Na aanleiding van ons artikel in de Gezondheidskrant hebben we heel veel positieve reacties gekregen. Ik werd zelfs in de supermarkt en op straat aangesproken door mensen die dit artikel hadden gelezen. Dit waren voornamelijk mensen die je van vroeger, of oppervlakkig nog kent. En dan zijn ze toch heel begaan met je situatie. Deze lieve reacties hadden we allebei op voorhand niet kunnen bedenken. Dit heeft ons beiden heel goed gedaan. Onze dank gaat dan ook nogmaals uit naar de schrijver van dit artikel die dit vanuit ons hart heeft geschreven.
In de tussentijd gaat het steeds beter met me. Ik voel me eigenlijk alweer bijna de “oude”. Toch komt de datum van de operatie, 8 november a.s. steeds dichterbij. De voorbereidingen bestaan voornamelijk uit conditie opbouwen. Ook zijn er inmiddels gesprekken geweest met de continentieverpleegkundige, en de bekkenbodemfysiotherapeute. Hier zal ik in mijn komend blog wat meer aandacht aan schenken.
Zo werd ik enkele weken geleden verrast door mijn vrouw. Zij had al heel lang in de planning om samen met onze drie dochters een stedentrip te maken. Wat ik wist waren er onderling al wat gesprekken geweest, maar ik hoorde nog niets concreet totdat mijn vrouw me vertelde dat ze het heel erg leuk zou vinden als wij samen als gezin een stedentrip zouden gaan maken. De voornaamste reden was toch wel dat wij allebei in de lappenmand zitten, en hierdoor viel dit voor de dochters ook niet mee. Aangezien de situatie van ons beiden nu stabiel is was dit een mooie gelegenheid. Want na 8 november hoef ik in ieder geval de eerste komende maanden nergens meer aan te denken. En met wat vooraf onderlinge afspraken voor zo’n trip moet dit te doen zijn. Ik was helemaal blij. Samen met ons vijfjes nog eens een paar daagjes weg. Dit kon niet meer stuk.
Zo vlogen we op 10 oktober jl. s ’morgens vroeg vanuit Eindhoven richting Lissabon. We hadden een appartement gehuurd in de oude wijk Bairro Alto, beter bekend om zijn smalle straatjes, met zijn vele restaurantjes, maar ook met zijn steile hellingen. Het appartement was mooi en groot, met een prachtig uitzicht over de stad. We hadden met de dochters afgesproken dat wij dagelijks onze rustmomenten namen. Met name in de middag trokken wij ons even terug in ons appartement om wat te gaan rusten. Maar de leukste momenten waren toch samen ontbijten, lunchen, en s ’avonds lekker uit gaan eten in een van de vele restaurantjes. Om toch zoveel mogelijk van de stad te zien hadden we gebruik gemaakt van het openbaar vervoer, of de yellowbus die verschillende toeristische routes door de stad reed. Je kreeg een oortje mee zodat je in eigen taal alle uitleg over de bezienswaardigheden van de stad kreeg. Dit was heel goed te doen. Tussentijds namen we terrasjes en genoten van koffie of thee, met een de typische Lissabons lekkernij Pastéis de nata. Dit is een soort creme Brulee achtige cupcake van een soort bladerdeeg. Ik vind ze heerlijk! Het weer in Lissabon was prima. Droog, en zo tussen de 23 en 26 graden. Toch was het afgelopen zaterdag heel even spannend omdat de orkaan Leslie over Lissabon zou trekken. Uit voorzorg waren er veel restaurants gesloten. Het was nog even zoeken waar we konden gaan eten. Uiteindelijk zijn we bij een Afrikaans restaurant terecht gekomen. Gelukkig waren er op de menukaart ook wat westerse gerechten te krijgen. Maar tijdens het eten begon het buiten steeds harder te waaien en te regenen. Dat ons dit nou moest treffen, hier zaten we echt niet op te wachten. De ober in het restaurant vertelde ons dat de storm het hevigst zou zijn tussen 23:00u en 04:00u. We zijn na het eten meteen teruggelopen naar ons appartement. Gelukkig was het op dat moment even droog. Het waaide nog wel, maar ik had het idee dat het allemaal wat minder werd. Uiteindelijk heeft de orkaan Leslie zich bedacht en is in noordelijker richting boven Lissabon het vaste land binnengekomen, en blij toe.
Inmiddels zijn we weer thuis en kijken we terug op een vijftal fantastische dagen. Terugkijkend naar de foto’s kan ik nog nauwelijks beseffen wat me allemaal is overkomen. Een gevoel van geluk overheerst. Hoe fijn we het samen hebben gehad. Wij, samen met onze drie dochters. Ook zijn er al twee een tiental jaren het huis uit, het voelde samen nog net zoals vroeger toen ze nog onder onze vleugels zaten. Dat gevoel heeft me zo goed gedaan, en ik niet alleen. Mijn vrouw heeft dit hetzelfde ervaren. Wat een rijkdom toch. Ik heb eigenlijk geen wensen meer!
