Nu ruim een week na de grote chemokuur heb ik sinds gisteren het gevoel dat ik weer een beetje terug ben op aarde. Ondanks de grote schrik van me wat me deze keer weer te wachten stond, is het gelukkig gebleven bij de 'normale bijwerkingen' van vermoeidheid, misselijkheid en licht in mijn hoofd. Wel heb ik het deze keer voor mijn gevoel psychisch erg zwaar gehad. Ik ben er helemaal klaar mee! Iedere keer na zo’n grote kuur waarbij je het gevoel krijgt dat ze je met een moker op je hoofd slaan, krabbel je langzaam weer op. En net op het moment dat het weer enigszins gaat, krijg je de volgende mokerslag op je hoofd. En na deze drie keer vind ik het wel welletjes. Misschien komt het ook omdat ik weet dat het einde van de chemobehandelingen in zicht komt. De afgelopen week probeerde ik me iedere dag weer te herpakken. Soms lukte het, maar soms lukte het ook helemaal niet en dan kom je tot niets. Dan is het veel op de bank liggen en luisteren naar je lichaam en alleen maar toegeven aan je gevoel. Ik heb zoveel respect voor al die kankerpatiënten die nog meer chemo’s hebben of krijgen dan ik. Al weet ik inmiddels ook dat de ene chemo niet te vergelijken is met de andere. Maar wat mij betreft wil en mag ik er binnenkort een dikke punt achter zetten.
Zoals afgesproken is de vorige week de journalist van de Gezondheidskrant langs geweest voor een interview. Het was een mooi en openhartig interview. De journalist wist met zijn vraagstelling precies de juiste snaar te raken. Later in de week heeft hij het concept van het interview gemaild. Mijn vrouw hield het niet droog bij het lezen hiervan. Echt heel mooi, al zeg ik het zelf.
Nadat de journalist was vertrokken kwam even later de fotograaf. Een vriendelijke, zeer spraakzame man van Italiaanse afkomst. Hij wilde graag een paar foto’s van ons maken in de achtertuin. Een beetje onwennig poseerden we op enkele plekken. Ik voelde me er erg ongemakkelijk bij, want normaal sta ik achter de camera i.p.v. ervoor. Hij was in ieder geval heel tevreden over onze 'loveshoot'. We zijn natuurlijk erg benieuwd naar het eindresultaat. Dit wordt nog even afwachten tot na het uitbrengen van de Gezondheidskrant ergens in september.
Afgelopen maandag heb ik een intakegesprek gehad bij de fysiotherapie in het ziekenhuis. Omdat mijn conditie tot een dieptepunt is gedaald, ga ik de volgende week starten met het opbouwen hiervan. Dit zijn groepslessen speciaal voor kankerpatiënten met een individueel programma. Ik ben heel benieuwd hoe het me gaat bevallen.
Deze week heb ik ook mijn een na laatste kleine chemokuur gehad. Deze keer had ik de kuur in de ochtend. Het was erg druk op de oncologiekamer. Het werd zoals bijna altijd een gezellig onderonsje. De leidraad van de gesprekken is dan hoofdzakelijk hoe ieder voor zich met zijn of haar kanker om gaat. Voor mij inmiddels heel herkenbare situaties. Je probeert zo goed mogelijk deel te nemen in de alledaagse dingen. Je wilt er gewoon bij horen zonder dat je constant geconfronteerd wordt met deze rotziekte. En de ene dag lukt het me beter dan de andere.
