Inmiddels was het maandagmorgen geworden en zoals ik had afgesproken met mijn baas ben ik gaan werken. Inmiddels wisten al enkele mensen op het werk van mijn situatie. Het was lastig om je directe collega's onder ogen te komen zonder emotioneel te worden. Ik voelde meteen al een hele warme steun van iedereen die op de hoogte was. Maar hoe ga je dit aan je groep vertellen als werkleider? Een groep van meer dan zestig mensen die je aanstuurt samen met je voorlieden. Ik heb heel erg getwijfeld hoe en wanneer ik dit ging aanpakken. Ik moest het mijn medewerkers wel vertellen, want ze gingen me regelmatig missen voor afspraken die ik had lopen in het ziekenhuis. Op een gegeven moment had ik de kracht in me en had met mijn voorlieden afgesproken dat ik dit na de kleine ochtendpauze zou gaan vertellen. En zo gebeurde het ook. Ik riep de hele club bijelkaar en ze keken me allemaal met een vragende blik aan zo van "wat is er nu aan de hand". Ik kreeg een flinke brok in mijn keel maar kon toch net zeggen dat ik ernstig ziek was, en de diagnose blaaskanker had gekregen. Daarnaast heb ik gezegd dat ik hier uit vrije wil ben komen werken want anders werd al gauw naar de werkgever gewezen dat ik "moest" komen werken. Dit was absoluut niet het geval. Na dit bericht had ik het emotioneel heel erg zwaar. Wat ik niet verwacht had was dat er medewerkers begonnen te huilen, zo erg dat ik ze zelf moest gaan troosten. De dagen die hier op volgde waren mentaal erg zwaar voor me. Ik werd bedolven onder kaarten, cadeautjes, en hele lieve woorden van iedereen. Over het algemeen was het werken wel te doen, maar ik merkte dat ik vaak met mijn gedachten afdwaalden van de werkelijkheid. Ik ben uiteindelijk nog twee weken blijven werken, want ik zou op vrijdag 04-04-2018 de TUR-blaas ingreep krijgen en had diezelfde week ook verlof opgenomen.
