Om 10:42 uur had ik de afspraak staan voor de cystoscopie. Mijn vrouw stond erop dat ze meeging naar dit onderzoek. Ik werd binnengeroepen en werd verzocht mijn broek, en onderbroek uit te doen, en te wachten totdat de assistente me binnenriep. Ik voelde me erg ongemakkelijk zo in mijn blote reet. Ik was immers nooit ziek, maar ik probeerde het me toch allemaal maar over me heen te laten komen.
Na even wachten mocht ik binnenkomen en in de stoel gaan zitten, met de benen uitelkaar zodat ze goed bij de plasbuis konden. Wat voelde ik me weer gênant. Inmiddels was de uroloog ook aanwezig. Mijn onderlichaam werd afgedekt met een groen operatie laken en de urinebuis werd verdoofd door een soort gel waarna de cystocoop kon worden ingebracht. Op een monitor kon ik volgen wat de uroloog allemaal aan het bekijken was. De binnenkant van de blaas leek wel een koraalrif. De uroloog vertelde me dat dit allemaal poliepen waren, die hier niet hoorden te zitten.
Naar mate het onderzoek vorderden keek de uroloog steeds zorgelijker. 'Dit is niet goed', zei hij. Mijn vrouw die achterin de onderzoeksruimte zat kreeg dit ook mee. 'Dit is heel ernstig', vertelde hij: 'Normaal gesproken geef ik een diagnose nadat er een TUR-blaas operatie heeft plaatsgevonden, waarbij ze tijdens deze ingreep de poliepen verwijderen uit de blaas, maar ik kan je nu al met zekerheid zeggen dat je een kwaadaardige blaaskanker hebt. Ook blijkt dat ik een verdikte linker nier hebt.' Dit was ook niet goed. Waarschijnlijk was dit de oorzaak van de verstopte urineleiding, vanwege de vele poliepen. Hierdoor kan de urine niet goed in de blaas uitmonden.
Je hoort dit aan, wetend dat je vrouw achter je rug zit mee te luisteren. Ik durfde niet om te kijken en je kunt het eigenlijk nog niet bevatten war hij vertelde. En nu? En wat gaat er nu gebeuren? Krijg ik chemo? Of bestralingen? Ik kan eigenlijk niet beschrijven hoe ik me voelde, zo machteloos. Ik probeerde me sterk te houden voor mijn vrouw, want zij was ook heel aangedaan over wat ze te horen heeft gekregen. We gaan nu alles stap voor stap doen gaf de uroloog aan. Je krijgt eerst een TUR-blaas ingreep, waar ze dan de poliepen uit je blaas wegsnijden, en dan gaan we weer verder kijken. Je komt dan samen met je vrouw uit de onderzoekskamer om vervolgafspraken te maken. De assistente waar we de afspraken moesten regelen die had ook meteen door dat het goed fout was. Ze reageerde heel bezorgd naar ons toe. En nu? Ik moest mijn kinderen, familieleden, en mijn baas, op de hoogte stellen van de diagnose!
Na de diagnose loop je samen het ziekenhuis uit. Je weet eigenlijk niet wat je moet zeggen. Het is nog steeds onwerkelijk wat je te horen hebt gekregen, je voelt je immers niet ziek. Die donderdagmiddag moest ik mijn kinderen vertellen dat ik blaaskanker had. Dankzij de app kon ik mijn onderzoek schriftelijk aan hun mededelen. Ik kon hun dit niet persoonlijk vertellen. Dit was emotioneel te zwaar voor me.
Ook mijn baas gebeld, ook hij was ontdaan over de ontstane situatie. Aangezien ik me niet ziek voelde, en de TUR-Blaas ingreep pas over drie weken plaatsvond had ik afgesproken om de maandag erna, mijn werk weer gewoon op te pakken. Maar deze donderdagmiddag, en vrijdag, lukte het me niet meer om te gaan werken. Hij liet me helemaal vrij in mijn beslissing. Die paar dagen die volgden gaat er van alles door je hoofd. Ondanks dat ik positief ben ingesteld, kwamen er ook momenten voorbij dat ik bij mezelf dacht van, als ik nu eens dood ga, wat dan???
