
