Vandaag is eindelijk de dag aangebroken dat ik uitsluitsel krijg over de scan van de longen. Het afgelopen Pinsterweekend heeft me deze gedachten niet meer losgelaten. Ik heb geprobeerd om zoveel mogelijk afleiding te zoeken.
Op Pinksterdag kwamen onze oudste kleinkinderen op visite. Inmiddels al negen en zeven jaar. Je merkt in alles dat ze echt al groot worden. Vaak is toch de vraag als ze komen, wat ga je met ze doen. Nou, ik had wel een voorstel. Onlangs had ik op de fotocursus een techniek geleerd waar je in de nabewerking van de foto’s jezelf meermalen op een foto kon zetten. Ik had deze techniek met hun besproken. Ze waren heel enthousiast in het maken van ideeën, maar ik had zelf het idee dat ze nog niet echt begrepen wat het eindresultaat zou gaan worden. Samen zijn we toch een klein uurtje bezig geweest. Ze vonden het eindresultaat hilarisch, want dit hadden ze nog nooit gezien.
Op tweede Pinksterdag ben ik als verassing met een zus van mij en mijn moeder en zijn we naar mijn jongste zus en haar gezin in Friesland geweest. Ze woont er al jaren en is sinds kort verhuisd naar een andere locatie. In eerste instantie wilde ik niet meegaan, want mijn zwakke blaas was toch een vervelend dingetje. We zouden onderweg toch een, of twee keer moeten stoppen zodat ik naar het toilet kon gaan. Want die autorit van zo’n kleine drie uur zonder toiletbezoek dat lukte me echt niet. Mijn zus had hier alle begrip voor en gelukkig was daar mijn moeder, die kon geen drie uur zonder een kop koffie. Ze stond erop dat we onderweg even een kop koffie gingen drinken. Kwam dat even goed uit. Aangekomen in Friesland trof ik een hele emotionele zus aan. 'Ik wist het', riep ze: 'Ik had al een vermoeden en gehoopt dat jij mee zou komen.' Dan besef je maar weer eens hoe hecht je met elkaar bent, dit komt ook door de afstand.
Ik heb echt genoten met mijn naasten op deze mooie zonnige tweede Pinksterdag. Maar nu is het dinsdag, de dag van het telefoontje. De afleiding voor vandaag is dat op de dinsdag de oppasdag is voor onze twee kleinste kleindochters. De oudste is vijf jaar en zit op de basisschool. De jongste van drie zit hier in het dorp op de peuterspeelzaal. En met haar lukt het me als opa maar moeilijk om een band op te bouwen. Ze is heel afstandelijk naar mij toe, en wat ik ook probeer het contact gaat moeizaam. Eigenlijk niet zo verwonderlijk want ze ziet me alleen als ik afgewerkt ben, en dan is het samen eten en vervolgens gaat ze met haar moeder, ouders, naar huis. Maar zoals ze wel eens zeggen, elk nadeel heeft zijn voordeel. Sinds ik ziek thuis ben merk ik dat het ijs een beetje aan het dooien is. Ik heb haar al een keer van de peuterspeelzaal mogen ophalen en dat wil al wat zeggen.
Inmiddels mocht ik van de uroloog weer voorzichtig stukjes gaan fietsen als ik maar goed naar mijn lichaam luisterde, dus stelde ik op een grappige manier aan haar voor of ze geen zin had om met opa een stukje te gaan fietsen. We hebben een fietskarretje voor achter de elektrische fiets en daar kan ze dan in gaan zitten. Ze stemde volmondig toe. Ik viel bijna van mijn stoel want dit had ik niet verwacht. Ik heb de fiets en het karretje klaar gezet met mijn kleindochter erin en ben met haar een uurtje gaan fietsen. Ik heb van dit moment zo ontzettend genoten, het deed me echt goed.
De klok liep inmiddels tegen 17:00 uur, het moment dat de uroloog zou kunnen bellen. Wachten, nog effe wachten. Ondertussen was mijn dochter, de moeder van de twee kleindochters binnengekomen. Samen zijn begonnen aan het avondeten en om 18:15 uur ging te telefoon. Het was de uroloog. Mijn hart klopte in mijn keel. 'Meneer Hebben', zei hij: 'Ik kan heel kort zijn,. U heeft geen uitzaaiingen in de longen.' Ik kon niet geloven wat hij zei, en vroeg nog eens om een bevestiging. 'We gaan uw casus a.s. donderdagavond bespreken en bij uw eerstvolgend gesprek bij mij krijgt u te horen wat ons advies aan u gaat worden.'
Ik was zo ontzettend blij, maar inmiddels kregen mijn vrouw en dochters ook door dat het een gunstige uitslag was. De tranen vloeiden in overvloed. Ik snapte goed waarom dit een extra impact had op mijn middelste dochter. Ze gaat op twee november trouwen en ze zijn samen al meer dan een half jaar bezig met de voorbereidingen. En ze wilt toch niet meemaken dat haar vader er dan niet bij is. Door haar emotie vertelde ze me dat als het geen gunstige uitslag was geweest dat ze de hele trouwerij naar voren zou gaan halen. Desnoods trouwen we maar op een doordeweekse dag dat maakt me niks meer uit, als jij er maar bent snikte ze. Je hoort dit aan en voelt je hartstikke schuldig ook al weet je dat je hier niks aan kunt doen. Gelukkig dat ik aankomende vrijdag mijn volgende afspraak bij de uroloog heb, dan hoor ik het vervolg van mijn behandelplan.
