Eindelijk is de opnamedag aangebroken van de ingrijpende operatie. Ik merkte dat iedereen in mijn directe omgeving het hier heel erg moeilijk mee had behalve ikzelf. Het boek met de chemokuren had ik al dichtgeslagen en ik had mijn focus al helemaal op de operatie. Ik wist wat me te wachten stond en was er klaar voor. Nadat ik me had ingecheckt op de afdeling van het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven, kreeg ik een kamer voor mijzelf. Deels was dit i.v.m. BRMO bacterie die begin dit jaar bij mij is geconstateerd en deels voor het herstel na zo’n zware operatie. Jullie begrijpen dat ik dit helemaal niet erg vond. In de middag had ik nog een afspraak met de stomaverpleegkundige om te bepalen waar eventueel een stoma uitgang moest komen op mijn buik. Mochten ze tijdens de operatie iets vinden waardoor ik niet in aanmerking kon komen voor een neoblaas.
En dan is eindelijk de grote dag aangebroken. Tegen 11:30 uur kwamen ze me ophalen voor de operatie. Na het aanbrengen van de ruggenprik en het infuus, keek ik om 12:30 uur op de klok toen ik op de operatietafel lag en het kapje voor de narcose kreeg opgelegd. Rond de klok van 19:30 uur werd ik wakker. Je kijkt rond en ziet wat verplegend personeel op de recoveryroom rondlopen. Eigenlijk ben je nog veel te suf om te beseffen wat er allemaal is gebeurd. Op een gegeven moment kwamen ze naar me toe en vertelde ze me dat de operatie goed was verlopen en dat ik een neoblaas heb gekregen. Wat was dat een opluchting voor me. Terug op mijn kamer kwamen na enige tijd mijn vrouw en mijn oudste dochter op visite. Ik heb er niet zo heel veel van meegekregen, omdat ik nog erg suf was van de narcose.
De nacht heb ik slecht geslapen en heb ik ieder uur wel op de wekker gekeken, vanwege de pijn in mijn schouder. Vreemd, maar dit was het gevolg van de kijkoperatie waar ze een soort lucht in mijn buik hebben geblazen. Die lucht steeg nu naar het hoogste punt in mijn lichaam, vandaar die pijnklachten in mijn schouder. Ondanks de medicatie was ik nog behoorlijk misselijk van de narcose. In de loop van de ochtend werd ik geholpen met wassen en verzorgen, het verschonen van de wonden en het spoelen van de nieuwe blaas. Ik had een infuus in mijn rug voor de pijnbestrijding en een infuus in mijn hand voor de medicatie. Twee drains in mijn buik en een urinekatheter.
In de loop van de ochtend kwam een hele delegatie urologen langs om te kijken hoe het met me was. Ze waren zeer tevreden over de operatie en met mijn situatie. Het allerbelangrijkste na deze ingreep was dat nu mijn darmen weer op gang kwamen. Het borrelde wel in mijn buik, maar niks daar. Ze wachtten het nog even af voordat ze iets zouden gaan ondernemen.
Op een gegeven moment had ik helemaal geen gevoel meer in mijn linkerbeen. Dit werd veroorzaakt door de ruggenprik voor de pijnbestrijding. Ze hebben toen de pomp uitgezet en langzaam kwam mijn gevoel in mijn been weer terug. Het heeft ook enige dagen geduurd voordat ik de misselijkheid kwijt was.
Het herstel ging naar ieders tevredenheid. Zelf besefte ik ook dat dit een pittige ingreep was en probeerde het beste ervan te maken. Zo ging ik iedere dag een aantal keren een stukje wandelen. Dit was een hele onderneming want je moest alles meenemen, je infuus, de zakken van de drains en de katheter. Ik had mijn looprek volhangen met attributen. Het herstel ging helemaal naar ieder wens, alleen mijn stoelgang kwam maar niet op gang. Uiteindelijk na twee dagen achter elkaar een klysma te hebben gehad, kwam ‘de bevalling’ op gang. Dit was ook een belangrijk meetpunt voor wanneer ik naar huis mocht.
Ik heb de dagen in het ziekenhuis doorgebracht door veel televisie te kijken. Van documentaires, tot kook-, klus-, en tuinierprogramma’s. Een grote brok ideeën heb ik opgedaan. Maar daar blijft het voorlopig bij. Verder gebeurde er weinig op de afdeling totdat op een avond een patiënt aan de overkant van mijn kamer keihard begon te schreeuwen: ''zuster, zuster, ze hebben mijn portemonnee gestolen''. Ik bedacht me geen moment en ben even polshoogte gaan nemen op de gang. Zie ik daar een man in de rolstoel, die tegen een vrouw aan het schreeuwen is dat zij zijn portemonnee heeft gestolen uit zijn nachtkastje. Inmiddels kwam het verplegend personeel aangelopen om polshoogte te nemen. ''Die man is helemaal gek'', riep de vrouw en liep vervolgens weg. De man in de rolstoel vertelde dat hij naar het toilet was geweest en toen hij terugkwam zag hij dat die vrouw in de lade van zijn nachtkastje zat. ''Alles heeft ze meegenomen'' riep hij. ''Mijn portemonnee met €100,00, mijn rijbewijs, bankpasjes, alles is weg''. Hij was helemaal van slag. Ik was het meest verbaasd van iedereen, want enkele minuten hiervoor wilde diezelfde vrouw bij mij de kamer binnenlopen. Ze deed de deur open en toen ze me vervolgens in bed zag liggen, excuseerde ze zich bij me en trok de deur weer snel dicht. Ik kreeg hierbij een heel raar onderbuikgevoel. Als ik niet op mijn kamer was geweest, was ikzelf misschien slachtoffer geworden van deze vreselijke diefstal. Achteraf hebben ze deze vrouw niet meer te pakken gekregen, maar dit is toch werkelijk geen enkele vorm van respect om mensen in het ziekenhuis te gaan beroven. Ik heb hier echt geen woorden voor!
Het herstel in het ziekenhuis verliep voorspoedig en daarom mocht ik op vrijdagmiddag 16 november j.l. naar huis. Ik was zo blij! Lekker thuis in je eigen omgeving herstellen, heerlijk! Zo kwam mijn vrouw me in de middag ophalen. Bij thuiskomst werd ik echt verrast. De vlag hing uit met ballonnen. En bij binnenkomst werd ik ook nog eens verrast met een mooie taart met de opdruk ‘welkom thuis’. Blijkbaar was ik niet de enige die blij was met deze thuiskomst! Maar nu gaat de sport voor mij pas echt beginnen. ''Vooral rustig aan doen, Jos'', deze uitspraak heb ik de laatste dagen meermaals gehoord van specialisten en verplegend personeel. Dus ik weet wat me de komende tijd te doen staat. Dit word lastig voor me, maar ik moet eraan toegeven.
