Na een nacht van slecht slapen was ik op deze vrijdagmorgen al op tijd in het ziekenhuis voor mijn MRI scan van de longen. Ik was eigenlijk voor de eerste keer bang. Niet voor de scan maar voor de uitslag. Dit had alles te maken toen mijn vrouw en ik een paar weken geleden naar Westkapelle zijn geweest. We hebben daar mooie strandwandelingen gemaakt, net zoals altijd als we daar zijn, maar ik merkte dat mijn energie toch niet meer was zoals het altijd was geweest. Ik moest wat meer snakken naar lucht. Dit heb ik toen ook kenbaar gemaakt aan mijn vrouw. Die gedachten lieten me niet meer los. Dadelijk vinden ze uitzaaiingen in mijn longen en dan ben ik nog verder van huis! Ik kon dit niet meer loslaten. Na een tijdje wachten werd ik eindelijk naar binnen geroepen door een verpleegster. Doet u het shirtje en de schoenen maar uit dan kom ik u zo halen riep ze. Dan zit je daar te wachten op het krukje afwachtend wat komen gaat. Komt u maar, riep ze. Gaat u hier maar liggen, en ze begon de hele procedure op te noemen wat me te wachten stond bij het maken van de scan. Voordat ze uitgepraat was vertelde ik dat ik hier een maand geleden ook al was geweest, en dat zij mij destijds ook geholpen had. Ik wist nog precies wat me allemaal te wachten stond. Oh, verontschuldigde zich met een lach op het gezicht, ik had u niet herkend. Nou zeg grapte ik, dan heb ik destijds toch niet veel indruk op u gemaakt! We moesten er samen om lachen. Mocht je nog een keertje terugkomen dan vergeet ik jou gezicht echt niet meer zei ze lachend. Na de scan moest ik nog een kwartiertje blijven wachten en mocht vervolgens naar huis. Voor mijn gevoel ging ik een paar verschrikkelijke dagen tegemoet zo net voor Pinsteren. Ik was bang voor de uitslag, want die kreeg ik pas de dinsdag na Pinsteren.
